ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 3

อาหลิงกลับไปยังเรือนด้านหลัง ในที่สุดเผยเสวียนจิ้งก็ได้รับความสงบที่หายไปเนิ่นนานกลับมาอีกครั้ง หลังจากพำนักอยู่ในอารามมานานสามปี การไปไหนมาไหนเพียงลำพังกลายเป็นความเคยชินสำหรับนางไปเสียสิ้น ในเวลานี้นางถึงเพิ่งค้นพบ ที่แท้การได้อยู่ลำพังตัวคนเดียวนับเป็นเรื่องลำบากยากเย็นยิ่งนัก

เผยเสวียนจิ้งเดินตรงไปยังเรือนส่วนหน้าเพียงลำพัง เผยตู้เป็นขุนนางมือสะอาด เรือนพำนักและสวนดอกไม้แม้จะเป็นไปอย่างเรียบง่ายสมถะ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังคงกินพื้นที่มิใช่น้อย แลดูสมฐานะที่เป็นคฤหาสน์ของหัวหน้าสำนักตรวจการอยู่ ฟ้ายามนี้ยังไม่มืดสนิท แต่โคมไฟที่รายล้อมอยู่ทั้งสี่ด้านต่างถูกจุดขึ้นเป็นที่เรียบร้อย ท่ามกลางแสงสลัวยามสายัณห์ แสงไฟใกล้ไกลสูงต่ำตัดสลับไปมากับเงามืดที่ปกคลุมอยู่ทั่วทุกหนแห่ง ทำให้ผู้มาใหม่อย่างเผยเสวียนจิ้งหลงทาง

ชีวิตของนางก็ไม่ต่างอะไรกันกับในยามนี้ สับสนไม่รู้ควรดำเนินไปในทิศทางใด

นับแต่หมั้นหมายตอนอายุสิบห้า เผยเสวียนจิ้งก็ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่จะได้ออกเรือน เมื่อสามปีก่อนบิดาสิ้นใจกะทันหัน นางถูกฮูหยินเจินซื่อผู้เป็นมารดาเลี้ยงบังคับให้เข้าไปอยู่ในอาราม ตลอดช่วงเวลาวุ่นวายนั้นจู่ๆ จดหมายติดต่อระหว่างเผยเสวียนจิ้งกับคู่หมั้นก็พลันขาดหาย นางไม่รู้ว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ และก็ไม่มีปัญญาจะไปสืบค้นหาความจริงด้วย เผยเสวียนจิ้งทำได้เพียงเฝ้ารอเงียบๆ อยู่ในอาราม หลังจากไว้ทุกข์สามปีผ่านพ้น เจินซื่อก็รับนางออกจากอาราม ก่อนจะรีบอ้างเรื่องออกเรือนจัดการส่งตัวนางมายังฉางอัน

เผยเสวียนจิ้งออกเดินทางอย่างไม่นึกสงสัย คู่หมั้นคู่หมายของนางเป็นเพียงขุนนางนอกทำเนียบตัวเล็กๆ คนหนึ่งในฉางอัน ดังนั้นนางจึงได้แต่ต้องรอให้ไปถึงฉางอันเสียก่อนถึงจะตามหาตัวเขาได้ เจินซื่อยังบอกอีกว่าให้เผยเสวียนจิ้งเข้าไปพำนักที่คฤหาสน์ของท่านอาก่อน ทันทีที่วันจัดพิธีแต่งงานอย่างเป็นทางการมาถึง ค่อยให้เจ้าบ่าวไปรับนางออกมาจากคฤหาสน์ตระกูลเผย เช่นนี้จะได้ทั้งสะดวกทั้งเป็นหน้าเป็นตาแก่ตนเองและวงศ์ตระกูล เผยเสวียนจิ้งตกลงรับปากอย่างไม่มีข้อสงสัย

แต่ในเวลานี้เผยเสวียนจิ้งรู้แล้วว่าสิ่งที่เจินซื่อทำนั้นล้วนทำไปเพื่อรังแกนาง ความจริงแล้วก่อนผู้เป็นบิดาจะอำลาจากโลกนี้ไปเขาได้ยกเลิกงานหมั้นหมายนี้ก่อนหน้าแล้ว หนำซ้ำยังเขียนจดหมายหาเผยตู้ ไหว้วานให้เขาช่วยจัดการเรื่องนี้แทนอีกด้วย และด้วยเหตุนี้คู่หมั้นของเผยเสวียนจิ้งจึงไม่เขียนจดหมายหานางอีก มีแต่นางคนเดียวเท่านั้นที่เข้าใจไปว่าที่เขาขาดการติดต่อนั้นเป็นเพราะตนต้องไว้ทุกข์พำนักอยู่ในอาราม ส่วนเจินซื่อทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าที่ฉางอันนี้ไม่มีงานแต่งใดๆ รอเผยเสวียนจิ้งอยู่แต่กลับยังคงป่าวประกาศไปทั่ว อ้างเรื่องแต่งงานส่งนางออกมา วัตถุประสงค์เห็นได้ชัดว่าไม่ต้องการให้เผยเสวียนจิ้งมีทางออกใดๆ ได้

เจินซื่อไม่สนแม้แต่น้อยว่าเมื่อมาถึงฉางอันแล้วเผยเสวียนจิ้งจะได้แต่งงานหรือไม่ นางแค่ไม่ต้องการเห็นลูกเลี้ยงรายนี้กลับอำเภอหย่งเล่ออีกก็เท่านั้น

เผยตู้เองก็เข้าใจในฐานะของหลานสาว จึงได้แต่ผลักเรือตามน้ำปล่อยให้หลานสาวบากหน้ามาพึ่งพิงตนเองที่ฉางอัน ในเมื่อตอนนี้นางก็มาถึงฉางอันแล้ว เช่นนั้นก้าวต่อไปเขาควรทำเช่นไรต่อ

หยางซื่อปลอบใจเผยเสวียนจิ้ง บอกว่าให้พำนักอยู่กับตนเองกับท่านอาให้สบายใจ เรื่องงานหมั้นหมายที่ถูกยกเลิกไปก่อนหน้าแล้วนั้น นางกับท่านอาของเสวียนจิ้งจะช่วยคัดเลือกเฟ้นหาคู่หมั้นคู่หมายที่เหมาะสมให้ใหม่เอง อาศัยชื่อเสียงของเผยตู้ที่มีอยู่ในยามนี้ ผนวกกับความสำคัญที่องค์จักรพรรดิทรงมีให้ คนที่คิดประจบเขาวันๆ มีอยู่นับไม่ถ้วน เผยเสวียนจิ้งเปี่ยมทั้งคุณสมบัติและรูปสมบัติ เกรงก็แต่ว่าคนที่แวะเวียนมาสู่ขอจะมีมากเสียจนธรณีประตูรับไม่ไหวเท่านั้น