ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 3

เด็กรับใช้นำพิณผีผาไม้จันทน์ม่วงตัวหนึ่งมาให้ทันที ตู้ชิวเหนียงวางขวดฝังเส้นทองลงบนโต๊ะเตี้ยอย่างระมัดระวัง จากนั้นขัดสมาธิบนตั่ง กอดพิณผีผาขวางอก นิ้วเรียวยาวแตะสายแผ่วเบา ในห้องเสียงดนตรีปานน้ำแข็งกระทบหยกดังขึ้น

ตู้ชิวเหนียงขับขานกังวาน “วอนท่านอย่าอาลัยเสื้อใยทอง โปรดถนอมวันคืนในวัยเยาว์ อันมาลีพึงเด็ดเมื่อถึงคราว อย่ารอเหลือกิ่งเปล่าค่อยเอื้อมมือ”

ต้วนเฉิงซื่อรู้สึกทรวงอกถูกกระหน่ำฟาดรุนแรงคราหนึ่ง หัวใจเยาว์วัยดวงนั้นของเขาจมลงสู่ความโศกเศร้าใหญ่หลวงยากพรรณนา คล้ายได้ลิ้มรสความทุกข์เศร้าทั้งมวลในโลกนี้เพียงในห้วงแห่งบทเพลงแสนสั้นหนึ่งเพลงนี้แล้ว

เขาฝืนทนกลั้นเอาไว้จึงมิได้หลั่งน้ำตา

เพลงสิ้นสุดลง เงียบอยู่ครู่ใหญ่ ตู้ชิวเหนียงจึงวางผีผา บอกว่า “ท่านสามารถไปได้แล้ว”

ต้วนเฉิงซื่อไม่ขยับเขยื้อน

“ยังมีเรื่องอันใด”

ขอบตาต้วนเฉิงซื่อแดงก่ำ เอ่ยขึ้นว่า “ชิวตูจือ ข้าขอให้ท่านช่วยสักครั้งได้หรือไม่”

“ช่วย?”

“ท่านอย่าพบหน้าท่านพ่อของข้าอีก ได้หรือไม่”

ตู้ชิวเหนียงเคร่งเครียด ถามขึ้น “ท่านพ่อท่าน? เขาคือผู้ใด”

“เขาคือ…คือต้วน…”

“ที่แท้เป็นเขา!” ตู้ชิวเหนียงแค่นหัวเราะ “ข้ารู้แล้ว ท่านก็คือบุตรชายของใต้เท้าต้วนผู้มาจากซีชวนนั่นเอง ช่างเก่งกาจเสียจริงๆ วันนี้มาสร้างความยุ่งยากให้ข้าถึงที่นี่แล้ว”

“ข้าไม่ได้มาสร้างความยุ่งยาก ข้ามาขอให้ท่านช่วย”

“เหตุใดข้าต้องช่วยท่าน”

“เพราะว่า…ข้าไม่อยากเห็นท่านแม่ทุกข์ใจ”

ตู้ชิวเหนียงตะลึง จากนั้นหัวเราะร่วน “คุณชายน้อย นี่ท่านคิดตัดเส้นทางเงินทองของชิวเหนียงสินะ หากพวกข้าไม่ทำการค้าเพียงเพราะว่านายหญิงบ้านใดสักบ้านไม่สบายใจ ถ้าอย่างนั้นทั้งย่านเป่ยหลี่ก็ต้องปิดร้านหมดสิ้น”

แม่เล้าเข้ามาดึงต้วนเฉิงซื่อ “พอแล้วๆ รีบกลับบ้านเถอะ”

“ข้าไม่กลับ!” ต้วนเฉิงซื่อพาลดื้อดึงเสียเลย “ท่านไม่ช่วยข้าก็คืนขวดฝังเส้นทองให้ข้า!”

ขณะกำลังวุ่นวายอยู่นั้น ก็มีคนรับใช้ชายอีกคนหนึ่งวิ่งเข้ามา แจ้งแก่ตู้ชิวเหนียงว่า “ตูจือ ที่ประตูมีนักพรตหญิงคนหนึ่งบอกว่าเห็นปราณสีดำปกคลุมเหนือสำนักของพวกเรา เกรงจะมีอาเพศ พูดน่ากลัวนัก จะให้นางเข้ามาสักครั้งหรือไม่”

“นักพรตหญิง?” ตู้ชิวเหนียงหัวเราะเย็นชา “วันนี้คึกคักจริงๆ มากันครบถ้วนทุกแบบ ก็ได้ เชิญนางเข้ามา ข้าอยากฟังดูว่าจะมีลูกไม้ใดบ้าง”

ผ่านไปครู่ใหญ่ คนรับใช้ชายคนนั้นก็พาสตรีชุดขาวผู้หนึ่งเข้ามา เห็นนางสวมรัดเกล้าแบบนักพรต อาภรณ์ขาวล้วน ไม่ทาแป้งประทินโฉมและไม่ประโคมเครื่องประดับ ทว่ากลับก่อรวมเป็นความงามอันเกี่ยวตรึงวิญญาณชนิดหนึ่ง สตรีในที่นี้ต่างทะนงตนว่าเป็นยอดแห่งโฉมสะคราญ วันนี้เมื่อพบเห็นนักพรตหญิงผู้นี้พลันบังเกิดความหดหู่เพราะตนเองไม่อาจเทียบได้ กระทั่งในประกายตาของตู้ชิวเหนียงยังแฝงความคับแค้นเล็กน้อย