ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 1

หนิงเชวียชนะการประลองในครั้งนี้ก็จริง แต่ก็เป็นการชนะอย่างโชคช่วย ทั้งนี้เพราะแม้พลังจิตในห้วงแห่งความนึกคิดของมันจะมีมากมายเหลือล้นจนสามารถใช้ยันต์สี่ชุดติดๆ กันได้โดยไม่มีปัญหา ทว่ามันก็อัดลมปราณสุดไพศาลในร่างเข้าไปในยันต์สามชุดแรกจนแทบจะหมดสิ้น และหลังจากใช้ยันต์รูปส่าน ก็ยังฝืนพุ่งเข้าจู่โจมอย่างกะทันหันอีก

ที่มันรั้งมือไว้ไมตรีในตอนท้าย ทั้งๆ ที่ลมปราณสุดไพศาลของมันในขณะนี้ร้ายกาจถึงขั้นสามารถต่อยศีรษะกู่ซีให้แตกดังโพล๊ะเหมือนแตงได้ในหมัดเดียว มิใช่เป็นเพราะมันบังเกิดจิตพิศวาสต่อหลวงจีนรูปนี้ แต่เป็นเพราะร่างกายมันบรรลุถึงจุดที่อ่อนล้าจนแทบยืนหยัดต่อไปไม่ไหวแล้วต่างหาก

หากตอนนั้นกวนไห่ไม่ตอบโต้ เพียงเลียนท่าอจลหมิงหวังผู้พิทักษ์นิกายพุทธ เพิ่มการป้องกันให้ตัวเอง ยืนหยัดต่ออีกแค่ไม่กี่อึดใจ คนที่ล้มลงก่อนจะต้องเป็นหนิงเชวียอย่างแน่นอน

หนิงเชวียเห็นกวนไห่ยอมรับความพ่ายแพ้ ในใจก็ลอบร่ำร้องยินดี หลวงจีนจากวัดลั่นเคอรูปนี้แม้ด่านฌานสูงล้ำ แต่เร้นกายอยู่บนเขาหลังวัดเพียรปฏิบัติธรรมท่องสวดคัมภีร์ ร้อยวันพันปีไม่โผล่หัวออกมาเจอะเจอผู้คน หากถามมันว่าการต่อสู้คืออะไร เกรงว่าคงตอบได้เพียงแค่งูๆ ปลาๆ

จู่ๆ หนิงเชวียก็นึกถึงคำพูดของเยี่ยหงอวี๋ที่ว่าผู้ฝึกฌานส่วนใหญ่ไม่เข้าใจการต่อสู้ คิดจะเอาชนะพวกมันเป็นเรื่องที่ง่ายดายยิ่ง

“เสียดายที่อาตมาร่ำเรียนมาไม่พอ จึงไม่มีโอกาสได้เห็นเคล็ดวิชาวิญญูชนมิใช่ภาชนะอันลือลั่นของสถานศึกษา”

กวนไห่ยังคงทบทวนและประเมินตัวเองจากการต่อสู้เมื่อครู่อย่างจริงใจ

ยิ่งมันจริงใจมากเท่าใด หนิงเชวียก็ยิ่งรู้สึกหน้าร้อนซู่มากขึ้นเท่านั้น คิดในใจ ที่ข้าไม่ยอมสู้กับเจ้ากลางถนน หาได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับความเป็นห่วงเป็นใยในตัวเจ้าไม่ แต่เป็นเพราะกลัวว่าหากตัวเองต้องพ่ายแพ้ต่อหน้าผู้คนมากมาย จะสูญเสียความมั่นใจที่เคยมีไปตลอดกาลต่างหาก

จู่ๆ กวนไห่ก็เอ่ยขึ้น

“มีอยู่เรื่องหนึ่งที่อาตมายังขบคิดไม่เข้าใจ มิทราบว่าเซียนเซิงสิบสามหลบหยดน้ำฝนที่อาตมาดีดออกไปได้อย่างไร”

หนิงเชวียยิ้มน้อยๆ ไม่ตอบคำถามมัน ขณะเดียวกันก็แอบโคจรลมปราณฟื้นฟูพลังเงียบๆ

กวนไห่เห็นเช่นนั้นก็รีบกล่าวอย่างละอายใจ

“เสียมารยาทแล้วๆ”

ตามความคิดของกวนไห่ เคล็ดวิชาที่หนิงเชวียใช้รับกระบวนท่าจู่โจมของมัน ย่อมต้องเป็นอีกหนึ่งเคล็ดวิชาสุดยอดของสถานศึกษาที่ไม่แน่ว่าอาจจะมีความร้ายกาจพอๆ กับเคล็ดวิชาวิญญูชนมิใช่ภาชนะ เมื่อครู่มันไม่คิดให้รอบคอบ ผลีผลามถามออกไป มิเท่ากับเป็นการเลียบเคียงถามความลับของสถานศึกษาหรอกหรือ คิดได้ดังนี้ก็รู้สึกละอาย จึงกล่าวตำหนิตัวเองออกมา

หนิงเชวียยิ้มพลางส่ายหน้า ก่อนพยุงกวนไห่เดินออกจากวิหาร

มันหลบฝนหยดนั้นได้อย่างไรน่ะรึ