ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 1

(2)

ฝนฟ้าคะนองห่าใหญ่เริ่มตกตั้งแต่ตอนพลบค่ำ หลังความมืดมิดเข้าครอบงำแผ่นฟ้า สายฝนที่โปรยปรายกลับไม่มีทีท่าว่าจะทุเลาเบาบางลงแม้แต่น้อย ภายในเรือนพำนักนอกประตูชุนหมิงซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองฉางอันหลังนี้ สายฝนที่เจิ่งนองอยู่บนพื้นแทบจะกลายเป็นลำธารขนาดเล็กที่ไหลหลั่งเร็วรี่

หลางส่านเอ๋อร์วิ่งเหยาะๆ อยู่ใต้ชายคาระเบียง สายฝนที่สาดซัดทำเอาร่างของเขาเปียกปอนไปกว่าครึ่ง “มาแล้วๆ” เขาพึมพำเปิดประตู แต่เพราะไม่ทันระวังเท้าจึงย่ำลงไปในน้ำ หลางส่านเอ๋อร์โอดครวญโมโห “โชคร้ายจริงๆ!…มาหาใคร”

“น้องชายท่านนี้ รบกวนแล้ว”

ใต้แสงโคมป้องลมที่แกว่งไกวไปมา ใบหน้ารูปไข่งดงามหากแต่ค่อนข้างซีดเซียวของใครบางคนปรากฏขึ้นต่อสายตาหลางส่านเอ๋อร์ ผ้าโปร่งที่ติดอยู่บนหมวกของอีกฝ่ายในเวลานี้ถูกเลิกสูง ศีรษะด้านหลังมีปิ่นปักผมเสียบติดอยู่ ปอยผมหลายกลุ่มเปียกชื้นแนบอยู่บนหน้าผากสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลา เสื้อผ้าฤดูร้อนบนร่างชุ่มโชกไปด้วยน้ำฝน

แม้ท่าทางของอีกฝ่ายจะกระเซอะกระเซิงอยู่ไม่น้อย แต่ประกายความงามนั้นก็ยังคงชวนให้คนตื่นตะลึง

หลางส่านเอ๋อร์ใบหน้าแดงก่ำขึ้นมาทันที สายตาไม่รู้ควรจ้องมองไปที่ใด

สตรีนางนั้นพูดขึ้น “น้องชายท่านนี้ ไม่ทราบว่าที่นี่พอจะมีที่ให้พักค้างแรมสักคืนหรือไม่”

หลางส่านเอ๋อร์ได้สติขึ้นมาทันที “อา…ไม่…ได้”

นางสีหน้าผิดหวัง

“ลอง…ลองไปวัดเจิ้นกั๋วที่อยู่ทางด้านหน้าดูสิ” หลางส่านเอ๋อร์ตัดสินใจปิดประตู

“น้องชาย! ยามนี้ฝนตกหนักยิ่งนัก พวกเราไม่มีแรงพอจะไปไหนได้อีกแล้ว อย่างไรก็เมตตาให้พวกเราได้พักค้างแรมสักคืนเถอะ” ทันทีที่หญิงสาวเบี่ยงกายไปทางด้านข้าง หลางส่านเอ๋อร์ก็มองเห็นได้ว่าข้างกายนางยังมีชายหนุ่มเลือดอาบท่วมตัวกำลังยืนพิงกำแพงอยู่อีกคน

นางอธิบาย “ม้าของพวกเราตกใจตื่น สารถีของข้าถูกมันสะบัดตกลงมาได้รับบาดเจ็บ”

หลางส่านเอ๋อร์ลำบากใจ “แต่ว่า….ที่นี่มีกฎไม่รับแขกสตรี”

“เช่นนั้นท่านก็รับเขาไว้เถอะ” นางพูดยินดี “ส่วนข้าจะลองแวะไปขอพักค้างที่วัดเจิ้นกั๋วเอง”

“ไม่ต้องไป เขาโกหกเจ้า” จู่ๆ ชายหนุ่มในอาภรณ์สีขาวคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นที่กลางลาน เขายืนเอ่ยปากกับหญิงสาวอยู่ทางด้านหลังของหลางส่านเอ๋อร์

หลางส่านเอ๋อร์หันหลังกลับรวดเร็ว ถลึงตาโมโหใส่อีกฝ่าย

ชายหนุ่มเหมือนมองไม่เห็น เขาเดินฝ่าสายฝนออกมาพยุงชายที่ได้รับบาดเจ็บเข้ามาในเรือน สตรีผู้มาเยือนลังเลชั่วขณะ ก่อนจะเดินตามเข้ามา หลางส่านเอ๋อร์ปิดประตูอย่างโมโห

ชายที่ได้รับบาดเจ็บถูกพยุงให้เข้ามานั่งอยู่ใต้ชายคาระเบียง ชายหนุ่มมือไม้คล่องแคล่ว ตรวจดูอาการบาดเจ็บพร้อมใส่ยาทำแผลให้อีกฝ่ายรวดเร็ว หลังจัดการทุกอย่างเสร็จสรรพ สตรีที่ยืนปิดปากเงียบมาโดยตลอดก็กระซิบเสียงแผ่วเบา “ขอบคุณท่านหมอ…ชุย”

“แม่นางสายตายอดเยี่ยมยิ่งนัก” ชายหนุ่มที่ถูกอีกฝ่ายเรียกขานว่าหมอชุยปิดล่วมยากลางเก่ากลางใหม่ลง หนำซ้ำยังจงใจหันด้านที่มีอักษรคำว่า ‘ชุย’ กระดำกระด่างมาทางนางอีก “ข้าชุยเหมี่ยว เลี้ยงชีพด้วยการร่อนเร่รักษาผู้คน”

‘แม่นางสายตายอดเยี่ยมยิ่งนัก’ นับแต่เล็กจนโต เผยเสวียนจิ้งก็มักถูกผู้คนพูดถึงด้วยคำพูดเช่นนี้เสมอ แต่กลับไม่มีผู้ใดเลยที่จะเคยบอกนางว่าแท้แล้วมันคือโชคหรือเคราะห์ของนางกันแน่ หลังกาลเวลาผันผ่านนานเนิ่น ครั้นเผยเสวียนจิ้งหวนนึกถึงครั้งแรกที่ได้พบเจอชุยเหมี่ยว นางถึงเพิ่งตระหนักได้ถึงท่าทีลังเลที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังรอยยิ้มงดงามของเขา เป็นไปได้ว่าในตอนนั้นเขารู้แล้วว่าตนเองทำผิดพลาดไป แต่คนหยิ่งทะนงอย่างชุยเหมี่ยวมีหรือจะยอมรับผิดง่ายๆ

เขาถาม “มิทราบว่าข้าสมควรเรียกแม่นางเช่นไร แล้วนี่แม่นางกำลังจะเข้าเมืองหรือกำลังจะอำลาฉางอัน” ชุยเหมี่ยวเอ่ยปากถามอีกฝ่ายด้วยวาจาท่าทีเปี่ยมมารยาทและเป็นธรรมชาติ

นางบอกว่าตนเองชื่อเสวียนจิ้ง เป็นบุตรีคนโตของเผยเซิง อดีตนายอำเภอหย่งเล่อเมืองผูโจว เดินทางมาฉางอันเพื่อมาขอพึ่งญาติมิตร นึกไม่ถึงวันนี้ตอนมาถึงนอกประตูเมือง หอกลองเพิ่งลั่นกลองบอกเวลาเย็นไป ทำให้รถม้าถูกกั้นไว้นอกเมือง หนำซ้ำยังเจอกับพายุฝนฟ้าคะนองเข้าอีก

“เมืองผูโจว? ถ้าเช่นนั้นแม่นางก็น่าจะต้องเดินทางเข้าฉางอันผ่านทางประตูทงฮว่าที่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือถึงจะถูก แล้วไฉนถึงมาปรากฏตัวอยู่นอกประตูชุนหมิงได้เล่า”

“เพราะม้าตกใจเสียงฟ้าร้อง เลยวิ่งห้อตะบึงมาถึงที่นี่”