ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 2

“เจ้าร้ายกาจกว่าหนึ่งปีก่อนมากนัก” หู่หลิงหลันคุกเข่าลงวางดาบไม้ไว้บนพื้นข้างกาย ล้วงผ้าเช็ดเหงื่อออกมาจากสายคาดเอว เช็ดถูเม็ดเหงื่อที่ผุดออกมาจากซอกคอนั้น “เจ้าหลอมรวมอินหลิวทั้งหมดเข้ากับเพลงดาบของตนเองแล้ว”

ภาษาที่หู่หลิงหลันพูดคือภาษาฮั่น นางรู้ว่าในเมื่อตนเองจะอยู่ที่จงหยวนระยะยาวจึงพยายามฝึกฝนพูดภาษาของจงหยวน ลดการพูดภาษารื่อเปิ่นกับจิงเลี่ยลง มีเพียงคำว่า ‘อินหลิว’ ที่นางแปลไม่ออก ยังคงออกเสียงตามภาษารื่อเปิ่น

“ระหว่างทางที่เจ้ามาซื่อชวนก็มิได้หยุดฝึกดาบกระมัง?” จิงเลี่ยยิ้มพลางตอบ

“แน่นอน” หู่หลิงหลันกัดริมฝีปากล่าง แต่ความจริงคือรอยยิ้มรอยหนึ่ง “อย่าลืมล่ะ ข้ามาเพื่อฆ่าเจ้า”

นางเก็บผ้าเช็ดเหงื่อ หยิบดาบไม้และยืนขึ้นมา อดมิได้ที่จะทอดมองทิวทัศน์อันสวยงามของสองฝั่งภูเขาอูซานนั้นอีกครั้ง วสันต์มาเยือน เมฆหมอกหนาทึบ สีของภูผาธาราแวบวาบยิ่งให้รู้สึกทุกสิ่งไม่แท้จริง เป็นเพียงมายาประเภทหนึ่ง

“ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าจะอยู่ทำอะไรที่จงหยวน” ภาษาฮั่นของหู่หลิงหลันยังคงติดขัดอยู่บ้าง “ข้าจะฝึกปรือต่อ กับพวกเจ้า กระทั่งแข็งแกร่งเช่นเดียวกับเจ้า” นางใช้ดาบไม้ชี้ไปยังจิงเลี่ย “เจ้าคงจะรับมิได้ที่สตรีนางหนึ่งแข็งแกร่งเหมือนเจ้ากระมัง? พอถึงตอนนั้นเจ้าก็คงอดมิได้ที่จะท้าสู้กับข้า”

“ประเสริฐ” จิงเลี่ยดึงผมเปียสยายออก “ข้าจะเฝ้ารอวันนั้น”

กล่าวจบมันก็เดินไปหาเยียนเหิงด้านโน้น

“เป็นอะไรไป” จิงเลี่ยใช้ดาบไม้ชี้ถงจิ้งที่กำลังฝึกกระบี่ตามลำพังอยู่อีกด้านหนึ่ง “ไม่สอนนางแล้วหรือ”

เยียนเหิงถอนหายใจ ”พี่จิง ต่อไปท่านสอนนางเถอะ ข้าไม่อยากเสียเวลากับเรื่องประเภทนี้ ข้าอยากเพียงตั้งใจฝึกกระบี่”

“ไม่ดีหรือ” จิงเลี่ยยิ้มถาม “นางมิใช่น่าเอ็นดูหรอกหรือ”

“ไม่เลยสักนิด” เยียนเหิงเหมือนตะโกนคัดค้าน “ก็แค่คุณหนูใหญ่ที่ถูกตามใจจนเคยตัวนางหนึ่ง”

จิงเลี่ยมองไปยังถงจิ้งอีกครั้ง “แต่ว่านางกำลังตั้งใจฝึกกระบวนท่ากระบี่ที่เจ้าสอนมากจริงๆ นะ”

เยียนเหิงไร้วาจา มันรู้สึกอึดอัดใจไม่อยากกล่าวถึงถงจิ้งอีกจึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เมื่อครู่เห็นท่านฝึกดาบกับคุณหนูเต่าจิน ร้ายกาจมากนัก”

“งั้นหรือ” จิงเลี่ยมิได้สนใจ กวัดแกว่งดาบไม้พลางครุ่นคิดถึงเพลงดาบที่ใช้เข้ากระบวนกับหู่หลิงหลันเมื่อครู่

“เมื่อครู่ข้ามองดูอย่างละเอียด…” เยียนเหิงกล่าว “หลายกระบวนที่ท่านใช้นั้นมีส่วนที่ตรงกันกับกระบวนท่ากระบี่สำนักชิงเฉิงเรา”

“มิใช่ตรงกัน” จิงเลี่ยยอมรับโดยตรง “เป็นเพลงกระบี่ชิงเฉิง วันนั้นข้าชมดูอยู่บนเขาชิงเฉิง พักหลังนี้ยังเรียนขณะเจ้าฝึกใช้กระบี่จนเป็น”

“อะไรนะ…” เยียนเหิงเบิกตาโพลง “นี่มัน…ไม่…” มันนึกถึงวิชากระบี่ชิงเฉิง มันทำให้วิชาของสำนักตกสู่คนนอก นับว่าผิดข้อห้ามร้ายแรงจึงเคร่งเครียดอย่างมาก ถงจิ้งพอนับว่าได้กราบอาจารย์ อีกทั้งมันสอนนางเพียงกระบี่เพลิงวายุขั้นพื้นฐานก็นับว่าแล้วไป แต่จิงเลี่ยผู้นี้กลับลักเรียนวรยุทธ์

เผชิญหน้ากับพี่ใหญ่อาวุโสที่มีบุญคุณช่วยชีวิตและสั่งสอนแนะนำตนเองผู้นี้ เยียนเหิงก็เกรงใจที่จะตำหนิ ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรไปประเดี๋ยวหนึ่ง

“เจ้าจะบอกว่าข้า ‘ลักเรียน’ วรยุทธ์สำนักชิงเฉิงของเจ้าใช่ไหม” จิงเลี่ยกล่าวอย่างเคร่งขรึม “แต่ว่าสิ่งที่ข้าสอนเจ้าก็มิใช่วิชายุทธ์ของสำนักชิงเฉิง เช่นนั้นเจ้ายังจะเรียนหรือไม่”