ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 1

ลู่เฉินจยามองขอทานที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าพลางนึกถึงบุรุษผู้เพียบพร้อมไปด้วยทุกสิ่ง บุคลิกหน้าตาสง่างามน่าประทับใจคนนั้น แล้วหัวใจก็แหลกสลาย นิ้วเรียวงามสั่นระริกขณะลูบศีรษะมันอย่างอ่อนโยน นางกล่าวอ้อนวอนเสียงสะอื้น

“แต่ท่านไม่เห็นต้องใช้ชีวิตอยู่ในที่สกปรกโสโครกนี่ ท่านสามารถอยู่ดีกินดีกว่านี้ อย่างน้อยท่านสมควรอยู่กับข้าต่อไป”

หลงชิ่งเบี่ยงศีรษะหนี คล้ายไม่ต้องการให้นิ้วของนางสัมผัสกับผมที่สกปรกเป็นมันเยิ้มและพันกันอีนุงตุงนังของมัน กล่าวขอร้องเสียงแหบพร่า

“แต่ข้าไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าข้ายังมีชีวิต ถ้าอยู่กับเจ้าก็จะต้องถูกคนพบเห็น แต่หากข้าหลบอยู่แต่ในที่โสโครก จะไม่มีผู้ใดรู้ว่าขอทานสกปรกคนนี้ก็คือข้า”

ลู่เฉินจยาลดมือลงลูบใบหน้าคุ้นตาที่เคยหลงใหลและยังอาลัยอาวรณ์ไม่เสื่อมคลาย พยายามกลั้นน้ำตาไว้มิให้หยาดหยด

“ทั่วทั้งแผ่นดินตอนนี้มีเพียงเจ้าคนเดียวที่รู้ว่าองค์ชายหลงชิ่งยังมีชีวิตอยู่ ลืมมันซะ มันจะได้ตายไปจากโลกนี้ ในความฝันข้าเคยแทงเจ้าหนึ่งกระบี่ หากตอนนี้ข้ายังมีความสามารถก็จะแทงเจ้าอีกครั้งโดยไม่ลังเล เพราะข้าไม่ต้องการเป็นองค์ชายหลงชิ่งอีกต่อไป ข้าเพียงต้องการใช้ชีวิตเยี่ยงคนธรรมดาเท่านั้น”

พูดจบหลงชิ่งก็เดินออกจากป่าโดยไม่หันหน้ากลับไปมองอีก ตอนนี้ท้องฟ้าสว่างแล้ว แสงอรุณสาดส่องลงมา มันเดินหลังค่อมไหล่ห่อกลับไปที่วัดร้าง หยุดยืนเหม่อมองบริเวณซากกำแพงหักพังที่มีหิมะกองทับถมอยู่เป็นเวลานาน จนถูกเสียงท้องร้องปลุกให้ตื่นจากภวังค์จึงค่อยเดินเข้าไปค้นกุกกักตรงใต้ฐานของผนังอิฐข้างที่นอนตัวเอง

ค้นอยู่นานครึ่งค่อนวันก็ยังหาไม่พบ หมั่นโถวครึ่งลูกกับแกงจืดก้านผักกาดขาวของมันมิทราบว่าล่องหนไปอยู่ ณ ที่แห่งใด แม้แต่กระปุกใส่น้ำแกงที่มันรักดั่งแก้วตาดวงใจใบนั้นก็หายไปด้วย

หลงชิ่งหันไปทำตาขวางใส่บรรดาขอทานที่นั่งนอนระเกะระกะอยู่แถวนั้น ก่อนตะคอกถามเสียงกราดเกรี้ยว

“มารดามันเถอะ ใครกล้าขโมยหมั่นโถวกับกระปุกดินเผาของข้า! เอาคืนมาเดี๋ยวนี้!”

ขอทานรูปร่างกำยำสองคนเลียปากที่ยังมันแผล็บ สีหน้าเต็มไปด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่อง สายตาที่มองมามีแต่แววเย้ยหยันดูแคลน หลงชิ่งเห็นเช่นนั้นก็โถมเข้าไปหาทันที คิดจะแย่งหมั่นโถวกับแกงจืดก้านผัดกาดขาวของตัวเองกลับมา ทว่ามันได้รับบาดเจ็บสาหัส ร่างกายอ่อนแอกว่าคนทั่วไป ไหนเลยจะต่อกรกับขอทานนิสัยอันธพาลเหล่านี้ได้ แค่ไม่กี่อึดใจก็ถูกเตะต่อยจนต้องล้มลงนอน ดิ้นหนีไปมาด้วยความเจ็บปวดระคนหวาดกลัว

เสียงไออย่างรุนแรงดังขึ้นไม่หยุด มันไอจนเป็นเลือด แต่สายตาของเหล่าขอทานในวัดร้างกลับไม่มีทั้งแววสงสารหรือเห็นใจ มีแต่ความสมน้ำหน้าและสนุกสนานที่ได้ดูเรื่องตื่นเต้นเท่านั้น

หลงชิ่งเช็ดเลือดที่มุมปาก พยายามคลานกลับไปยังที่นอนของตัวเอง พอถึงก็นั่งชันขาซุกหน้ากับหัวเข่า บ่นงึมงำออกมา

“ตอนข้าอยู่ในวังหลวงกินอยู่อย่างเลอเลิศ ตอนอยู่บนเขาเถาซานก็มีหน้ามีตายิ่ง แล้วมีหรือจะสนใจหมั่นโถวเย็นชืดครึ่งลูก ให้พวกเจ้าไปก็ไม่เห็นจะเป็นไร พวกเจ้ามันก็แค่ไอ้ลูกเต่าที่ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี รังแกพวกเจ้าไปทั้งชาติก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา!”