ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 2

“อย่างนั้นหรือ…” คิ้วทั้งสองของถงจิ้งลดลงมาอย่างผิดหวัง “หลังท่านพ่อให้ข้ามาหาพวกเจ้า ระหว่างทางที่เร่งมาสิบกว่าวันนี้ข้าคิดทบทวนประโยคนี้ของพี่จิงมาโดยตลอด มันมีความหมายกับข้ามาก” นางหยุดชะงัก มองเยียนเหิงพลางเผยรอยยิ้ม “เพียงแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าประโยคนี้สำหรับเจ้าคงมีความหมายไม่เหมือนกันกระมัง”

เยียนเหิงยกยิ้มเล็กน้อยให้นาง

รอยยิ้มทำลายความห่างเหินระหว่างคนทั้งสอง ถงจิ้งสังเกตสีหน้าของเยียนเหิงพลันเกิดอยากถามมันว่าหลังแยกกันหลายวันมานี้เคยคิดถึงข้าบ้างหรือไม่

แน่นอนว่าคำพูดประเภทนี้นางไม่กล้าถามออกมาอย่างเด็ดขาด

แต่เยียนเหิงถามขึ้นมาก่อน “สิบกว่าวันนี้ได้ฝึกกระบี่ตามที่ข้าบอกหรือไม่”

“แน่นอน!” นางตบกระบี่สงัดนิ่งด้านหลังที่มันมอบให้นางเบาๆ “ตอนขี่ม้า ในใจก็ยังคิดถึงกระบวนท่ากระบี่ กระบี่เพลิงวายุแปดกระบวนท่านั้น ข้าล้วนฝึกจนชำนาญแล้ว!”

“ข้าไม่เชื่อ” เยียนเหิงจงใจยั่วเย้านางหนึ่งประโยค

ถงจิ้งกัดริมฝีปากล่าง มือกุมด้ามกระบี่ “ได้! ตอนนี้ข้าจะใช้ให้เจ้าเห็นสักครั้ง!”

เยียนเหิงรีบโบกมือห้ามปรามนาง “ตอนนี้มิได้”

ถงจิ้งมองดูกลุ่มคน “ตกลง แต่ก่อนออกจากซีอานเจ้าจะได้เห็นข้าใช้สักครั้งแน่นอน”

เยียนเหิงพยักหน้าแต่กลับนิ่งเงียบอีกครั้ง

ในวันที่ออกจากเมืองซีอาน ไม่แน่ว่าคงเป็นวันที่ต้องแยกทางกับพวกมันจริงๆ

เยียนเหิงโบกมือไม่เอ่ยคำ เร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้า

ถงจิ้งดึงแขนเสื้อมันจากด้านหลัง

เยียนเหิงหันหน้ามา

“อย่างไรข้าก็ยังเชื่อว่า…” ถงจิ้งยิ้มน้อยๆ กล่าว “เยียนเหิงที่บุกพรรคหม่าไผเพียงคนเดียวโดยไม่คิดอะไรผู้นั้นคือเจ้าที่แท้จริงต่างหาก”

เยียนเหิงตกตะลึงวูบหนึ่งแต่มิได้กล่าวอะไรออกมา มันทิ้งถงจิ้งไว้ ติดตามขบวนมุ่งหน้าต่อ

ถงจิ้งยืนอยู่ที่เดิม นักสู้แต่ละคนเฉียดกายผ่านนางไปทั้งซ้ายขวา เงาหลังของเยียนเหิงหายลับไปท่ามกลางฝูงชนอย่างรวดเร็ว

ขบวนเดินผ่านไปทั้งหมด ผู้คุ้มภัยเองก็มอบเชือกบังเหียนของม้าขาวคืนใส่มือถงจิ้ง นางจูงม้าเอาไว้ สายตายังคงมองทอดทัพตะวันออกค่อยๆ ไกลออกไป

ในฝูงชนที่กั้นขวางอยู่นั้นนางไม่รู้ว่าเยียนเหิงเองก็เดินไปพลางหันหน้ามองมาทางนางไม่หยุดหย่อนเช่นกัน

ถงจิ้งนึกได้ว่าพี่จิงเลี่ยพี่หลันยังรอตนเองอยู่ในโรงเตี๊ยมพักแรม ยามนี้กลับไปรวมตัวกับทั้งคู่จะดีกว่า เมื่อครู่ขณะออกมาถงจิ้งยังกล่าวอย่างคุยโวโอ้อวด ‘ข้าต้องพาเยียนเหิงกลับมาได้แน่!’ ขณะนี้นางจึงรู้สึกหดหู่เป็นพิเศษ

ถงจิ้งหมุนตัวแต่กลับก้าวไม่ออก นางหันหน้ามองดูเหล่าผู้กล้าที่ค่อยๆ ไกลออกไปอีกครั้ง สุดท้ายกัดฟันตัดสินใจไล่ตามไป