ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 2

“ได้พบข้าแล้ว ต่อไปเจ้าจะต้องได้พบกับเรื่องดีๆ อีกมากมาย”

คำคุยโตของมันคล้ายซ่อนความนัยอันหวานชื่นว่าหากอยู่เคียงข้างกันไปนานๆ ย่อมมีแต่เรื่องที่ดีเกิดขึ้น โม่ซันซันไม่คุ้นเคยกับถ้อยคำหวานหู จึงรีบก้มหน้าลงอย่างขวยเขิน

หนิงเชวียแม้จะรู้ตัวว่าเผลอปากพล่อยออกไป แต่หนังหน้ามันหนายิ่ง จึงทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พานางเดินไปที่ทะเลสาบผิวกระจก แล้วกล่าวว่า

“ข้าจะพาเจ้าไปพบกับศิษย์พี่เจ็ดก่อน เพราะนอกจากนางแล้ว ศิษย์พี่คนอื่นๆ ล้วนชอบเล่นซ่อนหา ยากจะได้เจอตัว”

โม่ซันซันคิดในใจ หรือนี่คือการเยี่ยมคารวะสำนักอาจารย์ของอีกฝ่าย? จึงอดรู้สึกประหม่าขึ้นมามิได้ ถามเบาๆ ว่า

“ท่านพาคนนอกเข้ามาโดยพลการ จะเป็นการไม่เหมาะสมหรือไม่”

ในฐานะที่มันเป็นฝ่ายชาย คำตอบที่เหมาะสมที่สุดในเวลานี้ควรต้องเป็น…เจ้ามิใช่คนนอก แต่หนิงเชวียผู้นี้แม้จะหนังหน้าหนาฝีปากคมกริบ แต่ในเรื่องของความรักระหว่างชายหญิงกลับไร้ซึ่งประสบการณ์ พอได้ยินโม่ซันซันกล่าวอย่างเป็นกังวล ก็ตอบไปตามจริงว่า

“ศิษย์พี่ใหญ่รับเจ้าเป็นน้องสาวแล้ว จะต้องกลัวอะไร แล้ววันนี้ก็เป็นศิษย์พี่ใหญ่เองที่บอกให้ข้าพาเจ้ามา ลำพังตัวข้าไม่มีความกล้าถึงเพียงนั้นหรอก”

พอถึงทะเลสาบมันก็พานางไปทักทายศิษย์พี่เจ็ดแล้วอยู่คุยเล่นด้วยพักหนึ่ง จากนั้นค่อยไปเรือนตีเหล็กเพื่อเยี่ยมคารวะศิษย์พี่สี่กับศิษย์พี่หก ศิษย์พี่หกเคยชินกับการเปลือยหน้าอก พอเห็นหนิงเชวียเดินอาดๆ พาดรุณีหน้าตางดงามเข้ามาก็สะดุ้งโหยง รีบคว้าเสื้อตัวนอกมาใส่แทบไม่ทัน ทว่าศิษย์พี่สี่ยังคงนั่งเงียบอยู่บนม้าเตี้ยริมหน้าต่าง ขมวดคิ้วขบคิดต่อ คล้ายมองไม่เห็นผู้ใดทั้งสิ้น

ภายในเรือนตีเหล็กอากาศร้อนอบอ้าว ทั้งยังมีแต่ไอน้ำลอยอบอวล หนิงเชวียคิดว่าโม่ซันซันถึงอย่างไรก็เป็นสตรี ย่อมต้องรักสวยรักงาม เดิมทีจึงคิดแค่พานางมาเยี่ยมคารวะแล้วรีบจากไป คิดไม่ถึงโม่ซันซันพอเห็นศิษย์พี่สี่กำลังนั่งจ้องลายเส้นยันต์ในถาดทรายอย่างเอาเป็นเอาตายก็ไม่ยอมจากไป มิหนำซ้ำยังลงนั่งยองๆ ปักหลักจ้องมองตามไปด้วย

หนิงเชวียจึงได้แต่ต้องตามไปดู ผ่านไปหลายอึดใจ ศิษย์พี่สี่จึงค่อยเงยหน้าขึ้นมองสาวน้อย ถามเสียงราบเรียบ

“เจ้ารู้เรื่องยันต์หรือ”

ท่านถามผู้งมงายอักษรว่ารู้เรื่องยันต์หรือไม่ นี่มิเท่ากับถามคนขายเนื้อว่าฆ่าสุกรเป็นหรือไม่หรอกหรือ หนิงเชวียเกรงว่าโม่ซันซันจะมีโทสะ จึงรีบบอกว่า

“ศิษย์พี่ นางก็คือผู้งมงายอักษร”

“อ้อ ที่แท้เจ้าก็คือผู้งมงายอักษร เจ้าเข้าใจเรื่องยันต์หรือไม่”

หนิงเชวียถลึงตามองศิษย์พี่สี่ของมันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ

ในบรรดาสามผู้งมงายในปฐพี โม่ซันซันได้ชื่อว่าเรียบร้อยเป็นกุลสตรีที่สุด นางไม่รู้สึกโกรธเคืองแม้แต่น้อย เพียงชำเลืองมองหนิงเชวียแวบหนึ่ง พริบตานั้นนางก็นึกถึงคำตอบของมันตอนที่นางเคยถามด้วยคำถามเดียวกันนี้ขึ้นมาได้ จึงอดยิ้มน้อยๆ มิได้ ตอบไปว่า

“เข้าใจอยู่บ้าง”

ศิษย์พี่สี่ชี้ไปที่หนิงเชวีย

“เทียบกับมันแล้วเป็นอย่างไร”