แต่ผ่านไปวันแล้ววันเล่า เผยเสวียนจิ้งกลับเงียบหายไม่มีข่าวคราว เขาตำหนิตนเองที่เชื่อคำพูดของเจินซื่อเลยไม่ได้ส่งคนไปรับตัวเผยเสวียนจิ้งที่อำเภอหย่งเล่อ เสวียนจิ้งเป็นบุตรีสุดที่รักของเผยเซิงผู้เป็นพี่ชาย หากแม้นเกิดอะไรขึ้นกับหลานสาวจริง เผยตู้จะไปพบหน้าพี่ชายในปรโลกได้อย่างไรกัน หลังจากรออยู่ได้สองสามวัน เผยตู้ที่ไม่เคยเอาเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวมาปะปนกันก็ตัดสินใจเดินทางไปกองกำลังตรวจตราเมือง ‘กองกำลังจินอู๋’ เพื่อไหว้วานให้พวกเขาช่วยสังเกตหาเบาะแสของเผยเสวียนจิ้งทั้งในและนอกเมืองฉางอัน
นอกจากนี้เขายังส่งหวังอี้ บ่าวไพร่ที่มีความสามารถมากที่สุดเดินทางไปอำเภอหย่งเล่อ เพื่อย้อนรอยค้นหาเบาะแสของเผยเสวียนจิ้ง เส้นทางจากฉางอันถึงผูโจวไม่นับว่าไกล หากแม้นหวังอี้ขี่ม้าทั้งวันทั้งคืนไม่หยุดพัก เพียงสามวันก็น่าจะกลับมาได้แล้ว แต่นับจากสามวันก่อนที่หวังอี้ออกเดินทางมาจนถึงยามนี้ เขาไม่เพียงไม่ส่งข่าวใดๆ กลับมา แม้แต่ตัวหวังอี้อยู่ที่ไหนก็ยังไม่มีผู้ใดรู้แน่ชัด…
พอฟังมาถึงตรงนี้ อู่หยวนเหิงพูดครุ่นคิด “อำเภอหย่งเล่อสตรีตระกูลเผย…ข้าจำได้รางๆ ที่นั่นเมื่อหลายปีก่อนมี ‘นักสืบหญิงเทวดา’ ถือกำเนิดขึ้นนางหนึ่ง เหมือนจะแซ่เผย?”
เผยตู้พูด “อา…นางผู้นั้นก็คือเสวียนจิ้งหลานสาวของผู้น้อยเอง”
“เป็นนางจริงๆ?” นัยน์ตาของอู่หยวนเหิงเป็นประกายขึ้นมาทันที
เผยตู้พยักหน้าทีท่าไม่สู้พอใจนัก
อู่หยวนเหิงยิ้ม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านก็จงวางใจเถิด จะมีอันตรายอันใดเกิดขึ้นกับ ‘นักสืบหญิงเทวดา’ ได้ ไม่แน่ว่าบางทีนางอาจพบเจอคดีแปลกประหลาดอะไรเข้า กำลังสนุกสนานเพลิดเพลินอยู่กับการคลี่คลายคดีอยู่ก็เป็นได้”
เพราะรู้ว่าอัครเสนาบดีอู่กำลังช่วยคลายความขุ่นข้องของตนเองอยู่ เผยตู้จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มเจื่อนออกมาให้อีกฝ่าย
ขณะที่พวกเขาเดินไปถึงหน้าสำนักราชเลขาธิการ เขาก็เห็นทหารกองกำลังจินอู๋พาชายท่าทางคล้ายบ่าวคนหนึ่งตรงดิ่งเข้ามารวดเร็ว
“หวังอี้!”
หวังอี้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเผยตู้ เขาค้อมกายพูด “นายท่าน ข้าพบตัวคุณหนูแล้ว! ตอนนี้คุณหนูถูกส่งตัวกลับคฤหาสน์เป็นที่เรียบร้อย”
เผยตู้ยินดียิ่งยวด “ดีแท้”
“ทว่า…คุณหนูเป็นไข้หัวลม ตอนข้าไปพบตัว คุณหนูก็ไม่ได้สติอยู่ก่อนแล้ว”
เผยตู้รีบถาม “เชิญท่านหมอหรือยัง”
“บ่าวเชิญท่านหมอมาตรวจอาการแล้ว ท่านหมอบอกว่าอาการคุณหนูไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไร”
เผยตู้ถอนหายใจโล่งอก
อู่หยวนเหิงที่ยืนอยู่ข้างๆ พูด “ข้าบอกแล้วว่านางไม่มีทางเป็นอะไรได้ ท่านรีบกลับไปดูนางเถอะ”
เผยตู้พูดขอบคุณพร้อมเอ่ยปากขอตัว
อู่หยวนเหิงยิ้มพยักหน้าน้อยๆ “หากมีวาสนาข้าก็อยากเห็นฝีมืออันยอดเยี่ยมของ ‘นักสืบหญิงเทวดา’ สักครั้งเช่นกัน ไม่ทราบว่าวันหน้าพอจะมีโอกาสบ้างหรือไม่”
“เอ่อ…หลานสาวต่ำต้อยของผู้น้อยไหนเลยจะกล้ารับเกียรติยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้”
อัครเสนาบดีอู่ทำเพียงยิ้มไม่พูดไม่จาอันใด
เผยตู้รีบเดินจากไป อู่หยวนเหิงก้าวเท้าเดินเข้าไปภายในสำนักราชเลขาธิการเพียงลำพัง เขานั่งตัวตรงอยู่หลังโต๊ะ เพียงไม่นานหลังจากกวาดตามองไม่พบว่ามีผู้ใดอยู่รอบกาย เขาก็หยิบเอาเศษกระดาษเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกมา
ครั้นคลี่ออกเขาก็พบว่าม้วนกระดาษที่เห็นนั้นแท้แล้วมีกระดาษหลายแผ่นทับซ้อนอยู่ด้วยกัน อู่หยวนเหิงขมวดคิ้ว หยิบมันออกมาอ่านไปทีละแผ่น
ความจริงเขาอ่านมันแล้วหลายต่อหลายครั้งจนจดจำเนื้อความทั้งหมดได้แม่นยำ…บนกระดาษแต่ละแผ่นล้วนเขียนไว้ซึ่งข้อความชวนประหวั่น เช่น ‘ชีวิตเจ้าใกล้สิ้น’ ไม่ก็ ‘หากไม่มอบมา ข้าจะมาเอามันไปด้วยตนเอง’
หากจะบอกว่าจดหมายข่มขู่พวกนี้นำความประหวั่นพรั่นพรึงมาสู่อัครเสนาบดีแห่งราชสำนักถัง มิสู้บอกว่ามันนำมาซึ่งความรู้สึกเหลวไหลชวนเวทนาเสียมากกว่า
หลังจากผ่านไปนาน อู่หยวนเหิงก็จุดเทียนเผากระดาษพวกนั้นทิ้ง เขามองดูมันมอดไหม้เป็นเถ้าถ่านไปต่อหน้าต่อตา
อู่หยวนเหิงรู้ดีว่าจดหมายข่มขู่นี้มาจากที่ใด ดังนั้นเขาจึงไม่นึกหวาดหวั่น แต่ที่ทำให้เขารู้สึกปวดหัวกลับเป็นแผนการที่ซ่อนอยู่หลังการข่มขู่คุกคามนี้ต่างหาก ที่คนพวกนั้นต้องการย่อมมิใช่เพียงชีวิตของเขา
แม้อู่หยวนเหิงจำเป็นต้องหาคนมาช่วยเสริมแรงเร่งด่วน แต่เขากลับไม่อาจเผยเรื่องนี้ให้ผู้ใดไหนอื่นรับรู้ ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้แต่กลัดกลุ้มอยู่เป็นนาน…ช้าก่อน จู่ๆ อู่หยวนเหิงก็นึกอะไรได้ สวรรค์มิใช่ประทานคนผู้หนึ่งให้เขาแล้วหรือไรกัน
แต่…นางจะทำได้จริงหรือ
