ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 15 ตอนที่ 2

หนิงเชวียเงียบไปก่อนหัวร่อขึ้นมา

“หากวันใดข้าแน่ใจว่าออกไปไม่ได้จริงๆ แล้ว ถึงตอนนั้นเจ้าก็หาช้อนมาให้ข้าคันหนึ่ง”

เฉินผีผีถามอย่างประหลาดใจ

“เจ้าจะเอามาทำอะไร”

หนิงเชวียชี้ไปที่ก้นถ้ำด้านหลังพลางตอบอย่างยิ้มแย้ม

“ข้าจะขุดอุโมงค์ให้ยาวทะลุไปถึงทะเลสาบผิวกระจกและทางขึ้นเขา หวนกลับสู่โลกภายนอกอีกครั้ง”

เฉินผีผีเข้าใจว่ามันสติฟั่นเฟือนไปแล้ว ถึงได้กล่าววาจาเหลวไหลเยี่ยงนี้ จึงรีบกล่าวเตือนมา

“อย่าเคี่ยวกรำตัวเองให้มากเกินไป”

หนิงเชวียรู้ว่าเฉินผีผีคงคิดว่ามันใกล้บ้าแล้ว จึงไม่พูดอะไรอีก ก้มหน้าลงอ่านตำราเล่มใหม่ทันที

เฉินผีผีถอนใจดังเฮือก ก่อนย้ายร่างอุ้ยอ้ายจากไป

ไร้รูปแบบให้สัมผัสคือเต๋า มีตัวตนให้แตะต้องคือวัตถุ

ภาชนะก็คือวัตถุ

มหามรรคมิใช่ภาชนะ บอกว่าวิถีแห่งฟ้าไม่สนใจรูปลักษณ์ที่เป็นรูปธรรม

วิญญูชนมิใช่ภาชนะ บอกว่าคนเรามิอาจจมอยู่กับกฎเกณฑ์ที่ตายตัว

คำว่ามิใช่ภาชนะ แท้ที่จริงคือความไม่ยึดติด ความทระนงและความดูแคลนในกฎเกณฑ์

หลังจากเปิดตำราออกอ่าน สมาธิของหนิงเชวียก็ถูกเนื้อหาในตำราดึงดูดไว้จนมิอาจละสายตาไปที่อื่นได้อีก

ช่วงเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนต่อจากนั้น นอกจากกินนอนขับถ่าย มันก็เอาแต่อ่านตำราและครุ่นคิด เมื่ออ่านเล่มหนึ่งจนเบื่อ หรือมีข้อสงสัยติดขัดจนเดินหน้าไม่ได้ มันก็จะเปลี่ยนไปอ่านอีกเล่ม และเมื่อถึงจุดที่คืบหน้าต่อไปได้ยาก มันก็จะหวนกลับไปอ่านเล่มเดิมใหม่ หมุนเวียนสับเปลี่ยนไปเช่นนี้เรื่อยๆ วันเวลาก็ค่อยๆ ล่วงเลยผ่านไป

ซังซังนั้นนอกจากคอยทำกับข้าวและปัดกวาดเช็ดถู ยามเห็นมันเหนื่อยล้าก็จะมานั่งคุยเป็นเพื่อน หรือไม่ก็มานั่งเย็บพื้นรองเท้าอยู่ข้างๆ เสมอ เพราะหลังจากรวบรวมความกล้ายอมเสี่ยงเดินเข้ามาในถ้ำอีกครั้ง นางก็มั่นใจแล้วว่าตัวเองสามารถเข้าออกได้โดยไม่มีอันตราย

ไม่ว่าตำราทั้งสองจะมีส่วนช่วยให้ตัวเองมิต้องถูกกักขังไปตลอดชีวิตหรือไม่ หนิงเชวียมิอาจไม่ยอมรับว่าสติปัญญาและความรอบรู้ของคนรุ่นก่อนทำให้มันสามารถเก็บเกี่ยวประโยชน์ได้อย่างมหาศาล

ครั้งแรกที่ศึกษาตำรา ‘ต้นกำเนิดลมหายใจแห่งฟ้าดิน’ มันก็สามารถสัมผัสถึงแนวคิดแปลกใหม่แล้ว ยิ่งเมื่อได้ลงลึกถึงรายละเอียดปลีกย่อยต่อไปเรื่อยๆ ข้อคิดที่น่าสนใจก็ยิ่งพรั่งพรูเข้ามาไม่หยุดหย่อน

ลมหายใจแห่งฟ้าดินคืออณูไร้รูปที่ดำรงอยู่ตามธรรมชาติ และก็คือสิ่งที่ผู้ฝึกฌานเรียกกันว่าพลังปฐมแห่งฟ้าดิน ตามแนวคิดของตำราเล่มนี้ ต้นกำเนิดของพลังปฐมแห่งฟ้าดินที่มีอยู่ในโลกทั้งหมดล้วนมาจากดวงตะวันบนท้องฟ้า มีเพียงส่วนน้อยที่มาจากใต้พิภพ

ลมหายใจที่มีต้นกำเนิดเดียวกันเหล่านี้ เนื่องจากอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่เหมือนกัน หรือเกาะติดอยู่กับสรรพสิ่งที่แตกต่าง เมื่อเวลาผ่านไปพันปีหมื่นปี จึงเริ่มปรากฏลักษณะพิเศษเฉพาะตัวออกมา

อย่างเช่นพลังปฐมแห่งฟ้าดินที่แฝงอยู่ในต้นไม้ กับพลังปฐมแห่งฟ้าดินที่แฝงอยู่ในก้อนหิน แท้ที่จริงมีลักษณะไม่เหมือนกัน เพียงแต่ความแตกต่างเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ ผู้ฝึกฌานทั่วไปยากนักที่จะสัมผัสรับรู้ได้