ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 3

สามารถอ่านตอนก่อนหน้าได้ที่ >> สยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 14 ตอนที่ 2

พลบค่ำ หนิงเชวียกับโม่ซันซันลงเขาไปแล้ว คนบนเขากลับไม่เข้าเรือนไปพักผ่อน แต่มารวมตัวกันในเรือนของศิษย์พี่รองซึ่งอยู่ใกล้น้ำตกเพื่อร่วมหารือเรื่องสำคัญ

การหารือในครั้งนี้ นอกจากผู้งมงายในการอ่านแล้ว คนบนเขาทั้งหมดล้วนมาปรากฏตัวโดยพร้อมเพรียง พวกมันพอมาถึงก็แยกย้ายกันยกเก้าอี้ไปหามุมดีๆ นั่งลง

ปกติมีหรือที่พวกมันจะว่านอนสอนง่ายเช่นนี้ เพราะมีหลายครั้งที่แม้แต่ศิษย์พี่รองเองก็ยังจนปัญญาจะควานหาตัวพวกมันออกมาจากหลืบมุมลับตาตามช่องเขา ทว่าวันนี้แตกต่างไปจากวันอื่นๆ พวกมันจะไม่ปรากฏตัวก็ไม่ได้ เพราะศิษย์พี่ใหญ่กลับมาแล้ว ขอเพียงศิษย์พี่ใหญ่อยู่ในสถานศึกษา ไม่ว่าพวกมันจะไปหลบซ่อนอยู่ที่ใด แสร้งทำตัวเป็นก้อนหินอยู่ในป่า เป็นกระรอกเกาะอยู่ตามต้นไม้ หรือเป็นบุปผาอยู่ในกอหญ้า ล้วนต้องถูกศิษย์พี่ใหญ่หาพบได้โดยง่าย

ระยะนี้สถานศึกษาค่อนข้างเงียบสงบ เรื่องที่หนิงเชวียเข้าสู่โลกิยะรวมถึงเรื่องที่มันสามารถเอาชนะหลวงจีนกวนไห่ผู้สืบทอดของมหาเถระอาวุโสวัดลั่นเคอได้ ในสายตาของคนบนเขาหาใช่เรื่องใหญ่โตอันใดไม่ เพราะในความคิดของพวกมัน แม้ศิษย์น้องเล็กจะมีด่านฌานอ่อนด้อยอยู่บ้าง แต่ถึงอย่างไรก็เป็นถึงศิษย์น้องเล็กของพวกมัน จะพ่ายแพ้ให้แก่คนอื่นได้อย่างไร

เป่ยกงเว่ยยางถามขึ้นด้วยสีหน้ากระวนกระวาย

“ศิษย์พี่ที่แสนประเสริฐ วันนี้เกิดอะไรขึ้นถึงต้องเรียกพวกเราให้มากันพร้อมหน้าพร้อมตาขนาดนี้ มีอะไรก็รีบพูดเถอะ ข้ากำลังแต่งลำนำถึงท่อนสำคัญพอดี”

ศิษย์พี่ห้าร่วมผสมโรงทันที

“ถูกต้อง ศิษย์พี่ วันที่ท่านกลับมาพวกเราก็ต้อนรับท่านแล้ว วันนี้มีอะไรอีกเล่า เจ้าแปดกำลังเดินหมากเข้าตาจน จวนเจียนจะแพ้อยู่แล้วเชียว จะยอมให้มันฉวยโอกาสล้มกระดานไม่ได้”

ศิษย์พี่แปดแค่นหัวเราะเสียงเย็นชา

“ศิษย์พี่ ท่านนั่นแหละที่กำลังจะแพ้ เอาอย่างนี้ พวกเรากลับไปเล่นกันต่อเดี๋ยวนี้เลย”

เสียงบ่นภายในเรือนเริ่มเซ็งแซ่วุ่นวาย ศิษย์พี่ใหญ่ส่ายหน้าอย่างอับจนหนทาง กล่าวปรามว่า

“อย่าใจร้อนๆ ค่อยพูดค่อยจากันจึงจะรู้เรื่อง”

ปัง! พริบตาที่เสียงทุบโต๊ะดังขึ้น เสียงบ่นทั้งหลายก็เงียบหายเป็นปลิดทิ้ง ศิษย์พี่รองกวาดสายตาคมกริบไปทั่ว บรรดาคนที่กำลังโวยวายอยู่เมื่อครู่รีบพากันก้มหน้าหลบสายตากันเป็นแถว

ศิษย์พี่ใหญ่ขมวดคิ้วกล่าวเตือนเสียงเบา

“จวินโม่ อย่ามีโทสะ”

ศิษย์พี่รองได้ยินก็รีบลุกขึ้นกล่าวอย่างนอบน้อม

“ศิษย์พี่เตือนได้ถูกต้อง จวินโม่ผิดไปแล้ว”

เฉินผีผียกมือบวมแดงของตัวเองขึ้นเป่าเบาๆ ในใจแอบหัวร่อกับภาพตรงหน้า เฮอะ! จวินโม่ ที่แท้ท่านก็มีวันนี้กับเขาด้วย! ศิษย์พี่รองเมื่ออยู่ต่อหน้าศิษย์พี่ใหญ่ก็เป็นได้แค่ลูกนกกระทาตัวจิ๋วเท่านั้น!

ทว่าแม้จะกำลังยืนค้อมตัวให้ศิษย์พี่ใหญ่ แต่สายตาของศิษย์พี่รองก็ยังคงจ้องสำทับไปตามใบหน้าของทุกคน ภายในเรือนจึงเกิดภาวะชะงักงันจนได้ยินแต่เสียงปลายพู่กันลากไปมาบนกระดาษ ศิษย์พี่สามอวี๋เหลียนยังคงก้มหน้าก้มตานั่งคัดตัวอักษร เสมือนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับนาง

“ที่เรียกตัวพวกเจ้ามาในวันนี้ ก็เพราะเมื่อเร็วๆ นี้มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้น”