ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 4 บทที่ 3

อิ่นอิงชวนรู้ก่อนแล้วว่าคนเหล่านี้ทำได้เพียงเสริมอำนาจ หากว่าต้องสู้กันขึ้นมาจริงๆ หกถึงเจ็ดในสิบล้วนไม่มีประโยชน์อันใดจึงไม่เคยคิดจะพึ่งพาพวกมันอยู่แล้ว แต่ตอนนี้นอกจากเสริมอำนาจไม่สำเร็จกลับทำให้กองกำลังใหญ่เสียอำนาจ มันพลันส่ายหน้าถอนหายใจ

กุ้ยตันเหลยใช้สุ้มเสียงที่ทรงพลังยิ่งยวดตะโกนใส่เหล่าผู้กล้า “รีบออกจากเมืองซีอาน! ไสหัวกลับไปบ้านเกิดของพวกเจ้าเสีย!” สุ้มเสียงดังก้องถนนใหญ่ตะวันตก รับรู้ได้ถึงพลังปราณอันกล้าแกร่ง

“ซีอานมิใช่เขาอู่ตัง พวกเราจะอยู่นานแค่ไหนก็ย่อมได้” ติงจวิ้นฉีแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา

“สำนักปากว้าที่เมืองหลวงคือเชลยใต้อาณัติสำนักอู่ตัง ไม่มีคุณสมบัติกล่าวคำกับข้า” กุ้ยตันเหลยไม่มองติงจวิ้นฉี “ขอบอกอีกครั้ง ไสหัวไป! สำนักไหนออกจากประตูเมืองซีอานช้าที่สุด สำนักอู่ตังของพวกเราจะทำลายล้างมันเป็นอันดับแรกในครั้งหน้า”

กล่าวคำว่าทำลายล้างได้อย่างหนักแน่น ช่างฝืนกฎเกณฑ์ของยุทธภพในใต้หล้าโดยแท้จริง สิ่งนี้กลับกระตุ้นอารมณ์ของเหล่านักสู้ กลุ่มคนจึงจดจำได้ว่าศึกในวันนี้จะไม่วางอำนาจบาตรใหญ่ ไม่อวดอ้างชื่อเสียง แต่ทุกสำนักจะผูกเป็นพันธมิตรกันยามต้องเผชิญหน้ากับสำนักอู่ตังจอมอหังการ

เงาร่างหนึ่งวิ่งปราดออกมาจากเหล่าผู้กล้า มันเปล่งเสียงโห่ร้องดุจทำสงคราม พกพาเสียงฝีเท้าเหยียบย่ำดั่งค้อนเหล็กทุบหินพุ่งตรงไปหาคนทั้งห้าแห่งอู่ตัง!

แสงอาทิตย์สาดส่องสะท้อนแสงสีแดงทองของร่างครึ่งซีกซ้ายของมัน เป็นหยวนซิ่ง

สำหรับมันแล้ว มากความสักประโยคล้วนสิ้นเปลืองเวลา

มันลงเขามาเพื่อจะสู้กับคนของสำนักอู่ตัง บัดนี้คนของอู่ตังอยู่ตรงหน้าแล้ว ไม่สู้แล้วยังจะทำอะไร

ศิษย์อู่ตังทั้งห้าจ้องมองท่าที่หยวนซิ่งพุ่งมา กุ้ยตันเหลยร้องเรียกอย่างรวดเร็ว “ซื่อหลาง”

“หลวงจีนเส้าหลิน ไม่เลว” ซั่งซื่อหลางศิษย์สายพลอีกาผู้นั้นเอ่ยประโยคนี้ลอดไรฟันแล้วก้าวออกมาจากเหล่าสหายร่วมสำนัก ชักดาบเศียรปีศาจสันหนาตรงบั้นเอวออกมาตั้งท่าต่อสู้เผชิญหน้าหยวนซิ่ง ซั่งซื่อหลางผู้นี้รูปร่างไม่หนาไม่บาง ไม่คิดว่ากลับใช้อาวุธที่หนักอึ้งเช่นนี้ ดวงตาทั้งคู่เรียวเล็กมาก ใบหน้าราบเรียบไม่แสดงสีหน้า เก็บอาการสุดขีด

หยวนซิ่งถลึงมองตรงไปยังซั่งซื่อหลาง ขณะพุ่งเข้าใส่ มือทั้งสองได้ง้างพลองเสมอคิ้วหกเหลี่ยมหุ้มเหล็กไว้เหนือศีรษะ ใบหน้าครึ่งขวาส่งเสียงโห่ร้องสอดคล้องกับหน้ากากยักษาด้านซ้าย

เจียวหงเยี่ยและหลี่ต้งที่อยู่ด้านหลังซั่งซื่อหลางจ้องมองหยวนซิ่งเขม็ง นี่คือการปะทะกันอย่างแท้จริงครั้งแรกในประวัติศาสตร์ของเส้าหลินและอู่ตัง ทว่าพวกมันกลับมิได้ถูกคัดเลือก ในใจย่อมรู้สึกเสียใจอย่างเลี่ยงมิได้ แต่ในเมื่อเป็นการตัดสินใจของกุ้ยตันเหลย คนทั้งสองจึงมิได้เห็นต่าง

เส้าหลินแม้เป็นวัดสายฌานที่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทางโลก แต่วิถียุทธ์ภายนอกของเส้าหลินดั้งเดิมใช้พลองและหมัดอันมุ่งมั่นและแข็งกร้าวสร้างชื่อไปทั่วยุทธภพ หยวนซิ่งเรียนรู้แก่นแท้ในนั้นอย่างลึกซึ้งจึงชิงโจมตีก่อน มือทั้งสองจับปลายพลองด้านหนึ่ง อาศัยท่าวิ่งกระโดดออกไปด้านหน้ารวบรวมแรงทั่วร่างฟาดลงแสกหน้าของซั่งซื่อหลางตรงๆ จากที่สูง!

การกระโดดนี้ของหยวนซิ่ง ในใจยืมภาวะกระโดดจากหน้าผาสู่เหวลึกหมื่นจั้ง มีแต่พุ่งไปเบื้องหน้าไร้กลับหลัง ปราศจากความหวาดกลัว