ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ บทที่ 2

มันเคารพนับถือศิษย์พี่ที่อายุเพียงสามสิบปีผู้นี้ยิ่งนัก ซ่งเต๋อไห่เกิดและโตที่เขาชิงเฉิง ได้รับการอบรมสั่งสอนจากผู้เป็นบิดาตั้งแต่เยาว์วัย อายุเพิ่งจะยี่สิบปีก็ได้เป็นศิษย์สาวกสืบมรรคาแล้ว ได้รับการถ่ายทอดทักษะลับจากเจ้าสำนักโดยตรงในโถงกุยหยวนเป็นเวลาสิบปี ทักษะกระบี่จึงรวบรัดหมดจดอย่างยิ่ง กอปรกับรูปร่างสูงใหญ่ ท่าทางไม่ธรรมดา ทั่วทั้งสำนักเชื่อมั่นอย่างแน่นอนว่ามันต้องเป็นผู้ที่ถูกเลือกให้เป็นผู้นำของสำนักชิงเฉิงในอนาคตเป็นแน่

ซ่งเต๋อไห่ยามนี้มองดูเยียนเสี่ยวลิ่ว แววตาเข้มงวดอย่างยิ่ง กลุ่มคนพอได้เห็นท่าทีเช่นนี้ต่างก็รู้สึกว่าศิษย์พี่ซ่งคล้ายจะไม่ชมชอบเยียนเสี่ยวลิ่วนัก

เรื่องนี้คงไม่ต้องสงสัย เยียนเสี่ยวลิ่วลงเขาประลองกระบี่ครานี้ดูเหมือนมีโอกาสมากที่จะได้เลื่อนขั้นเป็นศิษย์สาวกสืบมรรคาในวัยสิบเจ็ดปี อายุอ่อนกว่าซ่งเต๋อไห่ในปีนั้น ซ่งเต๋อไห่ย่อมรู้สึกไม่ยินดี

บรรดาสหายร่วมสำนักส่วนมากล้วนมีชาติกำเนิดมาจากบ้านสามัญชนคนทั่วไป เปรียบกับซ่งเต๋อไห่ผู้ถือกำเนิดที่สำนักนี้ ย่อมมีความอิจฉาเล็กน้อยอย่างเลี่ยงมิได้ ยามนี้เห็นมันรอท่าทีของเยียนเสี่ยวลิ่ว กลับรู้สึกว่าเยียนเสี่ยวลิ่วเป็นดังตัวแทนของคนต่ำต้อยเช่นพวกมัน ความห่างเหินก่อนหน้านี้ถูกทำลายลงแล้ว ต่างคนต่างเข้ามาทักทาย

“เป็นอย่างไรบ้าง ลงเขารอบนี้มีเรื่องอะไรน่าสนุกไหม”

“คู่ต่อสู้คือใคร แข็งแกร่งหรือไม่”

“ครั้งแรกที่ถือกระบี่จริงรู้สึกอย่างไร”

กลุ่มคนเข้ามาแย่งกันถามมัน

เยียนเสี่ยวลิ่วแสดงออกอย่างเขินอาย และยังเกาศีรษะอีกหนหนึ่ง “คู่ต่อสู้…เป็นคนที่ใช้ชื่อว่าเฉินดาบปีศาจ…”

“เฉินดาบปีศาจ? ข้าเคยได้ยิน! ชื่อเสียงใช่ย่อยเลยนะ!”

“เจ้ากำจัดมันแล้วหรือ”

“ใช้กระบวนท่าไหนบ้าง”

“ใช้ไปกี่กระบวนท่า”

เยียนเสี่ยวลิ่วตอบไม่ทัน ซ่งเต๋อไห่เห็นว่าพวกมันคึกคักกันเช่นนี้ยิ่งรู้สึกไม่ยินดี จึงกล่าวแทรกขึ้น “พวกเจ้าเลิกเล่นได้แล้ว! รีบไปอาบน้ำ!”

บรรดาศิษย์น้องเอ่ยปากตอบรับ “ขอรับ!” แต่กลับไม่มีสักคนเคลื่อนที่ออกไป ยังคงล้อมถามเยียนเสี่ยวลิ่วอยู่ ซ่งเต๋อไห่ขายหน้าเสียเอง เดินออกจากลานฝึกเพียงลำพัง

ม่ายต้าเจี๋ยกล่าวเสียงดัง “อีกไม่กี่วันพวกเราทุกคนคงต้องเรียกเสี่ยวลิ่วว่าศิษย์พี่สิบหกแล้ว!”

เสียงหัวเราะแสดงความยินดีดังก้องติดหู ที่แท้ในหมู่ศิษย์สาวกฝึกบำเพ็ญเหล่านี้มิได้มีการเรียงลำดับอาวุโสที่เข้มงวด ทุกคนต่างเพียงแค่เรียกอีกฝ่ายว่าศิษย์พี่ศิษย์น้องตามลำดับการเข้าสำนักก่อนหลัง หรือเรียกเพียงชื่อโดยตรง แต่ว่าพอเลื่อนขั้นเป็นศิษย์สาวกสืบมรรคาก็จะมีลำดับอย่างเป็นทางการในสำนักชิงเฉิง อีกทั้งศิษย์สาวกฝึกบำเพ็ญที่ขั้นต่ำกว่าแม้เพียงหนึ่งขั้นก็ต้องเรียกอีกฝ่ายว่าศิษย์พี่ ไม่สนเรื่องอายุหรือลำดับการเข้าสำนักอีกต่อไป

เยียนเสี่ยวลิ่วฟังจนหน้าแดง สหายร่วมสำนักทุกคนในที่นี้ล้วนกราบอาจารย์ก่อนมันทั้งสิ้น ต่อให้กราบหลังมันเล็กน้อย แต่ก็เป็นเพราะอายุมากกว่ามัน คนทั้งหมดจึงล้วนเรียกมันเพียงเสี่ยวลิ่ว คำว่าศิษย์พี่นี้ มันฟังแล้วไม่คุ้นชินอย่างยิ่ง

กลุ่มคนเอะอะกันอีกพักหนึ่ง ทว่ากลับมีคนหนึ่งมิได้พูดอะไรสักประโยค หลังได้ยินม่ายต้าเจี๋ยกล่าวเช่นนี้ก็เก็บกระบี่คู่สำหรับฝึกซ้อมขึ้นมา แล้วจากไปด้วยสีหน้าเฉยชา

เป็นโหวอิงจื้อ มันโตกว่าเยียนเสี่ยวลิ่วเพียงหนึ่งปี คนทั้งสองเข้าสำนักมาพร้อมกัน ซ้ำยังนอนเตียงใกล้กันในเรือนพัก พวกมันเป็นสหายรักกันมาแต่ไหนแต่ไร แต่นับจากได้ยินว่าเยียนเสี่ยวลิ่วจะถูกส่งลงเขา หลายวันมานี้โหวอิงจื้อจึงเงียบขรึมพูดน้อยมาตลอด

เยียนเสี่ยวลิ่วให้ความสนใจ มองดูเงาหลังของโหวอิงจื้อ มันหาได้หัวเราะอีกไม่

โปรดติดตามตอนต่อไป…

สามารถอ่านบทอื่นๆได้ที่ >> บทที่ 1 | บทที่ 2