ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

ก่อนพวกจิงเลี่ยออกเดินทาง ถงป๋อสยงยังสั่งให้คนส่งอาภรณ์ชุดใหม่ให้แต่ละคน เยียนเหิงได้รับผ้าคาดสี่เหลี่ยมหนึ่งผืน มันลองสวมใส่ด้วยความประหลาดใจ ดูคล้ายเป็นลักษณะของปัญญาชนหนุ่ม จิงเลี่ยมองดูชุดคลุมที่ส่งมา รูปแบบและสีผ้าล้วนเรียบง่ายอย่างมาก แต่ลองลูบลงไปก็รู้ว่าทำจากผ้าชั้นดี หู่หลิงหลันเองก็ได้รับชุดกระโปรงของสตรีชาวฮั่นหลายชุด นางหยิบชุดใหม่ขึ้นมาด้วยความชื่นชมอย่างยิ่ง รูปแบบเสื้อผ้าล้วนเหมาะสมกับคนทั้งสามมาก เห็นได้ว่าถงป๋อสยงเตรียมการทั่วถึง

มันยังส่งเงินตำลึงให้เยียนเหิงด้วยตัวเองหนึ่งถุง เยียนเหิงรับมาอย่างเกรงใจยิ่ง

เยียนเหิงและหู่หลิงหลันต่างเดินข้ามไม้กระดานขึ้นเรือสินค้าลำเดิม

ก่อนจิงเลี่ยเดินข้ามไปมันหันหน้ามามองดูถงจิ้งที่ยืนอยู่ข้างกายบิดา

ถงจิ้งยังคงกอดกระบี่เหล็กทื่อที่ใช้ฝึกซ้อมเล่มนั้นไว้แน่น ดวงตากลมโตทั้งสองของนางแดงก่ำ แต่กลับกัดริมฝีปากล่างเอาไว้ ฝืนมิให้ร้องไห้

ยามปกติบิดาคล้อยตามนางไปเสียหมดทุกเรื่อง แต่ครั้งนี้มันนำกองเรือมาหานางอย่างเอิกเกริกเช่นนี้ อีกทั้งนับตั้งแต่ต้นจนบัดนี้ยังมิได้พูดกับนางสักประโยค ถงจิ้งรู้ว่าทุกครั้งที่บิดาเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าจะพูดอะไรล้วนเป็นไปมิได้ที่จะแก้ไขสิ่งที่มันตัดสินใจไปแล้ว ฉะนั้นนางจึงไม่เคยพูดคัดค้านหรือขอร้องแม้แต่ประโยคเดียว

เยียนเหิงมองไปยังถงจิ้ง นางรู้ตัวแล้ว คนทั้งสองมองหน้ากันในระยะไกล

พวกมันเพิ่งทะเลาะกันไม่นานก่อนหน้า แต่กลับไม่คิดว่านั่นเป็นคำพูดสุดท้ายก่อนแยกจาก จึงรู้สึกหมองหม่นอย่างเลี่ยงมิได้

จิงเลี่ยยามนี้ถามถงป๋อสยง “ประมุขถง ตอนท่านเข้าสู่พรรคหมินเจียงอายุเท่าใด”

“สิบหกปี” ถงป๋อสยงลูบเครารำลึก “ข้าอยู่ในพรรคมาสามสิบปีแล้ว”

จิงเลี่ยมองดูถงจิ้ง

“หึๆ โตกว่าบุตรีแค่ปีสองปีกระมัง? ท่านเยาว์วัยเช่นนั้นก็เข้าสู่เส้นทางนี้แล้ว ที่บ้านไม่มีความเห็นหรือ”

“บิดามารดาข้าด่วนจากไปทั้งคู่ ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว หาไม่จะเดินบนทางสายนี้ได้อย่างไร”

“เช่นนั้นคงเป็นชะตาลิขิตจริงๆ” จิงเลี่ยยิ้มน้อยๆ “ทว่าตอนแรกที่ท่านเข้าพรรคต้องมีปณิธานอยู่บ้างกระมัง? อาจไม่เคยคิดว่าจะมีวันได้เป็นประมุข แต่ก็ต้องปรารถนาทำกิจสักเรื่องเป็นแน่?”

“เรื่องนี้แน่นอน หาไม่แล้วไหนเลยข้าจะมีวันนี้…” ถงป๋อสยงกล่าวพลางเหมือนรู้สึกว่าในคำพูดของจิงเลี่ยมีความนัยอื่น “จอมยุทธ์จิง ที่ท่านจะบอกคือ…”

“มิได้จะบอกอะไร ข้าเพียงคิดว่าเมื่อสามสิบปีก่อน ถงป๋อสยงอายุสิบหกปีก็ตัดสินใจเองว่าตนเองจะไปทางไหน”

จิงเลี่ยกล่าวพลางมองถงจิ้งอีกครั้งราวกับจะกล่าวกับนาง

“คนทุกคนล้วนมีทางของตัวเอง”

ถงจิ้งสะเทือนใจเล็กน้อย ตาทั้งสองแดงกว่าเดิม

แต่นางตัดสินใจแล้ว วันนี้จะไม่ร้องไห้เด็ดขาด

ถงป๋อสยงฟังแล้วริมฝีปากเม้มแน่นไม่เอ่ยอันใด ดวงตากลับมองดูดาดฟ้าเรือด้านล่าง คล้ายกำลังขบคิดคำพูดนี้