ทดลองอ่านนิยาย เพลงกลอนคลั่งยุทธ์ บทที่ 3 และบทที่ 4

“สุขสวัสดิ์ยามเช้า เรามาเริ่มกันเถอะ” เยียนเหิงนับจำนวนคนเพื่อให้แน่ใจว่ามาพร้อมเพรียงกันทั้งหมด มันดึงกระบี่ไม้ออกมาจากฝักกระบี่ “พวกเจ้ากำลังเรียนกระบี่เพลิงวายุกันอยู่ใช่ไหม เรียนมาเท่าใดแล้ว”

หนึ่งในศิษย์น้องตอบ “เรียนมาแล้วสามท่า”

เยียนเหิงพยักหน้า มันกวาดสายตามองศิษย์น้องกลุ่มนี้แวบหนึ่ง ครึ่งหนึ่งในนั้นดูเหมือนโตกว่ามัน และมีเด็กหนุ่มหลายคนที่ยังไม่เริ่มเจริญเติบโต อายุไล่เลี่ยกับมันตอนเริ่มเข้าสำนัก

มือข้างที่เยียนเหิงกุมกระบี่อาบไปด้วยเหงื่อ

มันพยายามหวนนึกถึงเหตุการณ์ตอนเริ่มเรียนกระบี่ จ้าวคังผิงศิษย์พี่สามในตอนนั้นสั่งสอนอย่างไรนะ…

มีศิษย์น้องหลายคนเห็นว่ามันทำตัวไม่ถูกเล็กน้อยก็กระซิบกระซาบอย่างเงียบๆ

“อย่าได้ทำให้ศิษย์พี่คนนี้ขายหน้าเชียวนะ”

…เยียนเหิงนึกออกในที่สุด มันเปลื้องชุดคลุมท่อนบนออก ลดลงมาใต้สายคาดเอว เปลือยเปล่าร่างกายท่อนบน เรือนร่างมันค่อนข้างผอมเล็กน้อย แต่กล้ามเนื้อสีเข้มแข็งแกร่งจนดูเหมือนท่อนเหล็ก ไหล่และแขนทั้งสองข้างล่ำสันจนเหนือกว่าสัดส่วน แขนขวาหนากว่าแขนซ้ายหนึ่งรอบวง เป็นแบบอย่างทรวดทรงของมือกระบี่

“ข้าจะแสดงให้ดูก่อนหนึ่งรอบ พวกเจ้าต้องตั้งใจดูให้ละเอียดว่ากล้ามเนื้อบนร่างข้าเคลื่อนไหวอย่างไร” เยียนเหิงกล่าวพลางใช้มือซ้ายยกกระบี่ไม้ขึ้นมา รวบรวมสมาธิ

กระบี่เพลิงวายุท่าแรก ‘ท่ายกมือ’ ไม่นับว่าเป็นหนึ่งกระบวน เป็นเพียงการแสดงมารยาท มันย้ายกระบี่ไปประสานหลังมือขวา ท่าที่สอง ‘ครึ่งปิดกั้น’ จึงจะนับว่าเป็นกระบวนที่หนึ่ง กระบี่จากล่างขึ้นบนตวัดครึ่งวงกลม เป็นการยั่วยุป้องกันขั้นพื้นฐานที่สุด ถอยก้าวมางอเอาไว้ตามท่า

จากนั้นเยียนเหิงหวนนึกถึงเมื่อวานที่ศาลาอู่หลี่

เดิมทีสมควรแสดงให้ดูอย่างช้าๆ ให้เหล่าศิษย์น้องได้เห็นอย่างชัดแจ้ง แต่ว่ามันเคยชินกับพลังภายในโดยไม่รู้สึกตัว

ท่าที่สาม ‘ดาวไล่เดือน’ ชั่วขณะนั้นมันระเบิดพลังออกมา เสียงวาดกระบี่ไม้ปะทะกับลมรุนแรง

ขณะกระบี่ไม้แทงขนานหยุดนิ่ง ตัวกระบี่ยังคงสั่นไหวอยู่

เหล่าศิษย์น้องมองดูจนตาเบิกโพลง ปากอ้าหวอ ไม่มีผู้ใดคุยกันอีก

แม้แต่เยียนเหิงเองก็รู้สึกเหนือคาด ความเร็วและความรุนแรงของดาวไล่เดือนนี้คมคายกว่าที่เผชิญหน้ากับศัตรูเมื่อวานด้วยกระบี่จริงเสียอีก ห่างกันเพียงแค่วันเดียว มันจากที่ไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน กระบวนท่าเดียวกันในระยะเวลาสั้นเพียงนี้สามารถก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัด

เยียนเหิงไม่รู้ว่านี่แหละคือประสิทธิผลที่เกิดขึ้นของผู้ต่อสู้จริง มิใช่กล้ามเนื้อมัดไหนพลันแกร่งขึ้น และมิใช่ท่าทางการเคลื่อนไหวส่วนใดชำนาญขึ้น

แต่เป็นใจที่เปลี่ยนแปรไป

เยียนเหิงเก็บกระบี่ไม้กลับคืน มันมองดูเหล่าศิษย์น้อง สีหน้าของพวกมันต่างถมึงทึงเพราะกระบี่เล่มเดียวนี้ เยียนเหิงจึงเริ่มมีความมั่นใจในตัวเองกับการสั่งสอน

มันแสดงท่าครึ่งปิดกั้นและดาวไล่เดือนให้ดูอย่างช้าๆ อีกครั้ง ใช้ความเร็วครึ่งเดียว และครึ่งของครึ่งแสดงให้ดูหลายหน