ทดลองอ่าน รหัสลับหลันถิงซวี่ ตอนที่ 6

เผยเสวียนจิ้งกระซิบพูด “ขอบคุณ ที่ท่านยินดีสละชีวิตเพื่อปกป้องท่านอาให้ปลอดภัย”

“แต่หากข้า…ข้าไม่อาจทำได้เล่า” จู่ๆ หวังอี้ก็ถาม ใบหน้าเคร่งเครียดจริงจัง

“เช่นนั้นข้าก็เชื่อว่าท่านได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว” เผยเสวียนจิ้งตอบจริงจังเช่นกัน “บนโลกนี้ไม่มีแผนการหรือวิธีการใดที่จะดีหรือรอบคอบที่สุด ขอเพียงไม่ละอายแก่ใจตนเท่านั้นก็เพียงพอแล้ว”

ดวงตาที่แดงก่ำไปด้วยเส้นเลือดของหวังอี้เบิกกว้าง เขาจ้องมองดูเผยเสวียนจิ้งตาไม่กะพริบ

“คุณหนู ท่านปล่อยให้ข้าตามหาเสียแทบแย่!” น้ำเสียงกระจ่างชัดของใครบางคนดังขึ้น อาหลิงวิ่งผลุนผลันไม่ดูตาม้าตาเรือเข้ามา “นายท่านเรียนเชิญคุณหนูให้ไปกินอาหารเย็นด้วย…เอ๋ พวกท่าน?”

เผยเสวียนจิ้งรีบพูด “เจ้ารอก่อน ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” แต่คนกลับไม่ขยับ เผยเสวียนจิ้งจ้องมองดูหวังอี้

หวังอี้ได้สติขึ้นมาทันที เขารีบพูด “คุณหนูโปรดรอสักครู่ ข้าจะไปหยิบของ” หวังอี้หันหลังตรงเข้าไปในห้องเล็ก เพียงไม่นานเขาก็วิ่งออกมา ในมือประคองหมวกใบหนึ่งไว้

หวังอี้ส่งหมวกใบนั้นให้เผยเสวียนจิ้งด้วยมือทั้งสองข้าง “คุณหนู หมวกใบนี้เป็นหมวกที่ข้าได้มาจากตลาดตะวันออกเมื่อหลายวันก่อน พวกเขาบอกว่าเป็นหมวกแบบใหม่ที่เพิ่งส่งเข้ามาจากหยางโจว เพราะรู้สึกว่ามันดูไม่เลว ข้าเลยจ่ายเงินซื้อมันไว้ เมื่อหลายวันก่อนข้าพลั้งเผลอทำให้ขาของนายท่านได้รับบาดเจ็บจึงคิดอยากไถ่โทษ แต่นายท่านกลับไม่เก็บมาใส่ใจ…ดังนั้น มิทราบว่าพอจะรบกวนคุณหนูช่วยส่งต่อหมวกใบนี้ให้กับนายท่านได้หรือไม่ หวังอี้รบกวนคุณหนูแล้ว”

ให้หมวกกระนั้นหรือ เผยเสวียนจิ้งนึกงุนงงสงสัย นางรับหมวกมาพิจารณาดู ว่ากันถึงเรื่องคุณภาพแล้วหมวกใบนี้นับว่าเป็นสินค้าชั้นยอดจริงๆ รูปแบบหรือก็สุภาพ ท่านอาน่าจะต้องชอบแน่ๆ แต่ตอนนี้อากาศร้อนอบอ้าว หมวกสักหลาดหนาเช่นนี้ผู้ใดจะไปทนสวมได้ไหว นางพูดลำบากใจ “น้ำใจท่านช่างประเสริฐนัก จริงอยู่ที่หมวกใบนี้นับเป็นหมวกชั้นเลิศ แต่ทว่ารออีกสักสองสามวัน ไว้อากาศเย็นลงกว่านี้อีกสักหน่อยแล้วค่อยให้ มิเป็นการเหมาะสมกว่าหรอกหรือ”

หวังอี้ยิ้มประหลาด “อีกสองสามวัน เกรงว่าถึงตอนนั้นจะไม่ทันการเสียแล้ว” เขามองดูสายตางุนงงของเผยเสวียนจิ้งพลางพูด “หากเรื่องราวง่ายดายเช่นนั้น หวังอี้คงไม่ต้องรบกวนคุณหนูแล้ว นายท่านจดจ่ออยู่กับการช่วยบรรเทาความวิตกกังวลขององค์จักรพรรดิอยู่ตลอดเวลา ยังไม่ทันที่อาการบาดเจ็บจะหายเป็นปกติ นายท่านคงต้องรีบไปเข้าเฝ้าช่วยองค์จักรพรรดิจัดการกับข้อราชกิจต่างๆ เป็นแน่ ขอเพียงนายท่านออกเดินทาง หวังอี้ก็หวังว่าจะเห็นนายท่านสวมหมวกใบนี้ไว้”

เผยเสวียนจิ้งยังคงคิดไม่ตก เท้าเจ็บกับหมวกสักหลาดเกี่ยวข้องอะไรกันตรงไหน ทำไมออกจากคฤหาสน์ถึงต้องสวมมันไว้ด้วย แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ตัดสินใจไม่ซักไซ้ไล่เลียงอันใดอีก นางเลือกที่จะเชื่อหวังอี้ ทำตามคำพูดของเขา

“ได้ ข้าจะพยายามอย่างสุดความสามารถ” นางพูด

ตอนถือหมวกเดินออกมา เผยเสวียนจิ้งรู้สึกในมือหนักอึ้ง

ตอนกินอาหารเย็นอยู่กับท่านอาและอาสะใภ้ เผยเสวียนจิ้งไม่ได้พูดถึงเรื่องหมวกสักหลาดของหวังอี้ หากหยิบเอาหมวกส่งให้กับท่านอาในตอนนี้ เกรงว่าอาจถูกอาสะใภ้จับโยนลงหีบ รอจนลมสารทมาเยือนถึงค่อยหยิบมันออกมาให้ท่านอาสวมใส่ แต่หวังอี้พูดอย่างชัดเจนแล้วว่าเขาอยากให้ท่านอาสวมมันทุกครั้งที่ออกพ้นประตูคฤหาสน์

จะทำเช่นไรดี