ทดลองอ่านนิยาย ล่า ตอนถ้ำนาคาลำน้ำโขง บทที่ 1

หลังได้ควันบุหรี่สองสามฟืด ใจผมก็เริ่มกลับมาสงบนิ่ง ผมเงยหน้าขึ้นมอง ใบหน้าของน้าเล็กซ่อนอยู่ท่ามกลางควันบุหรี่ดูเลือนรางคล้ายภาพลวงตา จู่ๆ ผมก็นึกวิตกกังวล คนคนนี้ใช่น้าเล็กที่หายสาบสูญไปนานถึงสามสิบปีของผมจริงหรือเปล่า แล้วทำไมทั้งๆ ที่ผมอยู่ใต้สายตาเขามาโดยตลอด เขาถึงไม่ยอมบอกเรื่องนี้ให้รู้แต่แรก แต่กลับเก็บงำมันไว้จนตอนนี้ถึงเพิ่งจะยอมบอกความจริง

ผมลองเรียกเขา “น้าเล็ก…”

เขาพยักหน้า “เสี่ยวชี”

ผมพูดอย่างลังเล “น้าเล็ก แม่บอกว่าน้า…”

น้าเล็กพยักหน้า “ฉันรู้ พวกนายคงคิดว่าฉันตายไปแล้ว…”เขายิ้มเจื่อนแล้วอัดควันบุหรี่เข้าปอดทีหนึ่ง ก่อนจะพ่นมันออกมาช้าๆ ตาหรี่มองดูแผ่นฟ้านอกหน้าต่าง “อย่าว่าแต่พวกนายเลย ตอนนั้นแม้แต่ตัวฉันเองก็ยังคิดว่าตัวเองตายไปแล้วเหมือนกัน”

ผมอดถามไม่ได้ “น้าเล็ก ตกลงตอนนั้นมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

น้าเล็กยิ้มขื่น “ตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตลอดหลายปีมานี้แม้แต่ฉันเองก็ยังไม่อาจเข้าใจ”

ผมพูดถึงเรื่องที่รู้ “แม่บอกว่าตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว มีทีมสำรวจทีมหนึ่งแวะมา น้ากับตาเดินทางเข้าป่าไปพร้อมกับคนพวกนั้น หลังจากนั้นน้าก็ไม่ได้กลับออกมาอีก…”

น้าเล็กพยักหน้า “เหตุการณ์มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ”

ผมนึกถึงเรื่องเล่าเกี่ยวกับทีมสำรวจในเวลานั้นขึ้นมาได้“คนแก่ในหมู่บ้านต่างบอกว่าทีมสำรวจกลุ่มนั้นไม่ปกติ…”

น้าเล็กสีหน้าเคร่งขรึมแฝงไว้ซึ่งท่าทีเกรี้ยวกราดดุดัน“ไม่ปกติ? คนพวกนั้นยิ่งกว่าไม่ปกติ พวกเขาไม่ใช่คน…”

ผมพยักหน้า “ใช่ คนปกติที่ไหนจะเสี่ยงตายเข้าป่าตอนหิมะตกหนักกัน”

น้าเล็กส่งเสียงประชดเย็นชาออกมาคำหนึ่ง ไม่พูดอะไรอีก

ผมอดถามต่อไม่ได้ “น้าเล็ก หลายปีมานี้ ทำไมน้าถึงเอาแต่อยู่ที่นี่ไม่กลับไปเยี่ยมบ้านบ้าง”

น้าเล็กถอนหายใจ “ไม่ใช่ฉันไม่อยากกลับ แต่หลายปีมานี้…คนที่คิดเล่นงานฉันยังมีชีวิตอยู่ เพราะฉะนั้นฉันจึงยังกลับไม่ได้!”

ผมตกใจ “มีคนคิดทำร้ายน้า?”

น้าเล็กยิ้มหยัน “แล้วนายคิดว่าไง หลายปีมานี้หากไม่ใช่เพราะต้องหลบหนีศัตรู ฉันมีหรือต้องคอยปิดบังชื่อแซ่แบบนี้!”

ผมรีบถาม “ศัตรู?ใคร”

น้าเล็กสีหน้าเคร่งขรึม“ตอนนั้นหลังจากขึ้นเขาไป พวกเราก็พบเจอเรื่องราวต่างๆ มากมาย…ที่สำคัญคือ ในทีมสำรวจมีคนจ้องทำร้ายเล่นงานฉัน ฉันไม่ได้หายสาบสูญไปเอง หากแต่ถูกคนผลักตกหน้าผา โชคดีที่ดวงแข็งตกลงไปค้างอยู่บนต้นสนเลยรอดตายมาได้ ก่อนจะได้รับความช่วยเหลือจากชาวฮ่องกงคนหนึ่ง

เพราะไม่กล้ากลับไป ฉันเลยแต่งเรื่องโกหกบอกว่าตัวเองเป็นเด็กกำพร้า เพราะไม่ระวังตอนล่าสัตว์เลยพลัดตกหน้าผา เถ้าแก่ชาวฮ่องกงคนนี้ร่ำรวยมหาศาล ไม่เพียงชอบล่าสัตว์ หนำซ้ำยังไม่มีลูก พอเห็นว่าฉันเป็นเด็กกำพร้า เลยยอมควักกระเป๋าจ่ายเงินทำเรื่องรับอุปการะฉันเป็นลูกบุญธรรม พาฉันกลับฮ่องกง เรื่องราวหลังจากนั้นนายเองก็รู้ เขาให้ฉันมาเปิดทุ่งล่าสัตว์อยู่ที่เป่ยจิง…

เฮ้อ หลายปีมานี้ อันที่จริงฉันเฝ้าดูพวกนายอย่างลับๆ มาโดยตลอด ดังนั้นตอนนายมาสัมภาษณ์ ฉันจึงจำนายได้ทันที แค่บอกให้นายรู้ไม่ได้ก็เท่านั้น เรื่องราวยังไม่จบคนที่เล่นงานฉันยังไม่ตาย เพราะฉะนั้นฉันจึงเปิดเผยตัวให้นายรู้ไม่ได้”

ผมเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมนายห้างในตอนนั้นถึงได้สายตาแหลมคม เสนอเงื่อนไขดีๆ มากมายเพื่อจูงใจผม ที่แท้ก็เพราะเขาต้องการเลี้ยงดูผม ก่อนจะเลื่อนตำแหน่งให้ผมเป็นผู้จัดการร้านนี่เอง