ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 3

ที่กล่าวว่าโฉมสะคราญแห่งยุค ก็สมควรมีรูปลักษณ์เยี่ยงนางกระมัง

ช่วงเวลาหนาวที่สุดนี้ สตรีนางนี้กลับสวมชุดยาวเกาะอก เนินอกขาวสล้างกับช่วงไหล่ช่วงแขนงามกลมกลึงราวกับสายรากบัวอวดโฉมโนมเนื้ออย่างทระนง ผ้าคล้องไหล่สีทองทิ้งชายระพื้น ชายกระโปรงแนบเนื้อสีแดงสดแผ่ยาวอยู่ด้านหลัง ยามที่นางเดินแย้มยิ้มเข้ามานั้น คล้ายนำพาแสงอุ่นแห่งฤดูใบไม้ผลิทั้งมวลมาด้วย ความหนาวเหน็บมิรู้หดถอยไปที่แห่งใดแล้ว

“ท่านแม่ ผู้ใดมาหาข้า” เสียงของนางยิ่งนุ่มนวลน่าฟัง คล้ายนกขมิ้นขับขาน นางแอ่นจำนรรจา “ข้าไม่ใช่บอกให้ไปหากุลีมาสองคน ปีนลงบ่อไปดูว่าเหตุใดจึงไม่มีน้ำไหลออกมาหรอกหรือ แล้วนี่ไปหาแล้วหรือยัง”

“กำลังจะออกไป แต่เพราะถูกเขาขวางเอาไว้”

“เขา?” สายตาของตู้ชิวเหนียงครานี้จึงมองยังร่างต้วนเฉิงซื่อ

เสียงหยกประดับดังติงตังสดใส กลิ่นหอมเข้มข้นฟุ้งกำจาย ต้วนเฉิงซื่อกำลังจะเป็นลมล้มพับแล้ว ตู้ชิวเหนียงมองเขาจากศีรษะจรดเท้ารอบหนึ่ง นัยน์ตาปานสายน้ำในฤดูใบไม้ร่วงแฝงความงงงวย ชัดเจนยิ่งนัก นางก็คาดเดาความเป็นมาของเขาไม่ออก

“มีคนให้เจ้าส่งสิ่งของมาให้ข้า?”

ต้วนเฉิงซื่อพยายามข่มกลั้นตนเองให้สงบนิ่งสุดชีวิต กล่าวเสียงกังวาน “ไม่ใช่ เป็นตัวข้าเองต้องการพบท่าน”

แม่เล้าโมโหแล้ว “แหม เด็กคนนี้เหตุใดจึงหลอกลวงผู้อื่น”

“ท่านแม่ อย่าเพิ่งมีโทสะ” ตู้ชิวเหนียงกลับคล้ายบังเกิดความสนใจ พูดกับต้วนเฉิงซื่อ “เจ้าอยากพบข้าด้วยเหตุใดหรือ”

“ฟังว่าชิวตูจือรูปโฉมแลฝีมือล้วนเป็นสุดยอดแห่งฉางอัน ข้า…ข้าก็คิดชมดู…ฝีมือของท่านสักครั้ง”

วาจาเขาเพิ่งจบลง สตรีทั้งหลายในลานโถงพลอยระเบิดเสียงหัวเราะราวกับเสียสติ แม่เล้าหัวเราะจนน้ำตาไหล “นกน้อยตัวนี้ ขนยังขึ้นไม่หมดทุกเส้นก็คิดชมดูฝีมือของคนอื่น หวังเปิดคืนแรกเร็วเช่นนี้เชียว!” นางยื่นมือมาลูบใบหน้าต้วนเฉิงซื่อ “ให้ท่านน้าลิ้มรสสดใหม่กับเจ้าดีหรือไม่”

“อย่าแตะตัวข้านะ!” ต้วนเฉิงซื่อยกมือปัดมือของแม่เล้าออก

ที่ไม่ขบขันมีเพียงตู้ชิวเหนียง นางจ้องต้วนเฉิงซื่อ “อยากชมดูฝีมือของชิวเหนียง คุณชายน้อยจ่ายผ้าคาดรางวัล* ไหวหรือ”

“ท่านต้องการเท่าไร ข้าจะจ่าย”

ใบหน้าตู้ชิวเหนียงไม่แสดงความรู้สึก “เลิกม่านมองหนึ่งครา ก็ต้องทองหนึ่งร้อย หากคิดฟังหนึ่งบทเพลง ก็ต้องแลกด้วยสิ่งอันประเมินค่ามิได้ วันนี้คุณชายน้อยเอาเปรียบไปแล้ว หรือว่ายังคิดได้คืบเอาศอก”

“ข้าไม่คิดเอาเปรียบ” ต้วนเฉิงซื่อกัดฟัน ล้วงห่อผ้าไหมที่อบจนอุ่นร้อนออกจากในอกเสื้อ ส่งให้ไป “ท่านดู สิ่งนี้มีค่าสำหรับหนึ่งเพลงหรือไม่”

ผ้าไหมเปิดออก ตู้ชิวเหนียงใช้นิ้วเรียวยาวลูบขวดฝังเส้นทองเนิ่นนาน พลันพูดว่า “ตามข้ามา”

ตู้ชิวเหนียงพาต้วนเฉิงซื่อเข้าสู่ห้องรับแขกพลางร้องสั่ง “หยิบผีผาของข้ามา”

* ผ้าคาดรางวัล หมายถึงรางวัลในการแสดงหรือค่าตัว โดยสมัยโบราณชาวจีนมีธรรมเนียมมอบผ้าคาดศีรษะที่ทอยกลายไหมเงินไหมทองเป็นรางวัลให้แก่นักแสดงหรือนักบรรเลงร้องรำหลังจากการแสดงจบลง