ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 2

เหล่าผู้กล้าตะโกนว่าประเสริฐเป็นเสียงเดียวกัน ภายใต้การนำทางของผู้คุ้มภัย พวกมันเร่งฝีเท้าเดินไปทางตลาดต้าชา ยิ่งเดินยิ่งเร็วจนแทบจะกลายเป็นวิ่งอยู่แล้ว

เหยียนชิงถงรีบไล่ตามไปใกล้ไต้ขุย กล่าวเสียงแผ่วเบาข้างกายมัน “ศิษย์น้อง…ประเดี๋ยวตอนล้อมที่อยู่เหยาเหลียนโจวได้แล้ว เจ้าต้องนำสหายร่วมสำนักบุกเข้าไปก่อน” เหยียนชิงถงยัดเชือกเอ็นวัวใส่ในมือมัน “จับเป็นเจ้าสำนักอู่ตังคือผลงานใหญ่ชื่อเสียงสะท้านใต้หล้า ความชอบนี้ให้สำนักซินอี้เราได้ไปเถอะ”

“ท่านบ้าไปแล้วหรือ” ไต้ขุยกล่าวอย่างไม่เข้าใจ “นี่มิใช่เวลาแสดงความแข็งแกร่งส่งเดชนะ! รอให้มันปรากฏตัวก่อน ดูว่าจะรวมกำลังสยบมันอย่างไรจึงเป็นแผนการที่ดีที่สุด ข้าไม่อยากพาสหายร่วมสำนักไปตาย”

“ไม่มีปัญหา” เหยียนชิงถงเดินไปพลางมองดูซ้ายขวาว่ามีคนอยู่ข้างๆ หรือไม่ “เพราะข้ารู้เรื่องหนึ่งที่ผู้อื่นไม่รู้”

“เรื่องอะไร”

เหยียนชิงถงลดสุ้มเสียงให้เบาลงกว่าเดิม

“เหยาเหลียนโจวถูกพิษ ไม่มีแรงต่อต้านได้อีกแล้ว”

“อะไรนะ!” ไต้ขุยตะโกนขึ้นมา เหยียนชิงถงรีบบอกเป็นนัยให้มันเบาเสียง ไต้ขุยรีบถามอีก “ท่านรู้ได้อย่างไร…”

“…ข้ารู้ก็แล้วกัน” เหยียนชิงถงตอบอย่างใจเย็น ในแววตามีความนัยลึกซึ้ง

ไต้ขุยมองดูแล้วครุ่นคิดอีกครั้ง จึงกระจ่างแจ้งโดยพลัน มันหยุดฝีเท้าใช้มือจับอกเสื้อของเหยียนชิงถงเอาไว้

“ศิษย์พี่ อย่าทำเช่นนี้…”

เหยียนชิงถงยกมือดึงแขนของไต้ขุยออก

ไต้ขุยมองดูด้านข้าง มีหลายคนใช้สายตาประหลาดมองดูมันสองคนพอดี มันระงับโทสะเอาไว้แล้วตามเหยียนชิงถงเดินหน้าต่อ

รอจนไม่มีคนสนใจอีกไต้ขุยจึงกล่าวอย่างปวดใจด้วยเสียงแผ่วเบา “ชื่อเสียงของสำนักซินอี้ถูกสารเลวเช่นท่านทำลายสิ้นแล้ว”

“ไม่มีคนรู้ก็พอแล้ว” เหยียนชิงถงใบหน้าปราศจากความละอาย “ฉะนั้นศิษย์น้องไต้ เจ้ายิ่งต้องนำคนของสำนักเราบุกเข้าไปโดยเร็ว หากคนของสำนักอื่นพบเหยาเหลียนโจวก่อน เรื่องนี้ก็อาจเปิดเผย”

มันล้วงห่อกระดาษสีเหลืองเล็กๆ ใบหนึ่งออกมาจากข้างในสายคาดเอว ลอบยื่นไปเบื้องหน้าไต้ขุย

“หลังพวกเจ้าจับเป็นเหยาเหลียนโจว มัดมันให้แน่นแล้วก็ป้อนยาถอนพิษนี้ให้มัน เรื่องนี้ก็จะไม่มีผีสางเทพเซียนรู้แล้ว”

“ตัวเหยาเหลียนโจวย่อมรู้” ไต้ขุยกล่าว

“มันกล้าพูดหรือ ผู้คนฟังแล้วก็รู้สึกว่าเป็นข้ออ้างที่มันพ่ายแพ้จนถูกจับเท่านั้น” เหยียนชิงถงยิ้มน้อยๆ ชูยาถอนพิษอยู่ตรงหน้าไต้ขุย “วางยาพิษไปแล้วไม่มีที่เหลือให้หันกลับ สำนักซินอี้เราจะถูกคนด่าว่าชั่วช้าต่ำทราม หรือจะกลายเป็นวีรบุรุษที่เอาชนะอู่ตังได้ก่อนก็ล้วนอยู่ที่เจ้าตัดสินใจ”

ไต้ขุยคิดหน้าคำนึงหลัง สุดท้ายก็หยิบยาถอนพิษมาอย่างแค้นเคือง ถือไว้แน่นในกำปั้น

“หลังจากวันนี้ ข้าไม่อยากเห็นหน้าท่านอีกตลอดกาล” ไต้ขุยมิได้มองเหยียนชิงถงสักแวบ และเดินไปทางหลี่เหวินฉยงกับเหล่าสหายร่วมสำนัก