ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 3

หวังอี้ร้องตะโกนตกใจ รีบรุดขึ้นหน้าคว้าร่างผู้เป็นนายเอาไว้ได้อย่างหวุดหวิด ทำให้หัวหน้าสำนักตรวจการไม่ ‘เรือคว่ำ’ อยู่ในทางระบายน้ำใต้ดินหน้าประตูคฤหาสน์ของตนเอง แต่ถึงอย่างนั้นเท้าขวาของเผยตู้ก็เคล็ดเจ็บปวดจนไม่อาจย่ำเหยียบลงกับพื้นได้ สุดท้ายหวังอี้จึงได้แต่แบกเผยตู้ขึ้นหลัง มุ่งหน้าเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์

คฤหาสน์ตระกูลเผยปีนี้นับว่าดวงไม่ดีเอาเสียเลย หลานสาวเพิ่งจะลุกลงจากเตียงได้ไม่ทันไร คนเป็นอาก็กลับมาเดินไม่ได้แทน

พอเห็นเช่นนี้ หยางซื่อก็โมโหตำหนิหวังอี้ขึ้นมาทันที “เจ้าทำงานประสาอะไร เอาม้าไปผูกไว้ข้างทางระบายน้ำเช่นนี้ มิใช่เท่ากับจงใจทำร้ายคนหรือไรกัน”

หวังอี้ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เผยตู้ถอนหายใจ “ช่างเถอะ เรื่องนี้จะโทษหวังอี้เสียทั้งหมดก็คงไม่ได้ ข้ามีเรื่องในใจ ถึงไม่ได้ดูให้ดี” พูดจบเขาก็หันไปส่งสายตาให้หยางซื่อ

หยางซื่อไม่พูดอะไรอีก หวังอี้เพิ่งช่วยเผยเสวียนจิ้งกลับมา นับว่าทำความดีความชอบไว้ไม่น้อย ไหนยังจะหนักเอาเบาสู้รับใช้ผู้เป็นนายมาโดยตลอด ถือเป็นบ่าวผู้จงรักภักดีที่หาตัวจับได้ยากยิ่ง ความผิดเพียงเล็กๆ น้อยๆ นางมีหรือควรตำหนิเขารุนแรงเช่นนั้น

หวังอี้ถอยจากไปด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม

ผู้พูดมิมีเจตนา แต่คนฟังกลับรู้สึก

เผยตู้เองก็อดรู้สึกฉงนสนเท่ห์ไม่ได้ หวังอี้จูงม้ายึดโกลนมานานหลายปี แต่ไหนแต่ไรไม่เคยเผลอไผลทำงานเลินเล่อเช่นนี้มาก่อน เผยตู้มีงานรัดตัว มีเรื่องต้องให้ครุ่นคิดมากมาย แม้จะนั่งอยู่บนหลังม้าหัวสมองก็ไม่เคยหยุดคิด ดังนั้นจึงมักใจลอยอยู่เป็นประจำ และด้วยเหตุนี้หวังอี้จึงเป็นคนเลือกสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุดให้ผู้เป็นนายลงจากหลังม้าอยู่เป็นประจำ คอยดูแลความปลอดภัยให้กับเผยตู้ ไม่เคยมีอันใดผิดพลาดแม้เพียงครั้ง

เรื่องนี้เกิดขึ้นในวันนี้นับว่าผิดปกติจริงๆ ทำให้คนอดนึกเคลือบแคลงสงสัยในการกระทำของหวังอี้ไม่ได้ แต่ที่น่าแปลกไปกว่านั้นก็คือตอนหยางซื่อหลุดปากเอ่ยวาจาตำหนิติติงออกมา หวังอี้กลับเอาแต่นิ่งไม่แม้แต่จะแก้ตัวให้ตนเอง…

หยางซื่อนำผ้าชุบน้ำเข้ามา เผยตู้ตัดสินใจวางข้อสงสัยในใจลงก่อนชั่วคราว เขายินดีเชื่อว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้น ไม่คิดติดใจสงสัยบ่าวไพร่คนใดทั้งสิ้น ในเมื่อไม่มีหลักฐานแน่ชัด เขาก็มิควรเที่ยวนึกสงสัยความจงรักภักดีของบ่าวไพร่ หวังอี้เป็นบ่าวที่ไว้วางใจได้ หากไม่ใช่เพราะเขา จนถึงวันนี้คงยังไม่รู้ว่าเผยเสวียนจิ้งจะไประหกระเหินอยู่ ณ ที่ใด

เผยตู้ถามหยางซื่อ “เสวียนจิ้งเป็นเช่นไรบ้าง”

“สภาพร่างกายนับว่ากลับเป็นปกติแล้ว นางอายุยังน้อย” หยางซื่อตอบ “ส่วนเรื่องนั้น…”

“เจ้าพูดกับนางแล้วกระนั้นหรือ”

หยางซื่อส่ายหน้า แต่แล้วจู่ๆ นางก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้า

เผยตู้ถอนหายใจออกมาคำหนึ่ง “เรียกหลานเข้ามาพบหน้าเถอะ”

ครั้งก่อนตอนเผยตู้ได้พบหน้าเผยเสวียนจิ้งนั้น นางเพิ่งจะอายุเจ็ดขวบ และเพราะนางคลี่คลายคดีฆ่าคนจนมีชื่อเสียงเป็นที่เลื่องลือ ทำให้เผยตู้ก็ยังคงจดจำรายละเอียดต่างๆ ในคดีนั้นได้อยู่จนถึงวันนี้

ผู้ตายเป็นคณิกานางหนึ่ง ถูกคนใช้ค้อนเหล็กทุบกะโหลกจนถึงแก่ความตาย เบาะแสทั้งหมดล้วนชี้ไปยังบัณฑิตที่มีสัมพันธ์ใกล้ชิดกับนาง บัณฑิตผู้นั้นใช้เงินทองกับคณิกาคนดังกล่าวไปจนสิ้น หนำซ้ำยังละทิ้งการเรียน เตะถ่วงไม่ยอมสอบคัดเลือกเข้ารับราชการ จนถูกผู้เป็นบิดาไล่ออกจากบ้าน ระเหเร่ร่อนไปตามท้องถนน คณิกานางนั้นเดิมก็เพียงนึกสนุกผสมโรงเล่นกับเขาด้วยก็เท่านั้น เมื่อเห็นบัณฑิตหนุ่มตกต่ำยากไร้นางก็ถีบเขาทิ้งถอยตัวออกห่าง ไม่ยอมให้เขาผ่านประตูเข้ามาอีก บัณฑิตหนุ่มชิงชังเคียดแค้น ถือโอกาสบุกเข้าห้องนางในยามวิกาล ใช้ค้อนฟาดกระหน่ำจนนางถึงแก่ความตาย