ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 2

จากนั้นน้ำเสียงมันก็เปลี่ยนเป็นเย็นยะเยียบ สีหน้าดุดันแข็งกร้าว

“แต่ข้าเป็นเพียงศิษย์พรรคมารที่สำนักถูกทำลายและไม่มีผู้ใดยินยอมให้อยู่ร่วมโลก เป็นเพียงแค่สุนัขจรจัดที่หวาดกลัว คอยระวังหน้าระวังหลังอยู่ตลอดเวลา การเปลี่ยนเป็นสุนัขเฝ้าบ้านจึงเป็นทางเลือกเดียวที่มีอยู่ ทว่าต่อให้เป็นสุนัขก็ยังลำบากกว่าที่คิด”

ซย่าโหวดึงสายตากลับ เคาะนิ้วที่ทรงพลังกับโต๊ะ กล่าวว่า

“เพราะสุนัขเฝ้าบ้านล้วนต้องมีเจ้าของ แต่สุนัขตัวใหญ่โตมีพละกำลังมากมายสามารถกัดคนไปทั่วอย่างข้ากลับไม่รู้ว่าเจ้าของตัวเองคือใคร

ข้าเป็นเค่อชิงของอาศรมเทพแห่งซีหลิง และยังเป็นแม่ทัพใหญ่ของต้าถัง ข้าไม่สามารถขายต้าถังให้กับอาศรมเทพ และไม่สามารถขายอาศรมเทพให้กับต้าถัง เช่นนั้นสุนัขอย่างข้าจะมีประโยชน์อันใดกับต้าถังและอาศรมเทพเล่า

ข้าจึงทำได้แค่เข่นฆ่าไม่หยุด สู้รบไม่เลิก บุกเบิกดินแดนใหม่ให้ต้าถังมากขึ้นเรื่อยๆ กำจัดศัตรูของต้าถังให้หมด มีแต่ทำเช่นนี้ จักรพรรดิต้าถังจึงจะไม่ระแวงสงสัยข้า ขณะเดียวกันข้าก็ต้องแอบรับคำสั่งจากอาศรมเทพ ช่วยพวกมันจัดการเรื่องที่พวกมันไม่สะดวกเข้ามาลงมือเองในต้าถัง ทำเช่นนี้พวกมันจึงจะเชื่อใจข้า

ข้าต้องผ่านวันคืนเยี่ยงนี้ไปอย่างทุกข์ทรมานใจเพราะเรื่องราวไม่ได้เป็นไปอย่างที่ข้าคาดคิด ตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้ ฝ่าบาทก็ยังทรงไม่ยอมไว้วางพระทัยในตัวข้าอย่างเต็มที่ อาศรมเทพก็ยิ่งระแวงในตัวข้า และเมื่อศิษย์พรรคมารอย่างถังออกสัญจรทั่วปฐพี สิ่งแรกที่มันต้องการทำก็คือสังหารข้า

นับตั้งแต่ก้าวออกจากสำนัก ข้าก็คือศิษย์ทรยศ กระโดดข้ามกลับไปกลับมาระหว่างฝั่งนี้และฝั่งโน้นของแม่น้ำ นี่มิใช่เพราะข้าเป็นคนกลับกลอกเอาแน่เอานอนไม่ได้ว่าจะเลือกแสงสว่างหรือความมืด แต่ข้าเป็นเพียงเศษเดนของความมืดที่พยายามดิ้นรนหาโอกาสและความหวังที่จะได้มีชีวิตอยู่ในแสงสว่างต่อไปเท่านั้นเอง

บางครั้งข้าก็คิดว่าความตายมิได้น่ากลัว ที่น่ากลัวคืออดีตที่แบกไว้บนบ่าต่างหาก อดีตที่ไม่อยากให้ผู้ใดล่วงรู้ พอแบกรับไว้นานเข้าก็คล้ายฝังรากลึกเข้าไปในจิตวิญญาณ ทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้มันเบาลง ยิ่งไม่ต้องคาดหวังว่าจะสามารถสลัดมันให้หลุดไปจากตัวได้

ในเมื่ออดีตเป็นสิ่งที่มิอาจเปลี่ยนแปลง อนาคตยิ่งเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงมิได้ เมื่อฝ่าบาททรงส่งศิษย์สถานศึกษามาฝึกภาคปฏิบัติที่ชายแดน ก็แสดงว่าทรงไม่ประสงค์จะใช้งานข้าแล้ว สุนัขตัวหนึ่งหากไม่มีประโยชน์อีกต่อไปก็คงถูกกำจัดทิ้งได้ทุกเมื่อ ข้าต้องลำบากเลือดตาแทบกระเด็นไปเท่าใดแล้วจึงสามารถหยั่งเท้าอยู่ในจงหยวน ได้นั่งอยู่ในตำแหน่งเช่นทุกวันนี้ ดังนั้นข้าจึงไม่อยากถูกกำจัดทิ้ง

เช่นนั้นต้องทำอย่างไร ทางเดียวที่ข้าคิดออกก็คือต้องเปลี่ยนจากเป็นสุนัขมาเป็นเจ้าของสุนัข ทว่าจะทำเช่นนี้ได้ต้องมีพลังในตัวเพียงพอ มีคนมากมายบอกว่าข้าแม่ทัพใหญ่คือผู้ที่มีพลังมากที่สุดในใต้หล้า แต่ในความเป็นจริงท่านและข้าล้วนทราบดี พลังประเภทนี้ยังมิอาจปลดปล่อยข้าให้เป็นอิสระได้ ข้ายังต้องทนอยู่ในโลกนี้โดยมีเชือกเส้นหนึ่งคล้องคออยู่ตลอดเวลา

ดังนั้นข้าจึงต้องการคัมภีร์สวรรค์เล่มนั้น เพราะข้าอยากครอบครองพลังที่อยู่เหนือพลังทั้งมวลในโลกนี้ ข้าอยากตัดเชือกเส้นนั้นซะ นับจากนี้ไปไม่ต้องดิ้นรนกระโดดไปกระโดดมาระหว่างข้างนั้นและข้างนี้อีก สามารถได้รับอิสระอย่างแท้จริงเสียที”