ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 5 บทที่ 2

สุ้มเสียงนั้นเหมือนปลุกเยียนเหิงให้ตื่นขึ้นจากภาวะสติเลอะเลือน

มันลดเจ้าพยัคฆ์ลงมาช้าๆ

ดาบสองเล่มที่เปล่งเสียงปะทะคมด้านบน เยียนเหิงรู้ว่าเล่มหนึ่งในนั้นเป็นของผู้ใด การฟันจู่โจมอย่างทรงพลังเช่นนี้ย่อมเป็นหู่หลิงหลันอย่างมิต้องสงสัย

…แต่คู่ต่อสู้ของนาง มันก็ฟังออกว่าทัดเทียมกัน

เยียนเหิงมองดูถงจิ้งที่อยู่ข้างกาย

…ในขณะนี้ความปลอดภัยของพวกพ้องสำคัญยิ่งกว่าการแก้แค้น

มันจึงนึกถึงที่จิงเลี่ยเคยกล่าวว่าหากประสบกับยอดฝีมือไท่จี๋แห่งอู่ตัง ให้วิ่งหนีจะดีกว่า เพื่อที่จะแข็งแกร่งขึ้นในอนาคต อยู่ต่อไปมิใช่เรื่องน่าอับอาย เยียนเหิงสอดเจ้าพยัคฆ์คืนสู่ฝักกระบี่หลังเอว แล้วยื่นมือซ้ายไปจูงมือถงจิ้งเดินไปยังหน้าต่าง

ฝานจงจึงโล่งอก ถอยไปด้านข้างอีกสองก้าว

ขณะเยียนเหิงเดินผ่านยังจ้องมองมัน ซ้ำยังหันหน้ามองเหยาเหลียนโจว จากนั้นกล่าวเสียงเย็นชา “พวกเจ้าอย่าเข้าใจผิด มิใช่ว่าข้ารับไมตรีจากพวกเจ้า ข้าเยียนเหิงศิษย์สำนักชิงเฉิงไม่มีไมตรีอันใดจะกล่าวกับสำนักอู่ตัง วันนี้ไม่ฆ่าพวกเจ้าเพียงเพราะข้าไม่ควรเอาเปรียบเช่นนี้” มันจ้องมองดวงตาของเหยาเหลียนโจว

“วันหนึ่งในอนาคต ข้าจะเอาชนะพวกเจ้าอย่างจะแจ้ง ทวงหนี้โลหิตของเขาชิงเฉิงบัญชีนั้นอย่างชัดเจน”

เหยาเหลียนโจวพยักหน้า

“ชี้แนะได้ตลอดเวลา”

เยียนเหิงหันหน้ากลับไป ดึงถงจิ้งเดินไปยังหน้าต่างต่อ

ถงจิ้งรู้สึกเจ็บฝ่ามือเล็กน้อย เยียนเหิงออกแรงกุมมือนางแน่นอย่างมากเนื่องเพราะจิตใจฮึกเหิม แต่นางมิได้สะบัดออก

นางรู้สึกเพียงว่าขณะนี้อยากแบ่งเบาความเจ็บปวดและสะเทือนใจส่วนนั้นจากมันมาก

“รอเดี๋ยว” เหยาเหลียนโจวพลันกล่าว จากนั้นปลุกเร้าแรงที่เหลือ โยนกระบี่ซ้ายสงัดนิ่งให้ถงจิ้ง นางคาบกระบี่เหล็กที่ถืออยู่ด้วยปาก แล้วยื่นมือขวาออกไปรับกระบี่สงัดนิ่งนั้นไว้

“ข้าเคยบอกว่า…กระบี่เล่มนี้ แค่ขอยืม” เป็นเพราะใช้เรี่ยวแรง เหยาเหลียนโจวจึงไอเบาๆ หลายเสียงก่อนกล่าว

ถงจิ้งนำกระบี่สองเล่มเก็บกลับคืนฝักด้านหลัง นางมิได้กล่าวขอบคุณต่อเหยาเหลียนโจว แต่กลับทำใบหน้าเย็นชาออกมา…เจ้าสำนักอู่ตังผู้นี้คือศัตรูคู่แค้นที่ใหญ่ที่สุดของเยียนเหิง นางเองก็ย่อมแค้นเคืองเช่นกัน ไม่ยอมญาติดีกับมันเป็นอันขาด

เหยาเหลียนโจวมองเงาหลังของถงจิ้ง ในใจคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าไม่นาน ขณะถงจิ้งเพิ่งตกลงมาจากโพรงนั้นด้านบน มันใช้ท่ายึดจับชิงกระบี่ของเพลงกระบี่ไท่จี๋ นางกลับตอบสนองตีกลับมาหนึ่งกระบี่

ตามหลักนางสมควรมองไม่ทันแม้แต่เงา แต่กลับมองเห็นการเคลื่อนไหวของข้า…ยังมีการตอบสนองนั้น…

หรือว่านางจงใจซ่อนเร้นวรยุทธ์เอาไว้? หรือมีเหตุผลอื่น?…