ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

“ขอรับ” โหวอิงจื้อพยักหน้า กำลังจะเดินไปยังตำหนักเจินเซียน หันหน้าถามอีก “ศิษย์พี่ฝาน แผลของท่าน ไม่น่าเป็นห่วงกระมัง?”

…ฝานจงคือสหายร่วมสำนักคนแรกที่มันรู้จักวันแรกขณะขึ้นเขาอู่ตัง แม้เคยอยู่ด้วยกันเพียงครึ่งวัน แต่กลับมีความรู้สึกพิเศษต่อกันบางอย่าง

ฝานจงมองดูโหวอิงจื้อ รูปร่างหนากว่าตอนเพิ่งขึ้นเขาไม่น้อย และมีความเชื่อมั่นในตนเองอย่างรุนแรงกว่าตอนแรกเข้าชนิดหนึ่ง ฝานจงมองออกว่าในหลายเดือนนี้มันต้องมิได้ห่างเหินการฝึกฝนเป็นแน่ จึงยิ้มน้อยๆ พลางตอบ “ไม่เป็นไร เจ้ารีบไป”

โหวอิงจื้อจ้ำอ้าวไปนอกประตูตำหนักเจินเซียนทันที มันมองเห็นเจ้าสำนัก รองเจ้าสำนักซือซิงเฮ่า และศิษย์พี่กุ้ยตันเหลยล้วนเข้าประตูอารามไปแล้ว มีเพียงดรุณีที่จูงมือเจ้าสำนักนางนั้นเมื่อครู่นั่งรออยู่บนขั้นบันไดหินหน้าอาราม ดวงตากลมโตทั้งสองเหลียวซ้ายแลขวาอย่างลุกลี้ลุกลน ซ้ำยังแหงนหน้ามองตำหนักเต๋าอันยิ่งใหญ่ เผยสีหน้าชื่นชมออกมา

โหวอิงจื้อเดินไป จึงมองเห็นรูปร่างของอินเสี่ยวเหยียนอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก แม้ไม่ถึงขั้นเป็นคนงามที่งามจนต้องตกตะลึง แต่หน้าตาจิ้มลิ้มอย่างยิ่ง อีกทั้งมีลักษณะท่าทางที่ชวนให้บุรุษเป็นต้องสงสารประเภทหนึ่ง ขณะเดียวกันก็หาได้ทำผู้อื่นรู้สึกว่านางอ่อนแอขาดความช่วยเหลือตัวเองได้โดยสิ้นเชิงไม่ ในนั้นยังคงแฝงไว้ด้วยพลังชีวิตอันแข็งแกร่ง คงเป็นเพราะผ่านการใช้ชีวิตอย่างหนัก

…โหวอิงจื้อมองออกได้ในแวบเดียว เนื่องเพราะตัวมันเองก็มีวัยเด็กอันเลวร้ายเช่นกัน

นับแต่อินเสี่ยวเหยียนขึ้นเขาอู่ตังมา ในที่สุดก็พบคนที่อายุไล่เลี่ยกับตนเอง จึงพยักหน้าให้โหวอิงจื้อ

โหวอิงจื้อรู้ว่านางคือสตรีของเจ้าสำนัก ย่อมหลีกเลี่ยงไม่ยอมสนทนา จึงเพียงพยักหน้าแสดงมารยาทคืน จากนั้นยืนอยู่อีกด้านหนึ่งของขั้นบันไดอารามอย่างเงียบๆ

คนทั้งสองจึงรอคอยอยู่ด้วยกันโดยไม่กล่าวคำเช่นนี้

ใต้รูปปั้นเทพเจินอู่อันใหญ่ยักษ์ คนทั้งสามนั่งขัดสมาธิ

กุ้ยตันเหลยบอกเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในซีอานให้ซือซิงเฮ่าฟังแทนเจ้าสำนัก เหยาเหลียนโจวถูกแต่ละสำนักวางยาพิษล้อมโจมตีเช่นไร จิงเลี่ยนักล่าอู่ตังปรากฏตัว จุดยืนของหลวงจีนวัดเส้าหลินและยังมีการนัดหมายยุติศึกห้าปี

“เจ้าสำนัก ยาพิษนั้น…” ซือซิงเฮ่าขณะนี้ถอดผ้าออก ถามด้วยปากที่ฉีกขาด

“หายเป็นปกติตั้งแต่ระหว่างทางขากลับแล้ว” เหยาเหลียนโจวตอบอย่างสงบ “เจ้าเองก็รู้อดีตของข้า…ยาระดับนี้ยังทำให้ข้าตายมิได้”

ซือซิงเฮ่าพยักหน้า “พูดถึงนักล่าผู้นั้น…สำนักหู่จุนแห่งหนานไห่หรือ…ข้าเกือบลืมไปหมดแล้ว นึกดูแล้ว สำนักเล็กนั่นมีคนไม่เกินสิบกว่าคน กลับผูกพันธมิตรกับสำนักอื่น ตั้งตัวเป็นปฏิปักษ์กับทัพเดินทางไกลเรา…เจ้าสำนักที่นามว่าอะไรนั่นเป็นปีศาจสุรา เดิมทีไม่ต้องให้ข้าลงมือ คิดไม่ถึง…คนผู้นั้น ยังสอนศิษย์เช่นนี้ออกมาได้คนหนึ่ง…”

ซีเสี่ยวเหยียนคือศิษย์เด่นล้ำที่สุดแห่งสายเต่าพิทักษ์ใต้อาณัติซือซิงเฮ่า ความเหนือชั้นของกำลังมันกระจ่างแจ้งอย่างยิ่ง จิงเลี่ยนักล่าอู่ตังผู้นี้กลับแทบจะทุ่มซีเสี่ยวเหยียนให้ตายได้ สมเป็นภัยร้ายแอบแฝงของสำนักอู่ตังดังว่า

แต่เจ้าสำนักกลับยังให้เวลามันอีกหลายปีเพื่อไปเติบโต…ในใจซือซิงเฮ่ารู้สึกว่าการทำเช่นนี้ไม่ถูกต้อง แต่หาได้กล่าวสักประโยคไม่