• Connect with us

    Enter Books

    ทดลองอ่าน

    ทดลองอ่านนิยายสยบฟ้า พิชิตปฐพี เล่ม 13 ตอนที่ 1

    หลงชิ่งปรายตามองนางอย่างชืดชา มิใช่ชืดชาเพราะทระนงถือดี แต่เป็นเพราะหมดอาลัยตายอยากในชีวิตมากกว่า มันยิ้มเยาะกล่าวว่า

    “ไฉนเจ้าถึงโง่งมเช่นนี้ ข้าจะกลับวังทำไม ไปให้บรรดาขุนนางของฉงหมิงส่งคนมาลอบสังหารรึ หรือให้เสด็จพ่อทรงประทานความตายเพื่อเห็นแก่สถานการณ์โดยรวมอย่างนั้นสิ”

    ลู่เฉินจยาตะลึงลาน ค่อยตื่นขึ้นมาในโลกแห่งความเป็นจริง ถูกต้อง หากหลงชิ่งกลับวังหลวงอาจจะไม่ได้เห็นแสงอรุโณทัยของวันรุ่งขึ้นอีก เพราะตอนนี้มันมิใช่บุตรของเฮ่าเทียนที่มีอาศรมเทพแห่งซีหลิงคอยหนุนหลังอีกต่อไปแล้ว แต่เป็นแค่องค์ชายธรรมดาๆ องค์หนึ่งที่หมายจะชิงบัลลังก์จากองค์รัชทายาท ไหนเลยจะโชคดีรอดพ้นจากความตายได้

    “เจ้านิกายชื่นชมท่านมาตลอด จะว่าไปแล้วยังมีจ้าวบัลลังก์พิพากษา…”

    นางระมัดระวังถ้อยคำเป็นอย่างยิ่ง

    “หึ ช่างเป็นสตรีที่โง่เขลาเบาปัญญาโดยแท้ หรือเจ้าคิดว่าเขาเถาซานคือที่สิงสถิตของความบริสุทธิ์ศักดิ์สิทธิ์และความสว่างไสวตรงไปตรงมา”

    หลงชิ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

    “ไม่ว่าจะเป็นความชื่นชมหรือการให้ความสำคัญ ล้วนต้องขึ้นอยู่กับความสามารถที่แท้จริงเท่านั้น เยี่ยหงอวี๋ไม่ได้พูดปด และนางก็ไม่จำเป็นต้องพูดปด ตอนนี้ข้าเป็นเพียงแค่คนพิการ ยังจะมีประโยชน์อันใดต่ออาศรมเทพอีก หรือเจ้าคิดว่าข้าเกิดมาหน้าตาหล่อเหลา ยังสามารถดึงดูดสานุศิษย์มากมายให้แก่อาศรมเทพได้ เหอะๆ นอกจากเฮ่าเทียนแล้ว พรตเฒ่าบนเขาเถาซานเหล่านั้นล้วนไม่มีความยำเกรงและน้ำใจให้ใครทั้งสิ้น เจ้าคิดว่าพวกมันทุกคนจะมีความเมตตาราคาถูกอย่างที่เจ้ามีอย่างนั้นรึ”

    คำพูดเหล่านี้โหดเหี้ยมทำร้ายจิตใจเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็เป็นจริงจนมิอาจโต้แย้งได้ ลู่เฉินจยาก้มหน้ากล่าวเสียงอ่อยว่า

    “หากไปไม่ได้จริงๆ ก็ไปแคว้นเยวี่ยหลุนกันเถอะ ท่านก็รู้ว่าข้าจัดอุทยานแห่งหนึ่งไว้บนเขาจิ่งซาน รอให้ท่านไปชมนานแล้ว”

    พอคำว่าเยวี่ยหลุนออกจากปาก นางก็รู้ว่าตัวเองพลาดไปแล้ว

    จริงดังคาด สีหน้าของหลงชิ่งเย็นยะเยียบ สายตาที่มองนางถึงกับสาดประกายเบื่อหน่ายชิงชัง มันกล่าวอย่างนึกรังเกียจว่า

    “ที่ข้าไม่เดินทางขึ้นเหนือต่อก็เพราะมีสตรีที่น่ารำคาญอย่างเจ้าคอยตามติด ทำให้หมิงจวินมองไม่เห็นความจริงใจของข้า ข้าไม่อยากตาย ดังนั้นจึงจำต้องเดินทางลงใต้ เหตุผลมีง่ายๆ แค่นี้ ข้าไม่ได้ทำเพื่อเจ้า ดังนั้นหากเจ้าอยากให้ข้ากินอาหารก็หุบปากของเจ้าซะ”

    ลู่เฉินจยากำมือเม้มริมฝีปากแน่น มองเงาที่เกิดจากแสงสายัณห์สาดส่อง พบว่าเงาของตัวเองกับเงาของบุรุษตรงหน้าไม่ว่าจะอย่างไรก็ไม่มีทางซ้อนทับเป็นหนึ่งเดียว

    จากนั้นบรรยากาศตลอดการเดินทางลงใต้ก็ตกอยู่ในความเงียบอย่างสิ้นเชิง

    พายุหิมะหายไปแล้ว ตามรายทางเริ่มมีร่องรอยของสัตว์ป่าให้เห็น ยิ่งเดินนานเท่าไรก็ยิ่งใกล้ความเจริญและความเป็นจริงมากขึ้นเท่านั้น ทว่าเงาที่ทอดอยู่บนพื้นของคนทั้งสองกลับยังรักษาระยะห่างอันน่าขมขื่นไว้เช่นเดิม

    Comments

    comments

    Continue Reading

    More in ทดลองอ่าน

    นิยายยอดนิยม

    Facebook