ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 2

มุมหนึ่งของหน้านี้มีนามขององค์ชายหลงชิ่งปรากฏอยู่ เพียงแต่ลายพู่กันนั้นรางเลือน คล้ายสามารถซึมหายเข้าไปในเนื้อกระดาษอันอ่อนนุ่มได้ทุกเมื่อ อีกมุมหนึ่งเป็นนามของถังเสี่ยวถัง แต่ลายพู่กันฉวัดเฉวียนน่าเวียนศีรษะเป็นอย่างยิ่ง ส่วนตรงกลางที่เป็นนามของโม่ซันซัน ลายพู่กันกลับสงบนิ่งและอ่อนช้อย

บนหน้ากระดาษยังสามารถเห็นนามของหวังจิ่งเลวี่ย กวนไห่และคนอื่นๆ อีกมาก จนดูยุ่งเหยิงละลานตา มีเพียงด้านบนสุดที่เกือบติดขอบปรากฏแถบว่างอยู่แถบหนึ่ง ตรงนั้นมีเพียงแค่นามของเยี่ยหงอวี๋

เนื่องจากเป็นนามเดียวที่ปรากฏอยู่ตรงนั้น จึงดูโดดเดี่ยวและทระนงถือดียิ่ง ลายพู่กันหนาหนัก เด่นชัดจนแทบจะลอยขึ้นมาจากหน้ากระดาษ แล้วเหินหาวออกไปกับสายลม โดยเฉพาะเส้นตวัดลงซ้ายที่อยู่ด้านบนสุดของคำว่าอวี๋นั้นแทบจะเลยออกนอกขอบกระดาษ มองไปคล้ายกระบี่เต๋าอันคมกริบที่พร้อมจะทิ่มแทงศัตรูที่ดาหน้าเข้ามาอย่างสุขสำราญใจ

พริบตานั้น ที่มุมล่างด้านขวาซึ่งเป็นที่ที่ไม่สะดุดตา พลันปรากฏนามอีกนามหนึ่งขึ้นมาอย่างเงียบๆ กลับเป็นนามของหนิงเชวีย

เช้าวันถัดไป บนลานทุ่งนอกสถานศึกษา โม่ซันซันกล่าวกับหนิงเชวียว่า

“หลังกลับต้าเหอไปแล้ว ข้าจะเขียนจดหมายถึงท่าน เพียงแต่นามของท่านไม่ว่าข้าจะเขียนอย่างไรก็รู้สึกว่าไม่สวยงาม”

หนิงเชวียกล่าวติงมา

“ยังไม่คิดจะกลับในเร็ววันนี้ ไฉนจึงพูดเหมือนกำลังจะบอกลาเลยเล่า แน่นอน เจ้ากลับสวนโม่ฉือไปแล้วพวกเราย่อมต้องเขียนจดหมายหากัน อีกอย่าง หากอาจารย์กลับมาแล้วไม่มีอะไรให้ข้าทำ ข้าจะพาซังซังไปเยี่ยมเจ้า”

โม่ซันซันก้มหน้ามองรองเท้า ในใจคิด คนผู้นี้คงไม่เคยสังเกตตัวเองว่าชินกับการพูดเอาซังซังมาผูกติดกับตัว แต่นางก็ไม่คิดจะกล่าวเตือน เพราะนางมีสิทธิ์อะไรที่จะไปเปลี่ยนแปลงมัน

ทั้งสองเดินไปบนลานทุ่ง ภายใต้การแนะนำของหนิงเชวีย โม่ซันซันเริ่มรู้จักสถานศึกษามากขึ้น หลังเที่ยวชมอยู่สักพักพวกมันก็เดินผ่านหนองบึงและหอจิ้วซู ฝ่าไอหมอกพิสดารบนทางขึ้นเขามาถึงที่ราบริมหน้าผา

โม่ซันซันมีปฏิกิริยาเช่นเดียวกันกับมันตอนมาถึงภูเขาหลังสถานศึกษาเป็นครั้งแรก นางถูกทิวทัศน์ที่แบ่งแยกฤดูกาลไม่ออกของทะเลสาบและขุนเขาที่เงียบสงบ รวมถึงธารน้ำตกเล็กๆ ที่อยู่ห่างออกไปไกลสะกดจนตื่นตะลึง ได้แต่พึมพำออกมาว่า

“ที่นี่ก็คือตัวตนที่แท้จริงของสถานศึกษาใช่หรือไม่”

หนิงเชวียตอบ

“หากบอกว่าชั้นสองของสถานศึกษาก็คือตัวตนที่แท้จริงของสถานศึกษา เช่นนั้นก็คือที่นี่แหละ”

โม่ซันซันมองไปรอบๆ พลางกล่าวเสียงเบาอย่างใจลอยว่า

“สำหรับผู้ฝึกฌานแล้ว สถานที่ที่เป็นปริศนาคล้ายอยู่บนชั้นเมฆ ยากที่จะได้สัมผัส ถึงแม้สถานศึกษาจะเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์แห่งเดียวที่เชื่อมโลกุตระกับโลกิยะเข้าไว้ด้วยกัน แต่จะมีสักกี่คนกันที่จะมีโอกาสได้มาเห็นทิวทัศน์ที่นี่ด้วยตาตัวเอง คิดไม่ถึงหลังจากได้พบกับท่านแล้ว ข้าสามารถเข้าไปในสำนักพรรคมารและสามารถมายังชั้นสองของสถานศึกษาได้ ช่างเป็นความโชคดีของข้าจริงๆ”

หนิงเชวียได้ยินนางทอดถอนใจกล่าวชื่นชมก็รู้สึกกระหยิ่มยิ้มย่อง รีบคุยโอ่ทันที