ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 2

โม่ซันซันก็มองมันอย่างประหลาดใจระคนเป็นห่วง แต่พอเห็นสีหน้ามันเป็นปกติดีก็มิได้ให้ความสนใจอีก สายตามิทราบเลื่อนไปยังที่ใด แต่ก็คงไม่พ้นสระน้ำที่จับตัวเป็นน้ำแข็งกับหมู่มวลพฤกษาที่มีหิมะเกาะอยู่เต็ม

ซย่าโหวยังคงก้มหน้ายกชามโจ๊กขึ้นซดด้วยท่าทางสบายๆ คล้ายไม่รับรู้ถึงสายตาที่มองมา

หนิงเชวียเพ่งพิศใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่เงียบๆ

ซย่าโหวในตอนนี้เทียบกับชายวัยกลางคนข้างทะเลสาบฮูหลันแล้วแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง สีหน้ามันยังคงเย็นชา ริมฝีปากยังคงแดงฉานเหมือนโลหิต ทว่ากลิ่นอายดุดันที่เคยมีกลับถูกเก็บงำไว้ใต้เสื้อคลุมตัวหนึ่ง ไม่รั่วไหลออกมาแม้แต่นิดเดียว

เสื้อคลุมสีขาวไร้ลวดลายใดๆ ตัวนี้มิใช่ชุดเกราะ และก็มิใช่เครื่องแบบทหาร หากแต่เป็นฉลองพระองค์ที่โอรสสวรรค์แห่งต้าถังทรงถอดออกจากพระวรกายคลุมให้เมื่อครั้งที่ทรงสรรเสริญความดีความชอบทางการทหารของมัน ยามสวมฉลองพระองค์ชุดนี้ ซย่าโหวมิได้เป็นเพียงจอมยุทธ์ที่เก่งกาจไร้ผู้เทียมทาน หากแต่ยังเป็นบุคคลสำคัญในโลกิยะ เป็นหนึ่งในสี่แม่ทัพใหญ่ที่ครองอำนาจสูงสุดของกองทัพแคว้นต้าถัง

หนิงเชวียคิดในใจ หากต้องการให้บุคคลระดับนี้มอบคำอธิบายออกมา เกรงว่าต่อให้เป็นสถานศึกษาก็น่าจะกระทำได้ยาก

ซย่าโหวดื่มโจ๊กข้าวชามนั้นช้าๆ เทียบกับศิษย์พี่ใหญ่แล้วยังช้ากว่าอีก หลังกลืนโจ๊กคำสุดท้ายลงท้องไป มันก็เงยหน้าถามหนิงเชวียว่า

“เซียนเซิงสิบสามไฉนจึงเอาแต่จ้องหน้าข้า”

หนิงเชวียตอบอย่างยิ้มแย้ม

“เพราะแม่ทัพใหญ่ดูเหี้ยมหาญยิ่ง”

ย่อมไม่มีใครเชื่อคำพูดของมัน แต่ก็ไม่มีใครสนใจที่จะรุกไล่เอาความจริง หากศิษย์พี่รองมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า คงต้องเอ่ยปากเหน็บแนมทุกคนในที่นี้ว่าเป็นพวกเสแสร้งแกล้งทำอย่างแน่นอน

หลังเก็บสำรับอาหารออกไป ทหารรับใช้ก็ยกชาดำมีชื่อและราคาแพงของแคว้นเยี่ยนมาวาง ซย่าโหวกล่าวกับศิษย์พี่ใหญ่ว่า

“บุตรชายข้าแต่ละคนล้วนไม่เอาไหน ไม่มีดีอะไรให้โอ้อวด ขอไม่เรียกออกมาพบเซียนเซิงใหญ่แล้ว”

ศิษย์พี่ใหญ่ยิ้มบางๆ แล้วจิบชาอย่างเชื่องช้า เมื่อไม่จำเป็นต้องกล่าววาจา มันก็จะไม่กล่าว เพราะมันรู้ตัวดีว่าเป็นคนพูดจาอืดอาดยืดยาด ผู้อื่นไม่ค่อยจะชอบฟังสักเท่าใด

ซย่าโหวยกถ้วยชาขึ้นก่อนมองไปทางโม่ซันซัน

“เจ้าก็คือผู้งมงายอักษรอย่างนั้นรึ”

ศิษย์พี่ใหญ่วางถ้วยชาลง สอดปากกล่าวอย่างยิ้มแย้มว่า

“บัดนี้ซันซันเป็นน้องสาวของข้าแล้ว”

ซย่าโหวหรี่ตาลงด้วยความรู้สึกประหลาดใจ มิทราบว่าเพราะเหตุใดดรุณีจากแคว้นต้าเหอนางนี้จึงโชคดีถึงเพียงนี้ มันเงียบไปครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า

“ขอแสดงความยินดีด้วย”

โม่ซันซันรู้ว่าบทสนทนาต่อจากนี้คงหนีไม่พ้นเรื่องภายในของแคว้นต้าถัง จึงลุกขึ้นยืนยอบตัวแสดงคารวะ ก่อนปรายตามองไปทางหนิงเชวียแวบหนึ่ง แล้วค่อยเดินออกจากสวนเหมันต์ไปให้อาหารเจ้าดำ