ทดลองอ่านนิยาย หฤหรรษ์สังหาร ตอนที่ 1

ตำรวจในเครื่องแบบนายนี้ยังหนุ่มอยู่ เขาดูกลัวฌอน ต้องเป็นเด็กใหม่แน่ถ้าแค่สารวัตรตำรวจก็ยังกลัวได้ “เลขที่สิบหก ทาบาร์ดเฮ้าส์ครับท่าน อยู่ชั้นสอง ขึ้นบันไดแล้วเลี้ยวขวา หรือจะขึ้นลิฟต์ก็ได้ครับ”

“ขอบใจ”

ฌอนเปิดกระโปรงท้ายรถและกวาดตามองข้าวของอัดแน่นภายในอย่างรวดเร็ว ถังพลาสติกสี่เหลี่ยมจัตุรัสใบใหญ่สองใบบรรจุทุกอย่างที่เขาต้องใช้ในการตรวจสอบที่เกิดเหตุเบื้องต้น ทั้งชุดคลุมกระดาษและรองเท้าสลิปเปอร์ ถุงพลาสติกเก็บหลักฐานหลากหลายขนาด ถุงกระดาษสำหรับใส่เสื้อผ้า กล่องใส่ถุงมือพลาสติกหกกล่อง ม้วนป้ายเทปหลายม้วน และแน่นอน มีค้อนปอนด์ ชะแลง และเครื่องมืออื่นๆ ด้วย กระโปรงท้ายของรถฌอนก็เหมือนๆ กับรถของตำรวจสืบสวนคนอื่นทั่วโลก

เขาสวมชุดกระดาษป้องกันและมุ่งหน้าไปทางบันได ตึกนั้นเป็นแบบที่พบเห็นได้ทั่วไปในพื้นที่ย่านนี้ของลอนดอน กลุ่มอาคารที่อยู่อาศัยเตี้ยๆ สร้างจากอิฐสีน้ำตาลเข้มอมเทาหน้าตาหดหู่หม่นมัว ซึ่งจับมาโยนๆ รวมกันหลังสงครามโลกครั้งที่สองให้เป็นที่อยู่ของพวกที่โดนระเบิดลงในพื้นที่สลัม ในช่วงเวลารุ่งโรจน์ พวกมันมีครบทุกอย่าง ทั้งห้องน้ำในอาคาร น้ำประปา ระบบทำความร้อน แต่บัดนี้เหลือเพียงผู้คนที่ติดอยู่ในวงจรยากแค้นเท่านั้นที่อาศัยอยู่ในอาคารเหล่านี้ พวกมันดูเหมือนคุก และจะว่าไปก็ถือว่าเป็นคุกจริงๆ

บันไดเหม็นกลิ่นปัสสาวะ กลิ่นเหม็นของมนุษย์ที่อาศัยทับถมกันชั้นแล้วชั้นเล่านั้นไม่มีทางพลาดไปได้ นี่เป็นฤดูร้อน และท่อระบายอากาศของแฟลตก็พ่นเอากลิ่นต่างๆ มาพร้อมกันด้วย ฌอนแทบสำลัก ทั้งภาพ เสียง และกลิ่นของตึกที่พักนี้ย้ำเตือนให้เขานึกถึงวัยเด็กของตัวเองที่อาศัยอยู่ในอาคารสงเคราะห์ของรัฐบาลขนาดสามห้องนอนกับแม่ พี่น้องชายหญิงสี่คน และพ่อของเขาชัดเจนเกินไป พ่อผู้ที่พาเขาแยกออกมาจากคนอื่นและขึ้นไปห้องนอนชั้นบนที่ซึ่งอะไรมากมายได้เกิดขึ้น แม่ของเขากลัวเกินกว่าจะเข้ามาขวาง จินตนาการที่ว่าจะเอื้อมมือไปคว้ามีดในลิ้นชักครัวหมุนวนอยู่ในหัวท่าน แต่ก็จางหายไปเมื่อความฮึกเหิมลาจาก คำสาปจากช่วงเวลาวัยเด็กของเขาได้ทิ้งความคิดเฉียบคมลึกซึ้งอันดำมืดหาได้ยากยิ่งเอาไว้ด้วย เป็นความสามารถที่จะเข้าใจแรงผลักดันของเหล่าคนที่เขาตามล่า

บ่อยครั้งที่ผู้โดนกระทำกลายเป็นฝ่ายกระทำเสียเองเมื่อความมืดมัวเข้าครอบงำ ปีศาจให้กำเนิดปีศาจ…เป็นวัฏจักรความรุนแรงอันเลวร้ายที่ยากจะปลดแอกได้โดยสิ้นเชิง…ดังนั้นปีศาจจากอดีตของฌอนจึงฝังแน่นอยู่ในตัวตนเขาลึกล้ำเกินจะขับไล่ได้ แต่ฌอนแตกต่างตรงที่ว่าเขาควบคุมปีศาจและความคลั่งแค้นของเขาได้ วัยเด็กอันยับเยินได้มอบปัญญาลึกซึ้งในคดีอาชญากรรมที่เขาสืบสวนอย่างที่ตำรวจคนอื่นทำได้เพียงเฝ้าฝันถึง เขาเข้าใจฆาตกร คนร้ายข่มขืน และคนร้ายวางเพลิง…เข้าใจว่าทำไมคนพวกนั้นถึงต้องทำในสิ่งที่ทำลงไป เข้าใจแรงจูงใจของพวกเขา…เห็นในสิ่งที่พวกนั้นเห็น ได้กลิ่นสิ่งที่พวกนั้นสูดดม รู้สึกถึงสิ่งที่พวกนั้นรู้สึก…ทั้งความตื่นเต้น พลังอำนาจ ตัณหา ความขยะแขยง ความรู้สึกผิด สำนึกเสียใจ ความกลัว เขาสืบคดีได้คืบหน้าพรวดพราดในแบบที่คนอื่นไม่อาจเข้าใจได้ด้วยการเติมจินตนาการพิเศษเฉพาะตัวลงในช่องว่าง สถานที่เกิดเหตุลุกขึ้นมามีชีวิตอยู่ในหัวของเขา เล่นวนราวกับเป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง เขาไม่ได้มีพลังจิตหรือตาทิพย์ใดๆ เขาเป็นแค่ตำรวจ…แต่เป็นตำรวจที่มีอดีตบิดเบี้ยวและอนาคตสุดอันตราย ทักษะในการอ่านใจผู้คนที่เขาตามล่านั้นถือกำเนิดขึ้นมาจากอดีตมืดมิดที่คอยหลอกหลอนของเขาเอง จะมีที่ไหนให้สาวกแห่งความชั่วร้ายอันจริงแท้ผู้ล้มเหลวได้หลบซ่อนดีไปกว่าท่ามกลางตำรวจเล่า เขากล้ำกลืนอาการคลื่นเหียนที่พุ่งขึ้นในลำคอและมุ่งหน้าไปยังที่เกิดเหตุอาชญากรรม…ไม่สิ ที่เกิดเหตุฆาตกรรมต่างหาก