• Connect with us

    Enter Books

    ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 1

    หน้าที่แล้ว1 of 8

    สามารถอ่านตอนก่อนหน้าได้ที่ >> สยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 12 ตอนที่ 3

     

    บทที่ 1 องค์ชายกับขอทาน

     

    องค์ชายหลงชิ่งยังคงฝ่าหิมะที่ตกหนักขึ้นเหนือต่อ โดยมีผู้งมงายบุปผาลู่เฉินจยาและม้าขาวเดินตามอย่างเงียบๆ จากรุ่งสางถึงพลบค่ำ จากพลบค่ำถึงรุ่งสาง พวกมันเดินอยู่อย่างนี้มิทราบว่ากี่วันแล้ว ทว่าทุ่งร้างตอนเหนือสุดซึ่งถูกฟ้าดำทะมึนกลืนกินไปทั้งแถบก็ยังคงอยู่ห่างไกล ไม่ว่าจะบากบั่นเดินอยู่นานเท่าใดก็ไม่รู้สึกว่าระยะได้ร่นใกล้เข้ามาเลยแม้แต่น้อย

    ระหว่างทางหากกระหาย หลงชิ่งก็จะกอบหิมะใส่ปาก หากหิวก็จะกลืนน้ำลายเหนียวหนึบลงท้อง ด้วยเหตุนี้ ยิ่งเดินมันจึงยิ่งอ่อนแรง ทุกครั้งที่ล้มคล้ายจะลุกขึ้นมาไม่ได้อีก ลู่เฉินจยาเฝ้ารอคอยช่วงเวลานั้นอยู่เงียบๆ ทว่าแม้มันจะล้มลงหลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งก็จะตะเกียกตะกายลุกขึ้นมายืนได้ใหม่ มิทราบว่าในร่างอันผอมโกรกทรุดโทรมของมันไฉนจึงมีพลังชีวิตที่แข็งแกร่งและทรหดอดทนถึงเพียงนี้

    ลู่เฉินจยาเดินตามร่างที่ล้มลุกคลุกคลานอยู่ข้างหน้า โดยพยายามรักษาระยะห่างหลายสิบจั้งไว้เพื่อไม่ให้มันหันมาตวาดไล่อีก ยามกระหายนางก็กอบหิมะขึ้นใส่ปากเคี้ยว ยามหิวก็หยิบเสบียงกรังบนหลังม้ามากิน และก็ต้องข่มใจเป็นอย่างยิ่งที่จะไม่วิ่งเข้าไปส่งเสบียงเหล่านี้ให้มัน

    จากหิมะเริ่มตกหนักลมพายุเริ่มพัด จนหิมะหยุดลงลมพายุสงบนิ่ง สองคนหนึ่งอาชาก็ยังคงเดินอยู่บนทุ่งร้างที่มีแต่สีดำตัดขาว ด้านหลังของพวกมันยังสามารถเห็นความยิ่งใหญ่อลังการของเทือกเขาเทียนชี่ได้รำไร คล้ายทำอย่างไรก็ไม่อาจออกพ้นจากดินแดนแห่งความสิ้นหวังนี้ได้

    วันนี้ จู่ๆ หลงชิ่งก็หยุดเท้า มองเงาดำทะมึนที่ยังอยู่ห่างออกไปไกลลิบจนคล้ายจะไม่มีวันไปถึงได้อยู่พักหนึ่ง และแล้วมือผอมแห้งก็สั่นเล็กน้อยก่อนคลายนิ้วออก กิ่งไม้ท่อนหนาที่เก็บมาใหม่เมื่อหลายวันก่อนร่วงตกใส่เท้า มันรู้สึกเจ็บแปลบ แต่ก็ไม่เห็นเลือดออกแต่อย่างใด

    หลงชิ่งเงยหน้ามองม่านราตรีตรงทิศเหนือ จากนั้นกล่าวเสียงแหบแห้งว่า

    “ข้าหิวแล้ว”

    ลู่เฉินจยาน้ำตาคลอเบ้า แทบจะร้องไห้โฮออกมา นางพยายามข่มใจให้สงบ รีบหยิบเสบียงออกมาด้วยมืออันสั่นเทา แล้วใช้น้ำอุ่นที่แอบเตรียมไว้ทุกวันทำให้อ่อนนุ่ม ก่อนประคองส่งให้มันถึงตรงหน้า

    หลงชิ่งคว้าเสบียงจากมือที่เริ่มสูญเสียความอ่อนนุ่มของนางไปกินอย่างมูมมามจนหมด แล้วลูบท้องอย่างพึงพอใจ ก่อนออกเดินทางต่อ

    เพียงแต่คราวนี้มันไม่ได้มุ่งหน้าไปทางเหนือ มันมั่นใจว่าเฮ่าเทียนได้ทอดทิ้งมันไปแล้ว จึงไม่พยายามที่จะมุ่งหน้าหาอ้อมกอดของความมืดอีกต่อไป แต่หันหลังเดินทางลงใต้กลับไปยังดินแดนจงหยวน

    ลู่เฉินจยามองตามอย่างตกตะลึง ความยินดีที่เพิ่งผุดขึ้นในใจเปลี่ยนเป็นความหนาวเหน็บ เพราะนางรู้ดีว่านี่มิใช่เป็นเพราะหลงชิ่งตัดสินใจเก็บเอาชีวิตกลับขึ้นมาใหม่ แต่เป็นเพราะมันหมดหวังอย่างแท้จริง หมดหวังแม้กระทั่งกับความมืด จากนี้ไป ถึงแม้มันจะยังมีชีวิตอยู่ก็จะไม่ใช่องค์ชายหลงชิ่งคนเดิมอีกต่อไปแล้ว

    นางจูงม้าขาวเร่งฝีเท้าขึ้นเดินเคียงข้าง แอบชำเลืองมองสีหน้ามันก่อนก้มหน้ากล่าวเบาๆ

    “อันที่จริงกลับวังที่เฉิงจิ่งก็ไม่เลว ตอนอยู่บนเขาเถาซานท่านพูดอยู่เสมอว่าคิดถึงอุทยานในวังหลวงเป็นอย่างยิ่ง ข้าเป็นเพื่อนท่านไปดีหรือไม่”

    หน้าที่แล้ว1 of 8

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in ทดลองอ่าน

    นิยายยอดนิยม

    Facebook