ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 4

องค์จักรพรรดิตบโต๊ะดังปัง มองดูผู้เป็นอัครเสนาบดีด้วยสายตาแวววาวเป็นประกาย

อู่หยวนเหิงถามน้ำเสียงอ่อนโยน “ฝ่าบาทยังทรงกลัดกลุ้มพระทัยอยู่อีกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

“แต่ว่า…ปรากฏการณ์บนท้องฟ้านั่นจะไม่เชื่อได้กระนั้นหรือ”

“ปรากฏการณ์บนท้องฟ้าเป็นนิมิตหมายล่วงหน้า เป็นคำเตือน ในเมื่อได้รับคำเตือน ก็ควรคิดหาวิธีแก้ไข ลงมือตัดไฟเสียแต่ต้นลมถึงจะถูก บ้านเมืองมีภัย วิกฤตในใจคนซับซ้อนยุ่งเหยิง อำนาจแห่งโอรสสวรรค์ถดถอย ในภาวะคับขันเช่นนี้ ฝ่าบาทยิ่งต้องให้ผู้คนทั่วหล้าเห็นว่าพระองค์ทรงตัดสินใจเด็ดขาดทุบหม้อจมเรือ ยิ่งพระองค์ทรงหนักแน่นเท่าใด เหล่าขุนนางก็จะยิ่งสามัคคีเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันมากขึ้นเท่านั้น พวกที่อยู่ฝ่ายอู๋หยวนจี้ก็จะยิ่งตกประหวั่น ถึงตอนนั้นพวกเราย่อมนับวันรอชัยชนะในการลดทอนอำนาจของเหล่าผู้ครองหัวเมืองชายแดนได้! แต่หากไม่ทำเช่นนั้น แผ่นดินต้าถังก็คงไม่แคล้วตกอยู่ในอันตราย”

“เราเข้าใจแล้ว” หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง องค์จักรพรรดิก็แหงนหน้าขึ้นพูด “เช่นนั้นวันนี้พวกเราตกลงกันก่อน เมื่อวันแห่งชัยชนะมาถึง เราจะให้ท่านมาร่วมเฉลิมฉลองที่หอหลิงเยียน”

“หอหลิงเยียน?” ครั้นพูดถึงสถานที่ที่เอาไว้เลี้ยงรับรองขุนนางที่สร้างคุณูปการใหญ่หลวงให้แผ่นดินต้าถังขึ้นมา อู่หยวนเหิงก็ตื่นเต้นยินดีจนเก็บงำไม่อยู่

“ใช่แล้ว ท่านยินดีหรือไม่”

“นับเป็นพระเมตตาใหญ่หลวงยิ่งนัก!”

องค์จักรพรรดิทรงแย้มพระโอษฐ์เป็นครั้งแรกของวัน

อู่หยวนเหิงพูด “เช่นนั้นกระหม่อมขอทูลลา…ใกล้เที่ยงแล้ว ฝ่าบาททรงพักผ่อนเสียหน่อยเถิดพ่ะย่ะค่ะ”

“อัครเสนาบดีท่านจะรับรองได้หรือไม่ว่าครั้งนี้เราจะไม่ฝันร้ายอีก”

อู่หยวนเหิงตอบจนใจ “…กระหม่อมมิกล้ายืนยัน”

องค์จักรพรรดิทรงแย้มพระโอษฐ์อีกครั้ง “ช่างเถอะ ข้ายังมีเรื่องอยากรบกวนท่านอีกเรื่อง หัวหน้าสำนักตรวจการเผยตู้ทำไมจู่ๆ ถึงได้รับบาดเจ็บที่ขาได้ อย่างไรท่านช่วยไปดูแทนข้าที”

“กระหม่อมน้อมรับพระบัญชา”

“บอกเขาไปว่าเราให้เขาวางใจพักรักษาตัวให้ดี หายเมื่อไรค่อยกลับมาก็ยังไม่สาย” ขณะที่กำลังมีรับสั่ง องค์จักรพรรดิก็หยิบเอากระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากกองงานเขียนของตนเอง “แผ่นนี้เราว่ายังพอไหว ท่านเอากลับไปให้หัวหน้าสำนักตรวจการเผยดูเล่นตอนกำลังพักรักษาตัวก็แล้วกัน”

อู่หยวนเหิงถอยออกจากตำหนักเหยียนอิง จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนก็ทรงเอนพระวรกายพิงลงบนตั่งที่ประทับ หลับพระเนตรทั้งสองข้าง ความอ่อนล้าเข้าครอบงำ พระองค์ทรงรู้สึกว่าพระเสโทเอ่อท้นทั่วกาย ฉลองพระองค์ที่แนบติดอยู่กับพระวรกายชวนให้รู้สึกอึดอัดเป็นที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นพระองค์ก็ทรงเกียจคร้านเกินกว่าจะเรียกคนให้เข้ามาช่วยเปลี่ยนฉลองพระองค์

ไม่รู้ว่าสะลึมสะลือไปนานแค่ไหน จู่ๆ พระองค์ก็รู้สึกว่าในตำหนักมีการเคลื่อนไหว ครั้นทรงฝืนลืมพระเนตรขึ้นมอง พระองค์ก็พบว่าหน้าตั่งที่ประทับนั้นมีเงาใครบางคนหมอบคลานอยู่

“มาแล้วกระนั้นหรือ” องค์จักรพรรดิทรงรับสั่งเกียจคร้าน “เจ้ามานานแค่ไหนแล้ว”