ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 1

นอกวัดร้าง ลู่เฉินจยายกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ใบหน้าขาวเผือดเต็มไปด้วยความทุกข์ทรมาน หยาดน้ำสุกใสดั่งน้ำค้างบนกลีบบุปผาไหลหยาดลงมาหยดแล้วหยดเล่า ตลอดการเดินทางอันยาวนานจากทุ่งร้างมายังเฉิงจิ่ง ไม่ว่าหลงชิ่งจะเคี่ยวกรำทรมานนางด้วยสีหน้าและคำพูดที่โหดร้ายสักเพียงใด ไม่ว่านางจะเจ็บปวดรวดร้าวและสิ้นหวังสักเพียงไหน นางก็ไม่เคยปล่อยให้น้ำตาหยาดหยดลงมา จนกระทั่งวันนี้

แม้จะร้องไห้ปิ่มว่าจะขาดใจ แต่นางก็ยังไม่กล้าส่งเสียงดังให้มันได้ยิน ครู่หนึ่งให้หลังลู่เฉินจยาค่อยจูงม้าขาวเดินจากไปอย่างไร้จุดหมาย เหมือนคนไร้จิตวิญญาณ โดยมีม้าขาวเดินคอตกหางลู่ตามไปไม่ห่าง

คล้อยหลังนางได้ไม่นาน การต่อสู้ในวัดร้างก็เปิดฉากขึ้นอีกครั้ง ในความรู้สึกของขอทานเหล่านี้ เจ้าขอทานหน้าใหม่แม้จะสกปรกและเหม็นโฉ่กว่าพวกมัน แต่พวกมันกลับรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าเจ้าหนุ่มนี่มีบางอย่างที่แตกต่างไม่กลมกลืน มิรู้ว่าเป็นเพราะเหตุนี้หรือไม่ พวกมันจึงรู้สึกไม่ชอบขี้หน้า ที่ร้ายก็คือพวกมันยังได้ยินคำบ่นงึมงำเมื่อครู่อีกด้วย จึงพานมีโทสะ อยากทุบถองมันให้สะใจสักครา

คราวนี้ใบหน้าของหลงชิ่งถึงกับปรากฏรอยแผลอาบเลือด เลือดที่ไหลลงมาได้ชะล้างคราบไคลจนเผยให้เห็นผิวที่เคยขาวเนียนดุจหยกเนื้อดี ทว่าใบหน้าที่เคยหล่อเหลาไร้ที่ติบัดนี้กลับมีรอยตำหนิแล้ว

หลงชิ่งลูบหน้าตัวเอง มองเลือดที่เลอะติดมืออย่างตกตะลึง แล้วหัวเราะขึ้นมาอย่างคลุ้มคลั่ง ก่อนยื่นเท้าขวาไปเกี่ยวขาขอทานคนหนึ่งสะดุดล้มพลางรีบล้วงชามบิ่นที่ซุกเอาไว้ในอกเสื้อออกมา ฟาดใส่ใบหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างสุดแรงจนชามแตกคามือ

เศษกระเบื้องอันแหลมคมจมลึกเข้าไปในใบหน้าขอทานคนนั้น ส่วนอีกชิ้นทิ่มใส่เบ้าตา โลหิตแดงฉานสาดพรมไปทั่ว ภาพที่เห็นน่าสยดสยองจนปรากฏเสียงร้องแตกตื่นดังระงม

มิเพียงเท่านั้น หลงชิ่งยังใช้เศษกระเบื้องในมือกรีดคอหอยขอทานคนนั้นจนขาดกะรุ่งกะริ่ง

“ฆ่าคนตาย!”

“ฆ่าคนตาย!”

เหล่าขอทานร้องตะโกนเสียงดังพลางคว้าสิ่งของที่พอจะใช้เป็นอาวุธได้เข้าล้อมหลงชิ่งไว้ทั้งสี่ด้าน แต่กลับไม่มีผู้ใดกล้ารี่เข้าไป ทั้งนี้เพราะใบหน้าของหลงชิ่งดูเฉยเมยไร้ความรู้สึกจนน่าสะพรึงกลัว

ขอทานคนนั้นขากระตุกไปมาสองทีก็ขาดใจตาย ทว่าหลงชิ่งกลับไม่หยุดมือ ยังคงรัวกำปั้นใส่ใบหน้าอีกฝ่ายไม่ยั้ง ต่อให้เป็นกำปั้นที่ไร้เรี่ยวแรงสักเพียงใด แต่ต่อยไปหลายสิบที หลายร้อยที ก็สามารถทำให้ใบหน้าคนเราเละน่วมเหมือนปุยฝ้ายได้ โลหิตสดๆ ไหลออกมาอาบลูกนัยน์ตาที่ทะลักออกจากเบ้าจนเปียกชุ่ม

หลังทุบตีจนหนำใจ ความเย็นชาบนใบหน้าหลงชิ่งก็มลายหายไป ใบหน้าของมันค่อยๆ บิดเบี้ยว คนคล้ายจะหัวเราะก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง

มันนั่งคร่อมร่างที่ไร้วิญญาณพลางร่ำไห้ตะโกนเสียงดัง

“หมั่นโถวต้องลมหนาวจนแข็งเหมือนหิน ต้องแช่ในน้ำแกงจนนุ่มถึงจะกินได้ เจ้าไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้เลยรึ ไฉนจึงกินทั้งแข็งๆ แบบนี้ ทำไมเจ้าถึงต้องตามข้ามา เจ้าทำให้ข้าไม่มีหมั่นโถวกินรู้หรือไม่ ต่อไปใครจะให้หมั่นโถวข้ากินอีก”

ภายในวัดมีแต่เสียงตะโกนเหมือนคนบ้าของมัน