ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ บทที่ 3 และบทที่ 4

“ใช่ขอรับ”

เหอจื้อเซิ่งแม้เป็นอาจารย์สอนเยียนเสี่ยวลิ่ว แต่นอกจากวันแรกที่กราบอาจารย์เมื่ออายุสิบเอ็ดปี มีเหอจื้อเซิ่งสอนกระบี่แรกเข้าสำนักหนึ่งกระบวนให้พอเป็นพิธีแล้ว หกปีกว่าที่ผ่านมามีเพียงศิษย์พี่แต่ละคนคอยสอนแทน เยียนเสี่ยวลิ่วคิดไม่ถึง ที่แท้หลายปีที่ผ่านมาอาจารย์ใส่ใจพัฒนาการของตนมาโดยตลอด ในใจรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง

“เจ้าเกิดในครอบครัวชาวนา ชื่อเดิมต่ำต้อยเกินไป อนาคตเป็นตัวแทนสำนักออกไปกระทำการหรือท่องยุทธภพคงไม่เหมาะจะใช้อีก บัดนี้ข้าขอมอบชื่อให้เจ้าเพียงตัวเดียวว่า ‘เหิง’ ”

เหอจื้อเซิ่งกล่าวพลางยกพู่กันเขียนคำว่า ‘เยียนเหิง’ ลงบนป้ายไม้ แรงตวัดหนักแน่น แล้วเสร็จก็โยนพู่กันไปด้านหลัง อวี๋ซือเหาศิษย์เอกที่อยู่ด้านข้างรับไว้อย่างแม่นยำ

เหอจื้อเซิ่งเดินตรงไปยังผนังด้านขวาของโถงกุยหยวน แขวนป้ายไม้ไว้บนตะปูท้ายแถวล่างสุด

เยียนเสี่ยวลิ่ว…จากวันนี้ไปนามว่าเยียนเหิง…ตื่นเต้นจนหายใจชะงัก มันไม่กล้าเงยหน้าไปมอง

เหอจื้อเซิ่งกลับมายังเบื้องหน้าของมัน

“ศิษย์เยียนเหิงรับคำสั่ง วันนี้ข้ารับเจ้าเป็น ‘ศิษย์สาวกสืบมรรคา’ คนที่สิบหกของสำนักกระบี่ชิงเฉิง จากนี้จะได้รับอนุญาตให้ฝึกฝนวิถียุทธ์ของสำนักขั้นลี้ลับ เจ้าพากเพียรศึกษาทุกเช้าค่ำจนฝีมือก้าวหน้า เป็นเกียรติแก่ชื่อบนบานประตูสำนักชิงเฉิง”

ร่างกายของเยียนเหิงเดือดพล่านจนคุกรุ่นดังเช่นเมื่อวานหลังจากเอาชนะเฉินดาบปีศาจได้ มันน้ำตานองออกจากดวงตาทั้งสอง แต่กลัวถูกอาจารย์เห็นแล้วตำหนิ จึงก้มหน้างุดต่ำกว่าเดิม

“ศิษย์รับทราบ ถึงตายก็จะไม่ลืม!” มันรู้หนังสือไม่มาก ไม่เข้าใจคำพูดสั่งการของอาจารย์โดยละเอียดนัก แต่น้ำเสียงของมันนอบน้อมจริงใจอย่างเห็นได้ชัด

มือขวาข้างที่เหลือเพียงสี่นิ้วนั้นลูบไล้ศีรษะเยียนเหิงเบาๆ

ดังเช่นบิดาลูบไล้บุตรก็มิปาน

เยียนเหิงเงยหน้าด้วยความตกใจ

เป็นครั้งแรกที่มันได้เห็นใบหน้าอันน่าเกรงขามดั่งพยัคฆ์ทมิฬของเหอจื้อเซิ่งผู้เป็นอาจารย์ยิ้มอย่างอบอุ่นแจ่มใสเช่นนี้

ครั้นออกจากโถงกุยหยวน เยียนเหิงมิได้ไปเรียนคาบเช้าที่ลานฝึกดังเช่นปกติอีก แต่ทำตามคำชี้แนะของอาจารย์ ปีนขึ้นไปบนเนินเขาทางทิศตะวันตกของสำนัก

ชายหนุ่มยี่สิบแปดคนถือกระบี่ไม้เอาไว้ รออยู่บนพื้นที่ว่างนานแล้ว พวกมันคือศิษย์สาวกประตูเขากลุ่มหนึ่งที่สำนักชิงเฉิงรับเข้ามาใหม่เมื่อเดือนก่อน มีเลขลำดับชั้นเรียนว่าคุนซาน (ธรณีที่สาม)

‘ครึ่งปีนี้ ให้เจ้ามาสอนกระบี่พวกมัน’ เหอจื้อเซิ่งกล่าวไว้เช่นนี้

ยี่สิบกว่าคนเดิมทีต่างคนต่างกระจายตัวกัน ถือกระบี่ร่ายไปร่ายมาเพื่ออุ่นร่างกาย ยามนี้เห็นผู้สอนแทนอาจารย์มาจึงรีบรวมตัวเป็นกลุ่มก้อน ประสานเสียงตะโกน “สุขสวัสดิ์ยามเช้า อาจารย์เยียน!”

เยียนเหิงผู้ที่ไม่เคยสั่งสอนคนมาก่อนในใจตื่นเต้นกว่าเข้าเรียนเพื่อฝึกยุทธ์ในวันปกติเสียอีก มันตีหน้าบึ้งเอาไว้ พยายามมิให้เหล่าศิษย์น้องรับรู้ถึงอารมณ์ของตนอย่างสุดกำลัง