ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ บทที่ 1

บทนำ ลมมรสุมแห่งชายชาตรี

เดือนหก

ฤดูแห่งลมมรสุม

ฤดูแห่งชายชาตรี

บนแนวชายฝั่งตอนใต้สุด หาดทรายกว้างใหญ่โดดเด่นสะดุดตา หันรับระลอกคลื่นจากทะเลกว้างไกลไร้ขอบเขตที่ราวกับเป็นจุดปลายสุดของผืนฟ้าและแผ่นดิน

คิมหันต์เพิ่งมาถึง ลมมรสุมจึงก่อตัวขึ้น

เดิมทีท้องฟ้าควรสว่างสดใสสมกับเวลาเที่ยงวัน แต่ถูกกลุ่มเมฆหนาลอยเลื่อนก่อตัวจนกลายเป็นสีตะกั่วพัดมาปกคลุม วรุณคลั่งมาพร้อมกับวายุที่คลั่งยิ่งกว่า โหมกระหน่ำสร้างความโกลาหลไปทั่วด้าน สี่ทิศแปดทางมองไปเห็นแต่ความพร่าเลือน

ผืนฟ้ามืดทะมึนดั่งคล้อยตัวลงต่ำ มหาสมุทรพลิกม้วนเกิดเกลียวคลื่นนับพันระลอก คลื่นลมชวนให้หวาดหวั่นขวัญผวาหอบซัดกวาดกระหน่ำ หักล้างต่อตีกันไปมา บางครั้งสูบตัวลงเป็นห้วงเหว บางคราวก็พุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้า พลังอันเกิดเป็นรูปลักษณ์เข้าปะทะโรมรัน สอดประสานกันแล้วสลายไป เกิดดับเป็นวัฏจักร

เสียงคลื่นแผดดังดั่งเสียงคำรามกลางสมรภูมิ เสียงลมหวีดหวิวดุจเสียงทอดถอนใจ

ท่ามกลางภาพสับสนอลหม่านเสมือนวันสิ้นโลกนี้ มีเพียงบุรุษเปลือยร่างท่อนบนผู้หนึ่งยืนอยู่บนหาดทราย ประจันหน้ารับสายลมคลั่งแลฝนกระหน่ำ ชมดูเกลียวคลื่นโดยไร้ซึ่งความหวาดกลัว

บุรุษผู้นี้รูปร่างไม่สูงนัก แต่กำยำล่ำสัน แผ่นอกและหัวไหล่มีกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ มันขลับดังหินผาที่ถูกกระแสน้ำซัดสาดเป็นระยะเวลานาน หยาดฝนตกใส่ผิวหนังเข้มคล้ำของมัน ไหลลงไปตามลวดลายรอยสักแปลกตาจากต่างแดนบนร่าง

ไม้พายขนาดใหญ่เล่มหนึ่งที่สูงกว่าบุรุษผู้นั้นปักลึกอยู่ในพื้นทรายเปียกชุ่มข้างกาย มือขวาของมันกุมไม้พายไว้แน่นเพื่อค้ำยันร่าง ตัวคนยืนนิ่งไม่ไหวติงหันหน้าหาทะเล

ท่ายืนคล้ายเรียบง่าย ทว่าภายใต้ลมมรสุมระดับนี้ อาศัยเพียงไม้พายค้ำยันก็สามารถหยัดยืนตรงแน่วอย่างเป็นธรรมชาติเช่นนี้ แสดงให้เห็นถึงพละกำลังเหนือมนุษย์ประเภทหนึ่งที่อยู่ภายใน

มองผ่านเส้นผมเปียกโชกหยดน้ำ ดวงตาคู่นั้นมองตรงไปยังเกลียวคลื่นที่ซัดสาด

นัยน์ตาเปี่ยมล้นไปด้วยแววมุ่งมาดปรารถนา

เป็นความปรารถนาที่จะรู้แจ้งถึงความเปลี่ยนแปลงแห่งพลังแข็งแกร่งและพลังอ่อนโยนอย่างที่สุดจากกลางคลื่นลมที่ถาโถมนั้น

ความปรารถนาที่บริสุทธิ์และยึดมั่นเช่นนี้ บนโลกมีเพียงคนประเภทเดียวจึงจะสามารถมีได้ มีเพียงคนประเภทเดียวจึงจะคู่ควรมี

ผู้คลั่งไคล้วิถียุทธ์

ด้วยถูกความปรารถนานี้ครอบงำ บุรุษผู้นี้จึงไม่ได้สังเกตถึงลมฝนหนาวเหน็บที่จู่โจมร่างของตนแม้แต่น้อย ยังคงยืนจ้องมองทะเลต่อไป

ลมมรสุมโหมไม่หยุดหย่อน

รุ่งอรุณของวันถัดมา

พายุอ่อนกำลังลง วิรุณบางตาแล้ว ทะเลเงียบสงบ

ช่องระหว่างเมฆหมอกที่เส้นบรรจบขอบฟ้าแลทะเลเผยให้เห็นแสงรำไรสีแดง

มันหลับตาลง แต่สีหน้าของมันกลับเหมือนตื่นขึ้นจากนิทราอันยาวนาน

มันสูดลมหายใจลึกเฮือกหนึ่ง ดึงไม้พายข้างกายขึ้นมา หมุนตัวหันหลังให้ทะเล

ก้าวเท้าออกไปก้าวแรก

เหยียบลงบนเส้นทางของมันที่ไม่อาจหันกลับ

เส้นทางแห่งเลือดและเหล็กกล้า