ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 2

สามารถอ่านตอนก่อนหน้าได้ที่ >> สยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 1

บทที่ 2 ออกจากราชการก่อนกำหนด

นับจากวันทดสอบเข้าชั้นสองเป็นต้นมา นามของหนิงเชวียกับองค์ชายหลงชิ่งก็มักจะถูกเหล่าผู้ฝึกฌานหยิบยกขึ้นมากล่าวเปรียบเทียบกันอยู่เสมอ แม้ตอนนั้นจะเห็นกันว่าหนิงเชวียมีคุณสมบัติด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัด แต่ถึงกระนั้น ลึกๆ ในใจของทุกคนก็ยกให้พวกมันเป็นศัตรูคู่แค้นที่มิอาจอยู่ร่วมโลกไปแล้ว

ตามความคิดของหนิงเชวีย คำว่าศัตรูคู่แค้นที่มิอาจอยู่ร่วมโลกฟังดูออกจะดุเดือดเลือดพล่านเกินไป คล้ายต้องการยุแยงเสี้ยมสอนผู้คนให้ฆ่ากัน บางคนอาจจะเห็นว่าเหลียนเซิงต้าซือเป็นศัตรูคู่แค้นที่มิอาจอยู่ร่วมโลกกับอาจารย์อา ซึ่งไม่แน่ว่าลึกๆ ในใจของเหลียนเซิงต้าซืออาจจะคิดเช่นนั้นจริง เพราะจิตริษยาและความเคียดแค้นที่มันมีมากมายนัก ทว่าสำหรับตัวอาจารย์อา ก่อนที่สตรีที่ตัวเองรักจะถูกฆ่าตายคงมิได้มีความคิดเช่นนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นฝ่ายที่มีด่านฌานสูงกว่า เข้มแข็งกว่า จึงอาจมองไม่เห็นถึงความริษยาของอีกฝ่ายที่พยายามเท่าใดก็ไล่ตามมันไม่ทัน

บนเส้นทางการฝึกฌานอันยาวไกลไม่สิ้นสุด ผู้ที่เคยเป็นสหายและผู้ที่เคยเป็นศัตรูอาจต้องใช้สติปัญญาและกำลังมากกว่าท่านไม่รู้ว่ากี่เท่าจึงจะสามารถปีนขึ้นไปถึงไหล่เขา ทว่าถึงตอนนั้นท่านได้ขึ้นไปยืนอยู่บนจุดสูงสุดของยอดเขาแล้ว มีหรือที่จะอยากหันกลับไปมองทางที่ได้ผ่านมาแล้วนั้นอีก

หนิงเชวียไม่รู้ถึงสิ่งที่องค์ชายหลงชิ่งต้องประสบพบเจอ หลังยิงธนูยันต์ดอกนั้นออกไป มันก็วางใจว่าหลงชิ่งนั้นหมดอนาคตแล้ว ต่อให้ไม่ตายก็ต้องพิการ บุตรของเฮ่าเทียนผู้นี้เติบโตอยู่แต่ในวัง ทั้งยังถูกอาศรมเทพฟูมฟักดูแลเป็นพิเศษ ยกให้เป็นความหวังของหน่วยพิพากษา จะไม่มีทางเหมือนมันที่ไม่ย่นระย่อต่อความทุกข์ยาก สามารถยิ้มรับอุปสรรคทั้งหลายทั้งปวงที่ถาโถมเข้ามาแล้วก้าวข้ามไปได้ในที่สุด

เป็นเพราะเข้าใจว่าจะต้องเป็นเช่นนี้ หนิงเชวียจึงมิได้เห็นองค์ชายหลงชิ่งเป็นเป้าหมายหรือศัตรูที่ต้องกำจัดอีกต่อไป ไม่ว่าวันหน้าหลงชิ่งจะมีโอกาสได้พบกับปรากฏการณ์แปลกพิสดารหรือความโชคดีอันใด มันก็มั่นใจว่าในเมื่อสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ครั้งหนึ่ง ก็จะสามารถเอาชนะได้อีกนับครั้งไม่ถ้วน

หนิงเชวียเลิกม่านมองเมืองถู่หยางที่ดูแปลกหน้าสำหรับมัน ตอนนำขบวนศิษย์สถานศึกษาไปฝึกภาคปฏิบัติที่แนวหน้า พวกมันเคยผ่านมาที่เมืองนี้ เพียงแต่ตอนนั้นซย่าโหวอ้างว่าป่วย มิได้ออกมาต้อนรับ ขบวนจึงออกเดินทางต่อในทันที กระทั่งทิวทัศน์ของเมืองมันก็ยังไม่ทันได้ดูอย่างเต็มตา

ทิวทัศน์ของเมืองมีความหมายต่อมันเป็นพิเศษ เพราะนี่คือเมืองถู่หยางที่เจ้าดำน้อยเคยใช้ชีวิตอยู่ และเจ้าดำน้อยก็คือสหายที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวในสมัยที่มันยังทุกข์ยาก มันมองเสบียงกรังที่กองสุมเป็นแนวยาวและสูงจนบังบานประตูไปครึ่งหนึ่ง มองหอยิงธนูรูปร่างประหลาดๆ ที่ตั้งอยู่บนกำแพงเมือง แล้วก็ต้องนึกถึงจดหมายของเจ้าดำน้อยที่ส่งจากที่นี่ไปเมืองเว่ยซึ่งระบุถึงสถานที่เหล่านี้และเรื่องราวต่างๆ ที่เจ้าดำน้อยได้เคยกระทำระหว่างอยู่ที่นี่

เจ้าดำน้อยตายไปแล้ว นั่งพิงกำแพงตากฝนตายอยู่ฝั่งตรงข้ามกับร้านเหล่าปี่ไจ หนิงเชวียมองทิวทัศน์นอกหน้าต่าง หวนคะนึงถึงสหายที่ไม่มีวันได้พบหน้ากันอีก แล้วจิตใจก็เริ่มแปรปรวนผิดปกติขึ้นมา

ศิษย์พี่ใหญ่กับโม่ซันซันที่มองมันอยู่เงียบๆ รู้สึกได้ทันทีว่าจิตใจของมันไม่สงบ แต่มิรู้สาเหตุที่แน่ชัด ยังเข้าใจว่าเป็นเพราะกำลังจะเข้าจวนแม่ทัพใหญ่ได้เห็นหน้าซย่าโหวอีกครั้ง มันจึงตื่นเต้นด้วยเรื่องของโจรขี่ม้าในทุ่งร้างกับคัมภีร์สวรรค์

“ไม่ต้องกังวลไป กรมทหารสามารถพิสูจน์ฐานะของหลินหลิงได้”

ศิษย์พี่ใหญ่ตบไหล่มันแล้วกล่าวต่ออย่างนุ่มนวล