สามวันให้หลัง ณ วังทงเทียน หลี่เสี่ยนขึ้นครองบัลลังก์เป็นคำรบสอง จักรพรรดินีได้รับการยกขึ้นเป็นไท่ซั่งหวง* ย้ายมาประทับ ณ พระราชวังซั่งหยาง ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ยังคงปรนนิบัติอยู่ข้างกายพระนาง ราชโองการสละบัลลังก์ของจักรพรรดินีกับราชโองการขึ้นครองราชย์ของหลี่เสี่ยนล้วนออกจากมือของหว่านเอ๋อร์ ขณะร่างหนังสือราชโองการสองฉบับนี้ จิตใจซั่งกวนหว่านเอ๋อร์สงบมาก เพราะถึงอย่างไรเมื่อสิบห้าปีก่อนก็เป็นนางเองที่ร่างราชโองการขึ้นครองราชย์ถวายจักรพรรดินี
รุ่งเรืองทรุดโทรมแปรเปลี่ยน บางครั้งรวดเร็วกว่าที่ผู้คนคาดคิดเสียอีก ยิ่งกว่านั้นยังมิอาจกู้กลับคืน
ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์วางพู่กันที่ร่างราชโองการลง หยิบเข็มด้ายขึ้นอีกครั้ง ปักผ้าเช็ดหน้าแพรไหมผืนนั้นต่ออีก
ในที่สุดภาพเสวียนจีห้าสีสดใสก็ปักเสร็จ ท้ายที่สุดนางใช้ด้ายสีแดงปักคำว่า ‘ซิน (ใจ)’ ไว้ที่ใจกลางผ้าเช็ดหน้าแพรไหมเปื้อนเลือด
ดุจเดียวกับหลายปีก่อนที่นางวาดดอกเหมยไว้ตรงบาดแผลกลางหว่างคิ้ว ครั้งนี้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ใช้เลือดของตนเองประดับเป็นความงดงามเฉกเช่นเอกลักษณ์ประจำกาย
และเนื่องเพราะอาศัยสติปัญญาเยี่ยงนี้ นางจึงเอาชีวิตรอดมาได้ท่ามกลางฝนโลหิตพายุคาวเลือดแห่งการแก่งแย่งช่วงชิงอำนาจ
จากนั้นซั่งกวนหว่านเอ๋อร์สั่งให้คนลอบนำผ้าเช็ดหน้าแพรไหมเสวียนจีส่งไปทูลถวายแด่จักรพรรดิพระองค์ใหม่
สิบเอ็ดเดือนให้หลัง จักรพรรดินีเสด็จสวรรคตอย่างเงียบเชียบในตำหนักเซียนจวี พระราชวังซั่งหยางในนครหลวงเสินตู** เดือนหนึ่งปีถัดมา จักรพรรดิหลี่เสี่ยนประคองพระโกศของพระมารดากลับมาฉางอันตามพระราชพินัยกรรมของอู่เจ๋อเทียน หลังจากสวรรคตให้ยกสร้อยพระนามจักรพรรดินีออก ฝังในนามพระอัครมเหสีอู่เจ๋อเทียน ร่วมกับอดีตจักรพรรดิเกาจงหลี่จื้อที่สุสานหลวงเฉียนหลิง
เพิ่งกลับมาถึงฉางอัน หลี่เสี่ยนก็รีบร้อนลดทอนอำนาจของจางเจี่ยนจือ ชุยเสวียนเหว่ย หยวนซู่จี่ จิ้งฮุย หวนเยี่ยนฟั่น ห้าขุนพลใหญ่ผู้เปลี่ยนเริ่มเสินหลง* เมื่อรู้ข่าวนี้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ย้อนคิดถึงลางสังหรณ์ของตนเองในคราวเกิดเหตุแล้วก็หวาดหวั่นใจยิ่งนัก เคราะห์ดีนางตระเตรียมอนาคตของตนเองไว้พร้อมสรรพแล้ว
นางมิต้องรอคอยนานเกินไป
รัชศกจิ่งหลงปีที่หนึ่ง หลี่เสี่ยนแต่งตั้งซั่งกวนหว่านเอ๋อร์เป็นสนมเอกตำแหน่งเจาหรง** สูงศักดิ์เป็นหนึ่งในเก้าสนมเอก ในปีนี้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์อายุสี่สิบปีพอดี
ภาพเสวียนจีเปื้อนเลือดหนึ่งผืนให้ชีวิตใหม่แก่ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ ทว่าที่น่าสังเวชคือชีวิตใหม่ดำเนินไปได้แสนสั้นเพียงห้าปี เดือนเจ็ดรัชศกจิ่งหลงปีที่สี่ เกิดกบฏภายในวังหลวงอีกครั้ง ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ถูกหลี่หลงจีประหาร
ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ผู้เคราะห์ดีรอดชีวิตจากการฆ่าล้างตระกูลมาได้ สุดท้ายยังคงตายเพียงเดียวดาย สตรีเปี่ยมความสามารถแห่งยุค ไร้ญาติไร้ทายาท ลอยลับดั่งบุปผาลาร่วงอ้างว้าง ทว่านางได้ทิ้งร่องรอยของตนเองไว้ในโลก นอกจากผลงานบทกวีและหนังสือราชโองการที่แสดงให้เห็นถึงความสามารถอันโดดเด่น การแต่งหน้าแต้มดอกเหมยของนางนับเป็นความนิยมของสตรีในต้าถังไปแต่แรกแล้ว ส่วนภาพเสวียนจีที่ตรงกลางมีรูปอักษร ‘ซิน’ สีแดงก็ได้แพร่สู่ชาวบ้านร้านตลาด กลายเป็นการละเล่นยอดนิยมของกุลสตรีสืบทอดต่อมารุ่นแล้วรุ่นเล่า
สิ่งที่ยังตกทอดต่อมาคือพลังลึกลับซึ่งเร้นซ่อนในภาพเสวียนจี พลังลึกลับที่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของสตรี…
* ไท่ซั่งหวง หมายถึงกษัตริย์ที่สละราชบัลลังก์ แต่ยังทรงพระชนม์ชีพในรัชกาลต่อมา ไทยเรียกตำแหน่ง ‘พระเจ้าหลวง’
** นครหลวงเสินตู เป็นชื่อเรียกเดิมของนครลั่วหยางในสมัยจักรพรรดิถังรุ่ยจงและในสมัยราชวงศ์อู่โจวที่พระนางอู่เจ๋อเทียนสถาปนาขึ้นเป็นราชธานี
* เปลี่ยนเริ่มเสินหลง คือเหตุการณ์รัฐประหารช่วงรัชศกฉางอันปีที่ห้าในรัชสมัยของอู่เจ๋อเทียน และเปลี่ยนเป็นรัชศกเสินหลงปีที่หนึ่ง (ค.ศ. 705) โดยคณะปฏิวัติของจักรพรรดิถังจงจง (หลี่เสี่ยน) ซึ่งมีห้าขุนนางสำคัญ ได้แก่ จางเจี่ยนจือ ชุยเสวียนเหว่ย หยวนซู่จี่ จิ้งฮุย และหวนเยี่ยนฟั่นเป็นฐานอำนาจ
** ลำดับศักดิ์ของสตรีในวังสมัยราชวงศ์ถัง โดยทั่วไปเรียงตามลำดับดังนี้ หวงโฮ่วหรือฮองเฮา (อัครมเหสี) ถือเป็นประมุขของฝ่ายใน แต่ในรัชกาลหนึ่งอาจไม่แต่งตั้งใครขึ้นเป็นก็ได้ รองลงมาคือชั้นสี่ชายา (ซื่อฟูเหริน) ได้แก่ กุ้ยเฟย ซูเฟย เต๋อเฟย เสียนเฟย ชั้นเก้าสนมเอก (จิ่วผิน) ขั้นละหนึ่งอัตรา รองจากนั้นคือชั้นสนมเจี๋ยอวี๋ เหม่ยเหริน ไฉเหริน กำหนดขั้นละเก้าอัตรา ถัดลงมาคือนางกำนัลและนางในทั่วไปซึ่งแบ่งชั้นและมีคำเรียกแตกต่างตามรัชสมัย
