ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 1

หนิงเชวียได้ยินนางบอกว่ากวนไห่คือหนึ่งในยอดผู้ฝึกฌานที่มีอยู่เพียงไม่กี่คนของนิกายพุทธ จิตใจก็เคลิบเคลิ้ม รู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่องในชัยชนะของตัวเอง แต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วถามอย่างหงุดหงิดขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของนาง

“หรือในสายตาของเจ้า ข้าไม่ได้เรื่องเอาเสียจริงๆ”

โม่ซันซันเสมองหิมะที่โปรยปรายอยู่นอกร่มก่อนตอบยิ้มๆ

“ก็ท่านไม่ได้เรื่องจริงๆ นี่นา”

เจอนางตอกกลับเช่นนี้ หนิงเชวียก็ถึงกับพูดไม่ออก

โม่ซันซันหยุดเท้าลง มองซีกหน้าด้านข้างของมันพลางกล่าวอย่างจริงจัง

“เพียงแต่วันนี้ท่านร้ายกาจยิ่ง”

หนิงเชวียค่อยยิ้มได้

“ขอบใจ”

แต่แล้วจู่ๆ โม่ซันซันก็เอ่ยถึงสิ่งที่สงสัยอยู่ในใจ

“ข้ารู้สึกแปลกๆ ตอนท่านใช้ยันต์สามชุดแรก ว่ากันตามเหตุผล อาศัยด่านฌานและความเข้าใจในมรรคาแห่งยันต์ของท่านในตอนนี้ ไม่น่าจะเขียนยันต์ที่มีความร้ายกาจระดับนี้ออกมาได้ อานุภาพของมันเทียบเท่ากับยันต์ที่ข้าเขียนออกมาเลยทีเดียว”

ด้วยด่านฌานอันสูงส่งและฐานะของผู้งมงายอักษร นางย่อมมีสิทธิ์เอาตัวเองเป็นบรรทัดฐาน

หนิงเชวียเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ กลัวว่านางจะดูออกว่ามันใช้ลูกไม้บางอย่างกับยันต์เหล่านั้น หรือถึงกับดูออกว่ามันใช้วิธีของพรรคมาร แต่ก่อนที่มันจะพูดอะไรออกมา โม่ซันซันพลันโพล่งขึ้น

“ข้าเข้าใจแล้ว! นั่นไม่ใช่ยันต์! เป็นท่านใช้เจตนารมณ์เลียนแบบยันต์ใช่หรือไม่ หรือนี่ก็คือเคล็ดวิชาวิญญูชนมิใช่ภาชนะซึ่งเป็นที่ร่ำลือกันของสถานศึกษา”

แม้หนิงเชวียจะเป็นศิษย์ชั้นสอง ทว่ามันไม่เคยรู้ว่าสถานศึกษามีเคล็ดวิชาชื่อนี้อยู่ด้วย มันอดนึกถึงคำว่า ‘วิญญูชนมิใช่ภาชนะ’ ที่สลักไว้บนหินหน้าประตูไม้มิได้ หรือคำคำนี้จะมีความหมายลึกซึ้งซ่อนอยู่ มันนึกอยากจะถามไถ่โม่ซันซัน แต่ก็ต้องปิดปากเงียบไว้เพื่อกันไม่ให้นางเกิดความสงสัยขึ้นมาอีก ตอนนี้นางดูไม่ออกว่ามันใช้ลมปราณสุดไพศาลแทนการใช้พลังปฐมแห่งฟ้าดิน ยังนึกว่ามันใช้เคล็ดวิชาวิญญูชนมิใช่ภาชนะ นับว่าโชคยังช่วยมัน

คิดได้ดังนี้มันก็ได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบคำถามนาง

โม่ซันซันเห็นมันไม่ปริปากกล่าววาจาก็ไม่เซ้าซี้ เดินต่อไปเงียบๆ

สีสันของราตรีปกคลุมไปทั่วเมืองฉางอัน ตะเกียงที่จุดทิ้งไว้ตลอดกาลบนหอตรงมุมกำแพงของวังต้องห้ามสาดส่องลงมาเป็นลำแสงสีเหลืองอ่อน ช่วยขับเน้นความขาวของเกล็ดหิมะที่กำลังโปรยปรายอยู่หน้ากำแพงวังสีแดงให้งดงามยิ่งขึ้น

ที่นี่คือจุดที่ไกลและเปลี่ยวที่สุดของเชิงกำแพง หิมะพอตกลงมากระทบผิวน้ำก็ละลายหายไปจนไร้ร่องรอย ทั้งสองเดินอยู่ท่ามกลางบรรยากาศอันเงียบสงบ เสียงเท้าย่ำหิมะร่วนซุยจึงดังชัดหูมากเป็นพิเศษ

โม่ซันซันปัดเส้นผมที่ปลิวปรกหน้า มองหิมะที่กำลังพร่างพรมโดยมีกำแพงวังสีแดงเป็นฉากหลัง ก่อนกล่าวเบาๆ

“แคว้นต้าเหออยู่ไกลลงไปทางใต้ ยากนักที่จะได้เห็นหิมะ”