ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 4

ครั้นดูเสร็จ อู่หยวนเหิงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “มีดาวหางพุ่งสู่ไท่เวย ปลายหางถึงดาวเซวียนหยวน…ฝ่าบาททรงกลัดกลุ้มพระทัยด้วยเพราะเรื่องนี้กระนั้นหรือ”

“หรือเรามิควรกลัดกลุ้ม” องค์จักรพรรดิทรงย้อนถาม

อัครเสนาบดีอู่ตอบไม่ตรงคำถาม “ปรากฏการณ์เช่นนี้นับเป็นนิมิตร้าย บ่งบอกว่าแผ่นดินจะมีภัยใหญ่หลวง”

องค์จักรพรรดินิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะระเบิดอารมณ์ออกมา “ใช่แล้ว เรากลัดกลุ้ม กลัดกลุ้มเสียจนทั้งคืนไม่ได้หลับได้นอน! ท่านกับเราต่างล้วนรู้ดีแก่ใจ ศึกไหวซีตกอยู่ในภาวะชะงักงัน ยืดเยื้อมาเป็นเวลานาน กำลังพลหลายสิบหมื่นของราชสำนักฮั่นกลับทำอะไรเจ้าโจรถ่อยอู๋หยวนจี้ไม่ได้ นอกจากไหวซีแล้ว ท่ามกลางหัวเมืองทั้งสาม หวังเฉิงจงผู้ครองหัวเมืองเฉิงเต๋อ หลี่ซือเต้าผู้ครองหัวเมืองผิงหลู พวกเขาสองคน คนหนึ่งหน้าอย่างหลังอย่าง อีกคนก็รอฉกฉวยผลประโยชน์ ต่างล้วนเป็นดั่งโรคร้ายในใจเราด้วยกันทั้งสิ้น แล้วพวกขุนนางในราชสำนักเล่า พวกเขาวันๆ ดีแต่โวยวายบอกให้เราถอนทหารกลับ! ในสายตาของพวกเขา การที่เราตัดสินใจลดทอนอำนาจผู้ครองหัวเมืองชายแดนพวกนั้น แท้แล้วเป็นการนำความสงบสุขของแผ่นดินและความกินดีอยู่ดีของชาวประชาไปเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนเพื่อให้ได้มาซึ่งสงครามที่ไม่มีวันได้ชัยชนะ! ราวกับว่าหากเรายังคงดึงดันต่อไป พวกเขาคงเห็นเราเป็นเหมือนทรราชมากเข้าไปทุกที!…ในเวลาเช่นนี้ยังจะมามีปรากฏการณ์แบบนี้ขึ้นอีก หรือว่าแม้แต่สวรรค์ก็ไม่ยินดีที่จะช่วยเรา”

อัครเสนาบดีอู่ยังคงเงียบงัน

องค์จักรพรรดิพึมพำตรัส “ท่านอัครเสนาบดี เมื่อคืนเราคล้ายหลับคล้ายตื่นอยู่ในตำหนักนี้ทั้งคืน มีอยู่ช่วงหนึ่งเรารู้สึกเหมือนตกสู่ฝันร้าย ตอนนั้นเรากำลังคิด ศึกไหวซีไม่ต่างอะไรกับฝันร้ายที่ไม่อาจรู้ว่าจะตื่นลืมตาขึ้นได้เมื่อใด” ในที่สุดองค์จักรพรรดิเซี่ยนจงก็ทรงเล่าความรู้สึกวิตกกังวลที่ซ่อนอยู่ลึกในพระทัยออกมา

อู่หยวนเหิงยิ้มน้อยๆ “ศึกที่ไหวซีสำหรับฝ่าบาทแล้วอาจเป็นเสมือนฝันร้าย เช่นนั้นฝ่าบาทเคยทรงคิดบ้างหรือไม่ ว่าสำหรับอู๋หยวนจี้แล้วมันเป็นเช่นไร”

องค์จักรพรรดิทอดพระเนตรมาทางอัครเสนาบดีด้วยสายตาซักไซ้

“จากสายตาของกระหม่อม สำหรับอู๋หยวนจี้แล้ว สงครามยืดเยื้อที่ไหวซีนี้ไม่ต่างอะไรกับการถูกแล่เนื้อเลยแม้แต่น้อย!”

“แล่เนื้อ?”

“พ่ะย่ะค่ะ แล่เนื้อ ฝ่าบาท คนที่ตกอยู่ในฝันร้ายย่อมหวังที่จะตื่นขึ้นมา เพราะทันทีที่ตื่นมันก็จะเป็นเช้าวันใหม่ที่สดใส แต่คนที่ถูกแล่เนื้อเถือหนังยังจะหวังอันใดได้เล่า”

“…”

“คนผู้นั้นย่อมมีแต่หวังที่จะหมดลมหายใจให้เร็วที่สุดเท่านั้น เพราะมีเพียงแต่ความตายถึงจะยุติความเจ็บปวดทุกข์ทรมานแสนสาหัสที่เขากำลังเผชิญอยู่ มีเพียงความตายเท่านั้นที่จะทำให้เขาหลุดพ้นได้ในที่สุด” หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง อู่หยวนเหิงก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ยิ่งสงบนิ่ง “ดังนั้น ถึงฝ่าบาทและอู๋หยวนจี้ต่างล้วนสุดที่จะทานทนได้แล้ว แต่ว่าหากฝ่าบาททนต่อไปอีกสักนิด ที่จะปรากฏอยู่เบื้องหน้าย่อมต้องเป็นฟ้ากว้างทะเลไกล เป็นผู้กำชัยในท้ายที่สุด ส่วนอู๋หยวนจี้ สำหรับเขาแล้วความตายเป็นสิ่งที่ถูกกำหนดไว้แล้ว ยิ่งยืดเยื้อมากเท่าใดก็ยิ่งตายอนาถมากขึ้นเท่านั้น”