ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 2

โดยเฉพาะตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับคนบ้าที่ไม่สนเหตุผลของโลกกลุ่มหนึ่ง…

“เอาตามที่เจ้าพูดเมื่อครู่แล้วกัน” เฉินไต้ซิ่วกล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้าไสหัวออกไป ถอยไปนอกถนนสองเส้น ไม่จำเป็นต้องเจรจา เรื่องต่อจากนี้ให้เจ้าสำนักเราออกคำสั่ง”

คนทั้งห้าในห้องชั้นสองนิ่งเงียบทั้งหมด

คนสำนักซินอี้ที่เฝ้าอยู่นอกประตูห้องแต่เดิมถอยลี้ไปอย่างรีบร้อนโดยไม่ทราบสาเหตุ ในห้องนั้นเหลือเพียงเยียนเหิงและถงจิ้งคุมเชิงกับเหยาเหลียนโจว ทางหน้าต่างด้านหลังยังมีฝานจงกลับมาสมทบอีกคน เยียนเหิงคล้ายถูกยอดฝีมืออู่ตังสองคนขนาบล้อมหน้าหลัง

แต่ความเป็นจริงเยียนเหิงกลับกุมอำนาจเป็นตายไว้ในมือ เหยาเหลียนโจวจนถึงตอนนี้ยังไม่อาจลุกขึ้นจากเก้าอี้ได้ ปลายกระบี่สงัดนิ่งในมือขวาเรี่ยพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง การหอบหายใจยังหนักหน่วง อกกระเพื่อมรุนแรง ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อเย็นนั้นดูเทาเข้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด อินเสี่ยวเหยียนที่ด้านหลังมันเป็นกังวลดุจเพลิงเผา ใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อให้ไม่หยุด

ฝานจงที่อยู่อีกด้านหนึ่งเองก็ไม่สู้ดีเท่าใดนัก บนร่างได้รับบาดเจ็บหนักหลายแห่งอย่างมิต้องกล่าว การต่อสู้อย่างดุเดือดติดต่อกันเมื่อครู่ก็ทำให้แรงกายสิ้นเปลืองไปเจ็ดแปดส่วน ในมือเหลือเพียงเข็มมรณะเล่มเดียว ขณะนี้เหยาเหลียนโจวนั่งฟุบอยู่ห่างจากคมกระบี่ของเยียนเหิงไม่ถึงห้าฉื่อ หากว่าเยียนเหิงลงมือสังหารจะเข้าหยุดยั้งได้หรือไม่ มันไม่มั่นใจเลยสักนิด

แต่ฝานจงนึกขึ้นได้ถึงฉากก่อนหน้าที่เยียนเหิงไว้ชีวิตมันบนหลังคา

ยังมีแววตาใสซื่อบริสุทธิ์นั้นอีก

…เด็กคนนี้ วันนี้คงไม่ลงมือกับเจ้าสำนัก

ฝานจงรู้ว่าเจ้าสำนักเองก็ตัดสินเช่นนี้ หาไม่เมื่อครู่ขณะมันทะลุหน้าต่างเข้ามาเตรียมซัดอาวุธลับ เจ้าสำนักคงไม่ตะโกนห้ามมัน

แม้ครองความได้เปรียบ แต่ใบหน้าของเยียนเหิงหาได้มีความภาคภูมิใจสักนิดไม่ มันรู้ดีว่าหากศัตรูมิได้ถูกพิษ ตนเองคงไม่โชคดีรอดพ้นเป็นแน่…เอารัดเอาเปรียบซ้ำยังภาคภูมิใจในตนเอง นี่มิใช่ลักษณะของศิษย์ชิงเฉิงโดยเด็ดขาด

กระบี่สงัดนิ่งและเจ้าพยัคฆ์ของมันหาได้คืนสู่ฝักไม่ คมกระบี่อันเฉียบคมยังคงตั้งอยู่ตรงหน้าอก ท่าต่อสู้นั้นกำบังอยู่เบื้องหน้าถงจิ้ง

ถงจิ้งแม้ตื้นตัน แต่ภายนอกนางมิอาจแสดงความอ่อนแอเป็นอันขาด กระบี่เหล็กรูปแบบเรียบง่ายเล่มหนึ่งที่ด้านหลัง แม้เป็นเพียงกระบี่เหล็กไร้คมที่ใช้ฝึกซ้อม แต่นางก็ยังชักมันออกมาไว้ในมือ และหันหาฝานจงเพื่อป้องกันไปยังทิศทางนั้นเอาไว้

เหยาเหลียนโจวแม้ถูกพิษทรมานจนทั่วร่างเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว แต่มองเห็นมือกระบี่ดรุณีที่น่าสนใจนางนี้ก็อดมิได้ที่จะยิ้มน้อยๆ

ฝานจงยามนี้จึงมีโอกาสสังเกตเยียนเหิงอย่างละเอียด จากนั้นกล่าวกับเจ้าสำนัก “ข้าได้ยินบทสนทนาของพวกมัน เด็กคนนี้คือศิษย์สำนักชิงเฉิง”

เหยาเหลียนโจวพยักหน้าเล็กน้อย “ข้ามองออก”

ฝานจงจ้องมองดวงตาเยียนเหิงกล่าว “ศิษย์สำนักชิงเฉิง ค่อนข้างแกร่งกล้าดังคำเล่าลือ”