ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 3

“มันควรจะเป็นเหยี่ยวบนท้องนภาเหนือทุ่งร้าง แต่น่าเสียดายมันกลับใส่โซ่ตรวนให้ตัวเอง นับจากนั้นจึงกลายเป็นสุนัขล่าสัตว์ที่นายพรานเลี้ยงไว้ หมดอิสรเสรีและความเป็นตัวของตัวเองไป”

หนิงเชวียเงียบไปครู่หนึ่งก่อนถามว่า

“ผู้ที่เป็นเค่อชิงของอาศรมเทพ บนตัวล้วนมีโซ่เส้นหนึ่งพันธนาการอยู่ใช่หรือไม่”

ศิษย์พี่ใหญ่ตอบ

“ซย่าโหวเป็นห่วงพระอัครมเหสี จึงต้องยอมทนกับความยากลำบากเหล่านี้ แต่ที่ศิษย์น้องเล็กพูดก็ไม่ผิด ผู้ที่เป็นเค่อชิงของอาศรมเทพย่อมมีความลำบากใจของตัวเอง”

หนิงเชวียขมวดคิ้วเมื่อนึกถึงอาจารย์ของโม่ซันซัน ถามว่า

“หรือหลิ่วไป๋กับปรมาจารย์อักษรก็ล้วนเป็นเช่นนี้”

ศิษย์พี่ใหญ่ทอดถอนใจอีกครั้ง

“เทพกระบี่หลิ่วไป๋ถูกยกย่องว่าเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแผ่นดิน กระทั่งเจ้านิกายอาศรมเทพก็ยังต้องปฏิบัติต่อมันอย่างมีมารยาท ทว่าแสงเจิดจรัสของเฮ่าเทียนส่องสว่างไปทั่วหล้า ขอเพียงมีชีวิตอยู่ในโลกของเฮ่าเทียนก็จำต้องเคารพเชื่อฟังในกฎเกณฑ์บางอย่าง ข้ากับเจ้าอยู่ในโลกของสถานศึกษา จึงเป็นอิสระกว่า แล้วก็โชคดีกว่า”

คำว่าอิสระและกฎเกณฑ์ทำให้มันพอเห็นอะไรได้รำไร โดยเฉพาะคำพูดที่ว่าอยู่ในโลกของสถานศึกษาเป็นอิสระกว่าโชคดีกว่า ยิ่งทำให้มันเกิดความคิดมากมายหลายอย่าง

“ยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแผ่นดินก็ยังต้องเคารพกฎเกณฑ์…”

หนิงเชวียพึมพำตาเป็นประกาย ถูมือถามด้วยความตื่นเต้น

“ศิษย์พี่ใหญ่ ท่านกับเทพกระบี่หลิ่วไป๋ตกลงผู้ใดร้ายกาจกว่ากัน”

ศิษย์พี่ใหญ่มองมันอย่างไม่เข้าใจขณะตอบว่า

“ในเมื่อเทพกระบี่หลิ่วไป๋คือยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแผ่นดิน ก็ย่อมต้องร้ายกาจกว่าข้าสิ”

หนิงเชวียตะลึงลานไปก่อนร้องโอดครวญ

“นี่นับเป็นคำตอบได้อย่างไร”

ศิษย์พี่ใหญ่อธิบาย

“ข้าไม่ถนัดเรื่องการต่อสู้ ศิษย์พี่รองของเจ้าถนัดกว่า”

คำอธิบายนี้ทำเอาหนิงเชวียพูดไม่ออกอีกครั้ง

ศิษย์พี่ใหญ่เห็นมันเงียบไปก็เรียกอย่างประหลาดใจ

“ศิษย์น้องเล็ก?”

หนิงเชวียส่ายหน้าโบกมือ

“ไม่มีอะไรศิษย์พี่ ข้าเพียงแต่ยังไม่คุ้นกับวิธีการพูดของท่าน”

ศิษย์พี่ใหญ่อุทานติดจะงงๆ

“อ้อ”

หนิงเชวียถามใหม่

“ศิษย์พี่ใหญ่ หากเปรียบเจ้าอาวาสวัดเสวียนคงกับเจ้าอารามจือโส่วคือเหยี่ยวที่บินอยู่บนท้องนภา แล้วท่านเล่า”