ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 6 บทที่ 3

ผู้ชราสังเกตเห็นจึงพยักหน้าขออภัยเล็กน้อยไปยังอินเสี่ยวเหยียน มันดึงผ้าปิดปากสีดำที่ห้อยอยู่บนคอขึ้น ปิดบังใบหน้าท่อนล่างเอาไว้

อินเสี่ยวเหยียนหาได้รู้ถึงสถานะของผู้ชราไม่ แต่ก็พยักหน้าแสดงมารยาทคืน

…หากมีคนภายนอกอยู่ มองเห็นผู้ที่เป็นถึงรองเจ้าสำนักอู่ตัง ขออภัยนางคณิกาแห่งหอนางโลมเล็กๆ นางหนึ่ง ต้องส่งเสียงจุๆ ชื่นชมเป็นแน่

“เจ้าสำนัก ลำบากแล้ว” ซือซิงเฮ่าใช้เสียงที่แฝงเสียงลมประหลาดกล่าว ดวงตาสำรวจสีหน้าของเหยาเหลียนโจว มองดูว่ามันมีอะไรน่าเป็นห่วงหรือไม่

เหยาเหลียนโจวมิได้ตอบคำ ล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ มอบให้ซือซิงเฮ่า

ซือซิงเฮ่าเปิดออกดู บนกระดาษเขียนคำว่าฮว่าซานและขีดฆ่าทับด้านบน

มุมปากของซือซิงเฮ่าถูกอำพรางอยู่มิอาจมองเห็น แต่ดวงตาเห็นได้ชัดว่ากำลังยิ้ม มันพับเก็บกระดาษเข้าด้วยกัน

“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่” เหยาเหลียนโจวยื่นฝ่ามือออกไปจับมือเบาๆ กับซือซิงเฮ่า

“สองเดือนก่อน” ซือซิงเฮ่าตอบพลางมองดูพวกกุ้ยตันเหลยได้ที่รับบาดเจ็บด้านหลังขบวน “ข้าสมควรเร่งไปกวนจงด้วยตัวเอง เป็นข้าที่ตัดสินใจผิดพลาด เจ้าสำนักโปรดลงโทษ”

“หากว่ามีศิษย์ต้องเสียสละเพราะเรื่องนี้ ผู้ที่มีความผิดคนแรกคือข้า” เหยาเหลียนโจวกล่าวอย่างไม่สะทกสะท้าน “คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าครั้งนี้เก็บเกี่ยวได้ล้นเหลือเช่นนี้ แม้กระทั่งนักล่าก็ล่อออกมาได้”

ซือซิงเฮ่าพอได้ยินคิ้วสีขาวก็กระตุกเลิกขึ้นด้านบน

“เข้าไปในอารามค่อยคุยกัน ข้าเองก็อยากรู้เรื่องของเมืองหลวง” เหยาเหลียนโจวกล่าวพลางหันหน้าเล็กน้อย “กุ้ยตันเหลยเองก็มีเรื่องจะรายงาน เข้ามาพร้อมกันด้วย คนอื่นๆ ที่เพิ่งกลับมาไปพักผ่อนก่อน ศิษย์ทั้งหลายกลับลานยุทธ์เช่นปกติ”

หลังมันสั่งการจบจึงมองอินเสี่ยวเหยียน กล่าวเสียงแผ่วเบา “ข้ามีเรื่องต้องจัดการ จัดหาที่พักให้เจ้าก่อนดีหรือไม่”

อินเสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ไปที่ที่ท่านทำธุระ ข้าจะรออยู่นอกประตู”

นางไม่อยากห่างกับเหยาเหลียนโจวไกลเกินไป…อย่างน้อยก็ก่อนหน้าที่ยังมิได้พูดคุยธุระ

“ได้” เหยาเหลียนโจวยิ้มน้อยๆ จูงมือนางต่อ เดินไปทางตำหนักเจินเซียนด้วยกันกับซือซิงเฮ่า กุ้ยตันเหลยโยนไม้เท้าทิ้งไป เดินขาเป๋เล็กน้อยตามติดอยู่ด้านหลัง

ในหมู่เหล่าศิษย์อู่ตัง โหวอิงจื้อเองก็ยืนอยู่ด้วย มันพยายามยืนอยู่ด้านหน้าสุด อยากไปมองดูบุคคลอันดับหนึ่งผู้ล้ำเลิศในเขาอู่ตังลูกนี้ให้ชัดเจนครั้งแรก

เหยาเหลียนโจวแม้มิได้สวมชุดคลุมขาวของเจ้าสำนัก แต่ในสายตาโหวอิงจื้อ ร่างกายของมันก็เหมือนมีแสงอ่อนๆ แผ่ซ่านอยู่

…เยาว์วัยเช่นนี้ กลับเป็นคู่ต่อสู้ที่แม้แต่เยี่ยเฉินยวนเองก็ต้องก้มศีรษะให้

…ตอนข้ามีอายุเท่านี้ จะเป็นเช่นไรหนอ

ขณะคิดโหวอิงจื้อก็ร้อนใจจะกลับไปลานยุทธ์เสวียนสือเพื่อทุ่มเทฝึกฝนต่อ

แต่ขณะพวกเจ้าสำนักออกจากลานกว้างนี้เอง มีคนเรียกมันเอาไว้ เป็นศิษย์พี่ฝานจงสายพญางู

“เจ้าเองก็รออยู่นอกประตูตำหนักเจินเซียน” ฝานจงกล่าว “นี่คือคำสั่งขณะขึ้นเขาของเจ้าสำนัก มันมีเรื่องจะถามเจ้า”