ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 2

เยียนเหิงพอได้ยินคำพูดนี้ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ มิเพียงไม่รู้ว่าเป็นการชมเชย กลับคิดว่าเป็นการเสียดสี เพราะผู้ที่กล่าวคำนี้ออกมามิใช่คนอื่น หากแต่เป็นศิษย์สำนักอู่ตังที่ทำลายล้างสำนักชิงเฉิง

มันไม่รู้ว่าคำพูดนี้ของฝานจงหาใช่การเสียดสี แต่ออกมาจากใจจริง…ฝานจงอยู่ที่เขาอู่ตังเคยรู้จักโหวอิงจื้อศิษย์ชิงเฉิงอีกคนหนึ่งที่ทำให้มันรู้สึกชื่นชมมาก่อน

เหยาเหลียนโจวสูดลมหายใจเข้าลึกหนึ่งเฮือกจึงยกกระบี่ซ้ายสงัดนิ่งในมือขึ้นได้เล็กน้อย และถามกับฝานจง “จำกระบี่…เล่มนี้…ได้หรือไม่”

ฝานจงมองดู ซ้ำยังมองกระบี่ขวาสงัดนิ่งในมือของเยียนเหิงอีก แล้วพยักหน้า “กระบี่ของศิษย์พี่ฮูเหยียนต๋าแห่งสายพลอีกา” มันใช้สายตาดุดันมองดูเยียนเหิง กล่าวเพิ่มอีกประโยค “หนึ่งในศิษย์ของทัพเดินทางไกลซื่อชวน”

“อืม” เหยาเหลียนโจวตอบด้วยเสียงทุ้มต่ำ แต่ในใจสงสัยว่าศิษย์เยาว์วัยสำนักชิงเฉิงผู้นี้ เหตุใดถึงสังหารศิษย์เด่นล้ำสายพลอีกาได้…

ในยามนี้เอง สุ้มเสียงสุดห้าวหาญเสียงหนึ่งถ่ายทอดมาจากชั้นล่าง “ทั้งสำนักอู่ตังเรา เมื่อมอบกายให้เส้นทางการฝึกฝน…” เยียนเหิงและถงจิ้งล้วนย่นหัวคิ้ว ฝานจงแย้มยิ้ม เหยาเหลียนโจวหลับตาอยู่

“หากประสบผู้ขวางทางหรือท้ารบ ต้องมีจิตใจไร้หวาดกลัวไร้ความรู้สึก แม้มันเป็นเทพเจ้าหรือมารปีศาจ ต้องสังหารมันสุดกำลัง เพื่อพิสูจน์ความจริงว่าอู่ตังเราไร้เทียมทาน!” ข้อบัญญัติที่สองของอู่ตังนี้ แต่ละคำถ่ายทอดเข้ามาในโสตของเยียนเหิงอย่างชัดเจน ทุกคำล้วนเสียดหูหนักหนา

…หากประสบผู้ขวางทาง…ไร้ความรู้สึก…ต้องสังหารมัน…เพื่อพิสูจน์…ว่าอู่ตังเราไร้เทียมทาน…

ฉากที่เยี่ยเฉินยวนสังหารเหอจื้อเซิ่ง และกลุ่มคนอู่ตังชุดดำสังหารหมู่ทั่วทั้งสำนักชิงเฉิง ยังคงแจ่มชัดอยู่ในดวงตา

กระบี่คู่ในมือเยียนเหิงสั่นไหวเล็กน้อย

“ทัพเสริมของสหายร่วมสำนักข้ามาแล้ว เจ้าไม่อยากตายก็ฉวยโอกาสหนีไปเสียตอนนี้เถอะ” ฝานจงยิ้มพลางกล่าว และเขยิบไปด้านข้างหลายก้าว เปิดทางออกตรงหน้าต่างให้ “เห็นแก่เรื่องเมื่อครู่ ข้าจะมอบไมตรีต่อเจ้า…” คำพูดของฝานจงพลันหยุดลง รอยยิ้มเองก็เลือนหาย

เนื่องเพราะมันมองเห็นใบหน้าบริสุทธิ์แต่เดิมนั้นของเยียนเหิงแปรเปลี่ยนไปจนเหมือนสัตว์ป่าดุร้าย

…สัตว์ป่าตัวหนึ่งถูกความแค้นยั่วโทสะ

ตอนนี้ฝานจงไม่แน่ใจอีกต่อไปว่าวันนี้เจ้าสำนักจะตายอยู่ใต้กระบี่เยียนเหิงหรือไม่ มันลอบสั่งสมแรงในมือ เตรียมซัดเข็มมรณะ

ปลายกระบี่ของเจ้าพยัคฆ์ชี้ไปยังอกเหยาเหลียนโจว

เหยาเหลียนโจวยังคงสีหน้าเยือกเย็น

แต่อินเสี่ยวเหยียนด้านหลังมันเผยท่าทางตื่นกลัวยิ่งกว่าก่อนหน้าออกมา…เนื่องเพราะมองเห็นสีหน้าในขณะนี้ของเยียนเหิง

แม้กระทั่งถงจิ้งมองเห็นเยียนเหิงในตอนนี้ก็ตกใจ นางเข้าใจเป็นครั้งแรกว่าแค้นทำลายล้างสำนักในใจเยียนเหิงนั้นฝังลึกเพียงไร

ในยามนี้เอง บนหลังคาถ่ายทอดเสียงดังสนั่นเสียงหนึ่งอีกครั้ง

ครานี้เป็นเสียงหวีดของคมดาบปะทะกันอย่างรุนแรง ต่อด้วยอีกเสียงหนึ่ง