ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 1

ผู้เยี่ยมยอดเกาทัณฑ์ แม้นแหงนส่องมองฟ้าคราม ก้มลอดแลบาดาลเหลือง ยังเริงโรจน์สุดแดนไกล จิตใจแน่วแน่ไม่แปรเปลี่ยน

‘คัมภีร์จวงจื่อ บรรพเถียนจื่อฟาง’

บทที่ 1 รับศิษย์

ฟ้าดินโล่งกว้าง ดินเหลืองปลิวว่อน

เสียงกีบเท้าม้าเร็วกระชั้นประหนึ่งเสียงกลองปลุกเร้าใจ ทำให้คนบนอานม้าล้วนรู้สึกเรือนร่างเบาหวิวราวจะลอยขึ้นไปตามท่าวิ่ง

จิงเลี่ย เยียนเหิง หู่หลิงหลัน ถงจิ้ง ทั้งสี่คนบนหลังม้ากำลังมุ่งหน้าหาแสงอรุณอันเจิดจ้าทางทิศตะวันออก วิ่งห้อออกจากซีอานไป

เยียนเหิงหันหน้าเล็กน้อย มองไปยังกำแพงเมืองซีอานที่ค่อยๆ เล็กลงในสายตา

การต่อสู้อันดุเดือดติดต่อกันหลายครั้งเพิ่งจบลงไปเมื่อวาน แผลบนร่างเองยังเจ็บแปลบอยู่ แต่ในใจเยียนเหิงรู้สึกราวกับว่าศึกซีอานนี้ผ่านไปนานมากแล้ว

…หรือกล่าวอีกอย่างว่าหลังผ่านศึกนี้ มันได้เติบโตขึ้นมากแล้ว

เยียนเหิงหันหน้ากลับมา มองเห็นเงาหลังคนทั้งสามที่ควบม้าอยู่ด้านหน้า

ควบม้ากับสหายร่วมเป็นร่วมตายบนโลกอันกว้างใหญ่ไปทั่วทุกสารทิศหมื่นหลี่ เป็นอิสระไร้ควบคุม ความสุขเช่นนี้ยากแสวงหาในชีวิต

เยียนเหิงตวาดเบาๆ หนึ่งเสียง เร่งม้าเพื่อตามพวกพ้องไป

คนทั้งสี่เคลื่อนตรงไปยังทิศตะวันออกเตรียมออกนอกด่าน แต่หลังจากนี้จะไปที่ใดยังมิได้วางแผน

เหยาเหลียนโจวเจ้าสำนักอู่ตังตั้งสัญญาสงบศึกห้าปี จิงเลี่ยนักล่าอู่ตังผู้นี้จึงสูญเสียเป้าหมายตามล่าไปช่วงหนึ่ง จิตใจจึงห่อเหี่ยวปราศจากความคิด

“มิสู้ทำเหมือนตอนอยู่ซื่อชวนจะดีกว่า” ถงจิ้งเสนอความเห็น “ท่องเที่ยวไปพลางฝึกฝนด้วยกันไปพลาง ตอนนั้นมีความสุขมาก”

นึกถึงเวลาช่วงที่อยู่บนแม่น้ำที่ซื่อชวน สามคนที่เหลือเองก็ต่างแย้มยิ้มมิได้เห็นต่าง

คนทั้งสี่ออกจากเมืองเพิ่งจะควบม้าเดินทางไปบนถนนหลักอันโล่งสงัดได้ไม่กี่หลี่ จิงเลี่ยกลับชะลอม้ากะทันหัน

หู่หลิงหลัน เยียนเหิง และถงจิ้งควบม้าวิ่งไปข้างหน้าต่ออีกระยะจึงรู้สึกแล้วดึงบังเหียนม้าหันกลับมา

จิงเลี่ยมองหน้ากันกับหู่หลิงหลันแวบหนึ่ง นางดึงคันเกาทัณฑ์ยาวบนหลังลงมาทันที

“มีเรื่องอะไร…” ถงจิ้งมองเห็นสายตาตึงเครียดของพี่หลิงก็รู้ว่าเป็นเรื่องใด พวกมันกำลังถูกคนสะกดรอยตาม

หรือว่าเป็น…อู่ตัง

หากว่าการนัดหมายห้าปีของเหยาเหลียนโจวเป็นเพียงกับดักเพื่อฉวยโอกาสหลังแต่ละสำนักแยกย้ายไป จิตใจระแวงระวังหย่อนยานลง แล้วใช้การซุ่มกำลังติดตามซ้ำเติมแก้แค้น…นี่คือกลอุบายยอดเยี่ยมที่อำมหิตอย่างหนึ่ง

“ไม่” เยียนเหิงกลับกล่าวขัดจังหวะราวกับล่วงรู้ความคิดนาง “มันมิใช่คนเช่นนั้น”

เป็นศัตรูคู่แค้นที่สุดในชีวิตอย่างแท้จริง แต่ทัศนคติที่เยียนเหิงมีต่อเหยาเหลียนโจวกลับทั้งเข้าใจและเชื่อใจอย่างประหลาด

ขณะที่จิงเลี่ยพเนจรไปทุกแห่ง เคยรับมือคนชั่วและโจรร้ายนับไม่ถ้วน เคยเสี่ยงตายรอดชีวิตกลับมาภายใต้แผนสกปรกและกับดักก็ไม่น้อย ประสบการณ์เหล่านี้สอนมันเรื่องหนึ่ง