ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 1

ตอนที่ 1 หลอกฟ้าเบื้องบน

ในคำรำพึงรำพันมันเอ่ยถึงคำว่า ‘ออกไปไม่ได้จริงๆ’ อยู่สองครั้ง ครั้งแรกพูดถึงความสามารถของตัวเอง ครั้งที่สองพูดถึงความเป็นจริง ซึ่งเป็นสิ่งที่มันกำลังหวาดหวั่นอยู่ในขณะนี้

ชีวิตที่เคยโลดแล่นไปมาอย่างอิสรเสรี บัดนี้ต้องมาถูกกักขังอยู่แต่ในถ้ำ ย่อมทำให้จิตใจมันตกต่ำเป็นธรรมดา แต่มันยังให้ความหวังกับตัวเองว่า หากถึงที่สุดแล้วอาจารย์ย่อมต้องปล่อยมันออกมา ไม่มีทางเบิ่งตาดูมันผมเผ้าขาวโพลนแก่ตายคาถ้ำไปอย่างแน่นอน

ทว่าเพิ่งผ่านมาได้แค่ครึ่งวัน มันกลับเริ่มรู้สึกแล้วว่าสิ่งที่ตัวเองคาดหวังเอาไว้คงไม่มีทางเป็นไปได้ บางทีถ้ำแห่งนี้อาจเป็นเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นสำหรับมันจริงๆ

พอได้ยินถ้อยคำที่บ่งบอกถึงความสิ้นหวังและหมดอาลัยตายอยากของมัน ศิษย์พี่ทั้งสองก็เงียบงันไป ผ่านไปเนิ่นนานศิษย์พี่รองจึงค่อยส่ายหน้า ส่วนศิษย์พี่ใหญ่ก็ถอนใจตามมาเบาๆ

ลมภูเขากระโชกมาหอบหนึ่ง พัดเปลวไฟในกองฟืนให้ส่ายไหว หนิงเชวียถือถ้วยน้ำชานั่งมองอยู่ด้วยจิตใจที่หนาวเหน็บ มันนึกด่าตัวเองที่ก่อนหน้านี้ไม่พาซังซังหนีไป แต่กลับเดินตามจอมปราชญ์มาอย่างว่าง่าย ความกลัวที่จะโดนกักขังไว้จนแก่ตายคาถ้ำทำให้โทสะที่พยายามเก็บกดมาตลอดทั้งวันระเบิดออก มันแหกปากตะโกนเสียงดัง

“วันแรกที่เห็นหน้าศิษย์ตัวเองก็จับขังไว้ในถ้ำ ทั้งยังคิดจะกักขังไปตลอดชีวิต ช่างไร้เหตุผลนัก ข้าไม่ได้ทำอะไรผิด และก็ไม่ได้ฝ่าฝืนกฎข้อใดของสถานศึกษา ท่านคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้ทำกับข้าเช่นนี้ เป็นองค์จักรพรรดิหรือใต้เท้าจิงเจ้าอิ่นของเมืองฉางอันอย่างนั้นรึ ท่านไม่ใช่เคยบอกข้าว่ากฎหมายต้าถังต้องมาเป็นอันดับหนึ่งหรือ ท่านตั้งศาลเตี้ยจับผู้บริสุทธิ์ขังไว้อย่างนี้ ถือว่าผิดกฎหมายต้าถังหรือไม่ ข้าจะไปร้องเรียน ต้องร้องเรียนเอาผิดกับท่านให้ได้!”

ศิษย์พี่ทั้งสองรู้ว่ามันกำลังโกรธ จำต้องระบายความอัดอั้นตันใจออกมาบ้าง จึงพร้อมใจกันปล่อยให้คำพูดของมันเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา ไม่นำพามาใส่ใจ

หลังจากตะโกน หนิงเชวียก็ค่อยๆ สงบจิตสงบใจ ก่อนยิ้มเยาะตัวเอง คิดอย่างขมขื่น จอมปราชญ์แม้มิใช่องค์จักรพรรดิ แต่ก็เป็นบุคคลที่มีฐานะสูงส่งยิ่งกว่าองค์จักรพรรดิ คำพูดที่กล่าวออกมายังศักดิ์สิทธิ์กว่ากฎหมายของต้าถังเสียอีก

แสงสว่างจากกองไฟทำให้ศิษย์พี่ใหญ่เห็นคราบเลือดที่หน้าอกมัน รู้ว่ามันได้ทำสิ่งที่ทุกคนคาดการณ์ไว้จริงๆ คือทดลองหาทางออกในทันที จึงกล่าวเตือนด้วยความหวังดี

“ศิษย์น้องเล็ก การถูกกักขังอยู่ในถ้ำนี้มิใช่เรื่องแค่วันสองวัน สมัยนั้นอาจารย์อายังต้องใช้เวลาถึงสามปีจึงจะคิดได้เข้าใจ เจ้าต้องมีความอดทน”

หนิงเชวียรู้เพียงว่าอาจารย์อาเคยถูกขังอยู่ในถ้ำนี้ แต่ไม่เคยรู้ว่าอาจารย์อาผู้เป็นยอดคนอันดับหนึ่งของแผ่นดินยังต้องใช้เวลาถึงสามปีจึงจะออกมาได้ ได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกเย็นวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

ต่อให้มันมีความมั่นใจในตัวเองสักเพียงใด ก็มิกล้าอาจเอื้อมเอาตัวเองไปเทียบกับอาจารย์อา ในเมื่ออาจารย์อายังต้องใช้เวลาถึงสามปี แล้วมันเล่า จะต้องใช้เวลานานสักเท่าใด สิบปีหรือว่าตลอดชีวิต?

มันหน้าม่อยคอตก กล่าวอย่างหมดแรงว่า

“หากออกไปไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร การจับข้าขังไว้ในนี้ตลอดชีวิตไม่เห็นจะมีความหมายกับใครทั้งสิ้น ถ้าต้องรอให้ผมเผ้าตัวเองขาวโพลนทั้งศีรษะจึงค่อยรู้ว่าสิ่งที่ทำไปไม่มีประโยชน์ใดๆ เลย นั่นมิเท่ากับเป็นเรื่องตลกที่สุดในโลกหรอกหรือ”