ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 2

หินก้อนหนึ่งลอยหวือออกมา เฉียดเท้าของเฉินผีผีไปเพียงนิดเดียว หลังกระเด้งกระดอนไม่กี่ทีก็ตกหายลงไปในทะเลเมฆ

เฉินผีผีกระโดดเหยง ชี้หน้าหนิงเชวีย โวยวายว่า

“เจ้าจะฆ่าข้าอย่างนั้นรึ!”

หนิงเชวียค้นหาอยู่นาน แต่ก็หาหินก้อนที่สองไม่ได้ จึงตะโกนด่าออกไป

“เจ้ามันคนหน้าไม่อาย! หากคิดว่าถ้ำนี้มีความหมายทางประวัติศาสตร์ ก็เข้ามาอยู่แทนข้าสิ เกียรติที่ว่าข้าให้เจ้าหมดเลย! เข้ามาสิ! เข้ามาเลย!”

เฉินผีผีร้องท้า

“แน่จริงเจ้าก็ออกมาสิ”

“แน่จริงเจ้าก็เข้ามาสิ”

ซังซังยืนดูพวกมันท้ากันไปมาจนทนรำคาญไม่ไหว ต้องสอดปากมาว่า

“ข้าว่าพวกท่านแน่ด้วยกันทั้งคู่”

หนิงเชวียกับเฉินผีผีหันไปมองนางพร้อมกัน

เฉินผีผีถามอย่างไม่แน่ใจ

“นี่เจ้าพูดจริงหรือพูดเล่น”

ซังซังไม่ตอบ เพียงมองมันเงียบๆ

หลังจากไปร้านเหล่าปี่ไจมาหลายครั้ง ได้เล่นหมากล้อมกับซังซังมาหลายกระดาน ความมั่นใจที่ว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะเหนืออัจฉริยะของเฉินผีผีก็ค่อยๆ เหือดหาย อย่างน้อยก็เมื่ออยู่ต่อหน้าซังซัง ดังนั้นมันจึงให้ความสำคัญกับคำติชมที่ซังซังมีต่อตัวมันเป็นอย่างยิ่ง

ความเงียบของซังซังทำลายความนับถือตัวเองของมันอย่างร้ายกาจ เฉินผีผีจึงหันไปมองหนิงเชวียก่อนกล่าววาจาแดกดัน

“มีเพียงลูกวานรที่ถูกขังไว้ในกรงจนเบื่อ จึงจะขว้างปาก้อนหินใส่คน ข้าจะไม่ถือสาเจ้า”

หนิงเชวียยักคิ้วกล่าว

“เจ้าก็ดีแต่พูด หากแน่จริงก็ขว้างกลับมาให้ถูกตัวข้าสิ”

เฉินผีผีล้วงของบางอย่างออกจากอกเสื้อ แล้วขว้างเข้าถ้ำไปทันทีทันควันเหมือนกัน

ยามกะทันหัน หนิงเชวียไม่ทันตั้งตัวจึงเกือบถูกปาใส่หน้า โชคดีที่ตอนนี้มันมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างว่องไวจนเหลือเชื่อ แค่เบี่ยงกายคว้าจับ ของก็ตกอยู่ในมืออย่างง่ายดาย

ที่แท้นี่เป็นตำรายับยู่ยี่เล่มหนึ่ง บนปกที่ไร้ตัวอักษรบัดนี้ทั้งเปียกชื้นและเหนียวเหนอะ เข้าใจว่าคงเป็นคราบเหงื่อไคลของเจ้าอ้วนน่าตาย แม้จะรู้สึกขยะแขยง แต่ก็ยังถามออกไป

“นี่คือตำราอะไร”

เฉินผีผีตอบ

“ตำรานี้ไม่มีชื่อ”

“แล้วเนื้อหาเกี่ยวกับอะไร”