ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 4

คนที่คุกเข่าหมอบอยู่กับพื้นตอบ “ครึ่งชั่วยามกว่าได้แล้วพ่ะย่ะค่ะ” น้ำเสียงสั่นเทาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะตื่นเต้นหรือเพราะหวาดกลัวกันแน่ บางทีอาจจะทั้งสองอย่าง

“ครึ่งชั่วยามกว่า…เราหลับไปนานขนาดนั้นเลยงั้นหรือ”

ได้ยินเช่นนั้น คนที่มาก็แหงนหน้าขึ้น เขากับองค์จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนอายุเท่ากัน แต่เพราะเป็นขันทีใบหน้าจึงซีดขาว มองเผินๆ เหมือนจะอายุน้อยกว่าองค์จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนอยู่พอสมควร แต่หากมองดูให้ดีก็จะพบว่าดวงตาทั้งสองนั้นอัดแน่นไปด้วยความทุกข์ แม้จะดูฉลาดเฉลียวละเอียดรอบคอบ ทำอันใดก็ล้วนระแวดระวังทุกฝีก้าว แต่ขณะเดียวกันก็ดูต่ำต้อยเจ้าเล่ห์ประจบสอพลอน่าสะอิดสะเอียนเช่นกัน

คนผู้นี้คือขันทีที่จักรพรรดิองค์ปัจจุบันทรงโปรดปรานมากที่สุด…ถู่ทูเฉิงฉุ่ย

องค์จักรพรรดิทรงยันพระวรกายลุกขึ้น ใช้พระหัตถ์ข้างหนึ่งแตะลงบนพระนลาฏพลางพึมพำแผ่วเบา “ปวดหัว”

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยผุดลุกขึ้นจากพื้นรวดเร็ว ขณะกำลังจะเดินขึ้นหน้าเข้าไปรับใช้ จู่ๆ เขาก็ชะงักเท้านิ่ง

ครั้นทรงเห็นท่าทางเหมือนไม่รู้ควรทำเช่นไรของเขาแบบนั้น องค์จักรพรรดิก็ตรัสกระเซ้า “เจ้ากำลังคิดนึกโทษเรา”

“กระหม่อมมิกล้า!” ถู่ทูเฉิงฉุ่ยก้มคุกเข่าอยู่ข้างองค์จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุน ยื่นมือช่วยนวดกดจุดไท่หยางถวาย พลางโอดครวญน้อยเนื้อต่ำใจ “สี่ปีมานี้ วันเวลาของกระหม่อมแต่ละวันล้วนยาวนานราวกับหนึ่งปี”

ปีนั้นถู่ทูเฉิงฉุ่ยทำหน้าที่เป็นอาจารย์แห่งกองการฝ่ายในสังกัดวังข้างคอยดูแลอบรมเหล่านางสนมนางกำนัล ก่อนจะย้ายไปประจำอยู่ยังวังตะวันออก ทั้งก่อนและหลังล้วนเคยทำงานรับใช้องค์จักรพรรดิซุ่นจงและองค์จักรพรรดิเซี่ยนจงในขณะที่ดำรงศักดิ์เป็นองค์รัชทายาท หลังองค์จักรพรรดิเซี่ยนจงขึ้นครองราชย์ก็ได้ทรงแต่งตั้งให้เขาเป็นขันทีส่วนพระองค์ พร้อมดำรงตำแหน่งผู้บัญชาการทหารรักษาพระองค์กองกำลังเสินเช่อหน่วยซ้าย ทรงโปรดปรานและเชื่อถือเขาไม่เป็นสองรองใคร ถู่ทูเฉิงฉุ่ยแม้ชอบใช้อำนาจบาตรใหญ่ โลภโมโทสันทำให้ถูกขุนนางราชสำนักกล่าวโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ถึงกระนั้นองค์จักรพรรดิก็ยังคงปกป้องเขาอยู่ตลอดเวลา จวบจนรัชศกหยวนเหอปีที่หก ถู่ทูเฉิงฉุ่ยเพราะถูกโยงเข้ากับคดีขันทีหลิวซีกวงรับสินบน เมื่อต้องเผชิญหน้ากับแรงกดดันมหาศาลจากเหล่าขุนนางราชสำนัก องค์จักรพรรดิจึงจำต้องยอมตัดใจ ลดตำแหน่งถู่ทูเฉิงฉุ่ยลงเป็นผู้ตรวจการทัพไหวหนาน ก่อนจะเนรเทศออกจากเมืองหลวง

หลังสี่ปีผ่านไป คดีในยามนั้นก็ค่อยๆ ถูกลืมเลือน แต่หลังจากที่อัครเสนาบดีหลี่เจี้ยงที่เคยเป็นตัวตั้งตัวตีในการลงโทษถู่ทูเฉิงฉุ่ยออกจากตำแหน่งไปได้ไม่นาน องค์จักรพรรดิก็ทรงมีราชโองการเรียกตัวถู่ทูเฉิงฉุ่ยกลับเข้าวังโดยไม่รั้งรอ

“เอาเถอะ เลิกคร่ำครวญได้แล้ว เราจะคืนตำแหน่งผู้บัญชาการกองกำลังเสินเช่อให้กับเจ้า ว่าอย่างไร”

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยปีติยินดีออกนอกหน้า รีบโขกศีรษะขอบพระทัย

“เอ้า อย่าหยุด นวดต่อไปๆ” ครั้นเห็นสีหน้าของถู่ทูเฉิงฉุ่ยพลันเปล่งประกายเอิบอิ่มออกมาเช่นนั้น จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนก็ทรงนึกขัน หลับพระเนตรเสวยสุขกับฝีมือการนวดของถู่ทูเฉิงฉุ่ยต่ออีกครู่หนึ่ง ก่อนจะตรัสถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้ามาจากที่ใด”

ราวกับถูกน้ำเย็นสาดตั้งแต่หัวจรดเท้า ทั้งๆ ที่เป็นฤดูร้อนอากาศอบอ้าวแต่ถู่ทูเฉิงฉุ่ยกลับสั่นสะท้านไปทั้งร่าง เขาทำเพียงดันทุรังตอบ “สุสานหลวงเฟิงหลิงพ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิเซี่ยนจงหลี่ฉุนทรงนิ่งเงียบอยู่เป็นนาน ก่อนจะตรัสถามขึ้นอีกครั้ง “ที่นั่นเป็นเช่นไรบ้าง”

ถู่ทูเฉิงฉุ่ยตอบน้ำเสียงตกประหม่า “เย็น…เย็นสบายกว่าฉางอันมากอยู่พ่ะย่ะค่ะ…”