ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ เล่ม 3 บทที่ 3

แต่เช่นนั้นแล้วอย่างไร ลั่วไท่ฉีคิดในใจ ทั้งสำนักฮว่าซานเองก็มิใช่คนธรรมดาเหมือนกัน

“รีบหยิบมันขึ้นมาสิ” เฉินไท่ขุยกล่าว นักพรตน้อยรูปหนึ่งกำลังยื่นกระบี่ไม้ไปข้างกายบุรุษผู้นั้น

แต่มันไม่แม้แต่จะมองดูกระบี่ไม้นั้น เพียงยื่นมือซ้ายออกไปข้างเดียวตั้งเป็นท่าประทับฝ่ามือเบาๆ

ความหมายชัดแจ้งอย่างยิ่ง

มือเปล่าต่อกระบี่ฮว่าซาน

ถึงแม้เป็นเพียงกระบี่ไม้ ก็เป็นการกระทำของคนบ้า

“เคราะห์ไม่ดียิ่งนัก หอเจี้ยนซิ่งนี้ที่ผ่านมาเคยมีคนตายไปสามคน” จิตสังหารแผ่ขยายในแววตาเฉินไท่ขุย “เจ้าคือคนที่สี่ จงทิ้งชื่อเอาไว้ อย่างน้อยจะได้รู้ว่าศพต้องส่งไปที่ใด”

“เจ้าจงจำวันนี้ไว้ให้ดี” บุรุษผู้นั้นมิได้ตอบมัน เพียงกล่าวว่า “ประมือกับข้า คือเกียรติสูงสุดชั่วชีวิตเจ้า”

แววตาของเฉินไท่ขุยถมึงทึง สาดประกายกระหายเลือดออกมา

แต่ก่อนออกกระบี่ มันแผดเสียงสองเสียง การต้องใช้เสียงตวาดมาปลุกเร้าตนเองก่อนบุกโจมตี สำหรับมันคือครั้งแรก

เสียงร้องนั้นเปล่งจากจุดตันเถียน กระตุ้นลมปราณในร่างกายของเฉินไท่ขุย สำนักฮว่าซานบำเพ็ญวิชาลูกกลอนปราณ* ตามวิถีแห่งเต๋าและฝึกฝนเพลงกระบี่ควบคู่กัน เน้นย้ำ ‘ใช้ปราณคุมกระบี่’ วิชานี้คือแก่นแท้ของมรรคากระบี่ฮว่าซาน

เฉินไท่ขุยพอออกกระบี่ก็ใช้ท่า ‘มังกรคะนองตีคลื่น’ ที่สันทัดที่สุด ใน ‘เพลงกระบี่หยวนเฮิง’ อันเชี่ยวชาญที่สุดของตนเอง ข้อมือรั้งกระบี่ลดลงแล้วแทงขึ้นซ้ำ ปลายกระบี่ไม้ที่ห่อหนังฟอกเอาไว้พุ่งจากตำแหน่งต่ำส่วนท้อง ซัดตรงไปยังทรวงอกของบุรุษผู้นั้น

ผลลัพธ์คือไร้ผู้มองเห็นว่าปลายกระบี่นั้นแทงพลาดอย่างไร แต่เห็นเพียงบุรุษผู้นั้นชิงเข้าระยะประชิดตั้งแต่เมื่อใดมิทราบ มือซ้ายข้างนั้นหนุนใต้ข้อมือของฝ่ามือที่กุมกระบี่ไว้เบาๆ ประหนึ่งเวทมนตร์ก็มิปาน แขนขวาของเฉินไท่ขุยถูกฝ่ามือนั้นชักนำข้อต่อลงจนหักงอ ปลายกระบี่ย้อนกลับ พลันจ่ออยู่บนคอหอยของเฉินไท่ขุยเอง มองแวบแรกเหมือนมันกำลังถือกระบี่ปลิดชีพตนเองไม่มีผิด

เฉินไท่ขุยรีบร้อนดิ้นรน หมายแกว่งกระบี่ไม้ออกไป แต่บุรุษผู้นั้นกลับเตะเท้าซ้ายไปด้านในก่อนหนึ่งก้าว กวาดเท้าไปหลังเข่าขวาเฉินไท่ขุย ข้อต่อเฉินไท่ขุยพลันอ่อนแรง ทั้งร่างล้มลงไปข้างหน้าในท่าคุกเข่า

ขณะเฉินไท่ขุยล้ม ร่างท่อนบนยังคงเป็นอิริยาบจ่อกระบี่แทงตน ปลายด้ามของกระบี่ไม้ตกกระแทกบนพื้นไม้กระดาน ปลายกระบี่ทิ่มคอหอยของมันอย่างแรง เฉินไท่ขุยเปล่งเสียงร้องฮือออกมาเหมือนสะอึกสะอื้น

ขณะเดียวกันมือขวาของบุรุษพลันวาดขึ้นด้านบนเป็นรูปครึ่งวงกลม ประทับตรงท้ายทอยของเฉินไท่ขุยหนึ่งฝ่ามือ

สุ้มเสียงน่ากลัว

กระบี่ไม้ภายใต้การกดขนาบพื้นกระดานและคอหอยของเฉินไท่ขุยหักสะบั้นกลางลำ

เฉินไท่ขุยที่สิ้นลม ล้มลงไปด้านข้างอย่างช้าๆ ถึงตายก็ยังคงรักษาอิริยาบถคุกเข่าขดตัวนั้นเอาไว้

ลั่วไท่ฉีที่นั่งอยู่ด้านหลังสุด ลูกตาแทบถลนออกมา

“เช่นนี้มิใช่การประลอง!” มันถลึงมองบุรุษผู้นั้นอย่างเดือดดาล