ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 1

เผยซื่ออิงถอนหายใจ ก้มตัวหยิบดาบไม้ขึ้นมา ขาทั้งสองย่อลงก้มศีรษะสำรวจดู ในโพรงเว้าเล็กๆ ระหว่างหินผาโพรงหนึ่ง มันพบศิษย์หลานที่กำลังตามหาดังคาด

จิงเลี่ยเปลือยเปล่าร่างท่อนบน พับซ้อนเสื้อต่างหมอน ร่างกายตะแคงขดขาทั้งสองหลับสนิท ท่วงท่านั้นเหมือนเช่นทารก เสียงกระแสคลื่นอันรุนแรงถ่ายทอดมาในโพรงระลอกแล้วระลอกเล่า แต่มันกลับนอนหลับปุ๋ยราวกับใช้เสียงคลื่นนั้นต่างเพลงกล่อมนอน

เผยซื่ออิงใช้ดาบไม้ทิ่มต้นขาจิงเลี่ยอย่างหงุดหงิด

“หลับอยู่จริงๆ ตื่นเร็วเข้า!”

จิงเลี่ยปรือตามองเห็นอาจารย์อาก็มิได้สนใจ เพียงยื่นมือปัดปลายดาบออกไป

“ตื่นได้แล้ว!” เผยซื่ออิงทิ่มมันแรงขึ้น “ดูสิ ไม่รู้จักระแวดระวังเช่นนี้ ถ้าหากข้าคือศัตรู และดาบเล่มนี้เป็นดาบจริง เจ้าคงตายนานแล้ว!” ครั้งนี้เผยซื่ออิงออกแรงแทงปลายดาบไปบนก้นมัน จิงเลี่ยเจ็บปวดจนต้องตื่นขึ้นมา

มันปีนออกจากโพรงเว้านั้น เงยหน้ามองแสงอาทิตย์แรงกล้าบนท้องนภา ยืนยืดบิดเอวอย่างช้าๆ

แสงอาทิตย์ส่องบนเรือนร่างที่มีอายุเพียงสิบห้าปีของมัน ผิวหนังสีทองแดงแน่นกระชับจนเหมือนแวววาว แต่ทุกที่กลับปรากฏรอยแผลใหม่ที่ได้รับมาจากการทุบตี กล้ามเนื้ออกและแขนยังมิได้เจริญเติบโตเต็มที่ แต่กลับฝึกฝนจนรอยกล้ามเนื้อชัดเจนประหนึ่งท่อนเหล็ก

มันจับผมยุ่งที่ปลิวไสวกลางสายลมเสมือนเพิ่งตื่นขึ้นมาอย่างสมบูรณ์…มันขี้เกียจมัดผมจึงตัดผมส่งเดชเป็นทรงประหลาดที่ไม่สม่ำเสมอกันนี้อย่างเรียบง่าย เป็นเพราะเรื่องนี้จึงถูกอาจารย์ตีอย่างแรงอยู่พักหนึ่ง ทั้งยังทำให้เวลามันเข้าออกสำนักต้องโพกผ้าบนศีรษะ

“เจ้าจะหลบก็หาที่ใหม่สักหน่อย” เผยซื่ออิงหยิบเสื้อออกมาจากในโพรงเว้านั้น ยัดใส่ในมือศิษย์หลาน

“ข้ามิได้หลบ” จิงเลี่ยหาว “เดิมทีแค่คิดงีบสักครู่หนึ่ง แต่หลับลืมตื่น ทำอย่างไรได้ ข้าเหนื่อยเหลือเกิน”

“ข้าคิดว่าเจ้าจะหนีงานประลองวันนี้เสียอีก”

“ข้าอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!” จิงเลี่ยยื่นฝ่ามือขวาให้อาจารย์อาดู “ตลอดจนอาทิตย์ขึ้น แกว่งต่อเนื่องหมื่นดาบ” ฝ่ามือและนิ้วมือทั้งห้านั้นเต็มไปด้วยรอยฉีกขาดและตุ่มพุพอง คราบโลหิตเกาะเป็นแผ่นสีแดง

เมื่อครู่เผยซื่ออิงมองเห็นรอยเลือดบนดาบไม้ ก็รู้ว่าศิษย์หลานผู้นี้ทำเรื่องโง่อะไรอีกแล้ว มันถอนหายใจพลางล้วงกระเป๋าทำแผลออกมาจากในอกเสื้อ หยิบผ้าขาวแผ่นหนึ่งออกมาฉีกเป็นเส้นยาว พันปิดฝ่ามือให้จิงเลี่ย

แต่ความจริงในใจเผยซื่ออิงยังคงดีใจเล็กน้อยว่าศิษย์หลานมิใช่พวกอ่อนแอที่เอาแต่หลบหนี

“สายเกินไปแล้วหรือไม่” จิงเลี่ยมองดูพระอาทิตย์เหนือศีรษะ

“ไม่” เผยซื่ออิงพันแผลให้พลางกล่าว “กลับไปกับข้าตอนนี้ ยังทันอยู่”

จิงเลี่ยขมวดคิ้วทอดมองทะเล เห็นเกาะรางๆ ในระยะไกล

“อาจารย์คือตัวโง่งม” มันกล่าวพึมพำ

เดิมทีสมควรเรียกบิดาหรือบิดาบุญธรรม แต่จิงเจ้าแต่ไรมาไม่เคยอนุญาตให้จิงเลี่ยเรียกมันเช่นนี้