ทดลองอ่านนิยาย หฤหรรษ์สังหาร ตอนที่ 1

2

เช้ามืด วันพฤหัสบดี

ขณะนี้เป็นเวลาตีสาม สารวัตรสืบสวนฌอน คอร์ริแกนขับรถผ่านถนนเปลี่ยวร้างในย่านนิวครอสของลอนดอนเขตตะวันออกเฉียงใต้ เขาเกิดและเติบโตใกล้เมืองดัลวิช เท่าที่จำได้ ถนนแถบนี้เป็นสถานที่อันตราย ผู้คนกลายเป็นเหยื่อได้อย่างรวดเร็วไม่ว่าจะอายุเท่าไหร่ ผู้ชายหรือผู้หญิง หรือแม้กระทั่งผิวสีอะไร ที่นี่ชีวิตมีค่าน้อยนิด

แต่ความกังวลเหล่านี้ก็มีไว้สำหรับคนอื่นไม่ใช่ฌอน มันมีไว้สำหรับผู้คนที่ต้องทำงานหาเช้ากินค่ำ อยู่ในร้านค้าและสำนักงานต่างๆ ผู้คนที่มาทำงานพร้อมดวงตาพร่ามัวง่วงงุนในแต่ละเช้า แล้วตาลีตาเหลือกกลับบ้านอย่างกระวนกระวายทุกเย็นเพื่อจะได้รู้สึกปลอดภัยหลังจากลั่นกลอนขังตัวเองไว้หลังประตูอีกครั้ง

ฌอนไม่กลัวถนนเหล่านี้ เขาเคยเจอเรื่องเลวร้ายที่สุดเท่าที่ถนนสายนี้จะมอบให้ได้แล้ว เขาเป็นสารวัตรสืบสวนนำทีมสืบคดีฆาตกรรมในเขตลอนดอนใต้ทีมหนึ่ง ซึ่งมีไว้เพื่อรับมือกับเหตุฆ่ากันตายด้วยความรุนแรงโดยเฉพาะ คนร้ายไล่ล่าเหยื่อ ส่วนฌอนก็ไล่ล่าคนร้ายอีกต่อหนึ่ง เขาเปิดกระจกหน้าต่างระหว่างขับรถและไม่ได้ล็อกประตูด้วยซ้ำ

เขากำลังหลับอยู่ที่บ้านเมื่อจ่าสืบสวนเดฟ ดอนเนลลีโทรมาเมื่อไม่ถึงชั่วโมงก่อน มีเหตุฆาตกรรมหนึ่งราย เลวร้ายเสียด้วย ชายหนุ่มคนหนึ่งโดนซ้อมและถูกแทงเสียชีวิตในแฟลตของตัวเอง หนึ่งนาทีก่อนฌอนกำลังนอนอยู่ข้างภรรยา แต่นาทีต่อมาเขากลับกำลังขับรถไปยังสถานที่ซึ่งชีวิตของชายอายุยังน้อยผู้หนึ่งโดนพรากไป

ฌอนหาที่เกิดเหตุเจออย่างไม่ยากเย็นอะไร ถนนรอบๆ เงียบจนน่าขนลุก เขาพอใจเมื่อเห็นว่าตำรวจในเครื่องแบบทำงานของตัวเองเป็นอย่างดีและกั้นเทปรอบช่วงตึกของแฟลตนั้นเป็นบริเวณกว้าง เขาเคยไปสถานที่เกิดเหตุที่เทปกั้นตำรวจเริ่มและสิ้นสุดลงตรงหน้าประตูเท่านั้น แล้วหลักฐานจะติดส้นเท้าหายไปจากที่เกิดเหตุมากแค่ไหนกัน เขาไม่อยากจะคิด

รถตำรวจสองคันจอดอยู่ข้างรถฟอร์ดไม่ติดตราตำรวจของดอนเนลลี เขามักจะหัวเราะใส่ที่เกิดเหตุที่ปรากฏอยู่ในทีวีซึ่งมีรถตำรวจหลายสิบคันจอดอยู่ด้านนอกพร้อมแสงไฟฉุกเฉินสีฟ้าหมุนวนอยู่บ่อยๆ ตำรวจสืบสวนและหน่วยพิสูจน์หลักฐานหลายสิบนายคงจะเบียดเสียดล้มทับกันน่าดู แต่ความเป็นจริงนั้นต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

สถานที่เกิดเหตุอาชญากรรมของจริงนั้นเงียบงันน่าสยองขวัญกว่ามาก…ความตายอย่างโหดเหี้ยมของเหยื่อจะทิ้งบรรยากาศสิ้นหวังและป่าเถื่อนเอาไว้ ฌอนสัมผัสได้ถึงความเลวร้ายโอบล้อมเข้ามารอบตัวขณะที่เขาสำรวจสถานที่เกิดเหตุ งานของเขาคือการสืบหารายละเอียดของความตาย และเมื่อเวลาผ่านไป เขาก็เริ่มด้านชา แต่ไม่ได้ไม่รู้สึกรู้สาไปเสียทีเดียว เขารู้ว่าสถานที่เกิดเหตุคราวนี้ก็จะไม่ต่างกัน

เขาจอดรถนอกแนวเทปกั้นและออกจากรถซึ่งกันเขาจากโลกรอบตัวเข้าสู่ค่ำคืนอบอุ่นและเดียวดาย ดวงดาวบนฟ้ากระจ่าง และแสงไฟถนนที่ขับไล่ภาพมายาจากความมืดมิดทั้งมวลไป หากเขาเป็นคนอื่น ทำงานอื่น เขาอาจจะสังเกตเห็นความงดงามของมัน แต่งานนี้ไม่มีพื้นที่ให้ความคิดประเภทนั้น เขาชูตราประจำตัวให้เจ้าหน้าที่ตำรวจในเครื่องแบบที่เดินเข้ามาดูและคำรามชื่อตัวเอง “สารวัตรสืบสวนฌอน คอร์ริแกน แผนกอาชญากรรมร้ายแรงเขตใต้ แฟลตนั้นอยู่ไหน”