ทดลองอ่านนิยาย ล่า ตอนถ้ำนาคาลำน้ำโขง บทที่ 1

มิน่าตลอดระยะเวลาหลายปีมานี้ เวลาผมแอบทำการค้าเล็กๆ หาเงินเข้ากระเป๋าถึงได้ไม่มีคนสนใจ หรือตอนไปเมืองหมาป่า ไม่ว่าเป็นตายยังไงนายห้างก็เลือกที่จะปกป้องผม ยินดีใช้ชีวิตเสี่ยวซานจื่อแลกกับชีวิตของผม ไหนจะคำพูดคำจาที่สื่อความหมายเป็นนัยอีกมากมาย ที่แท้ก็เพราะเขาเป็นน้าเล็กของผมนี่เอง!

น้าเล็ก…

คำเรียกที่ไม่คุ้นเคยแต่คุ้นหูปรากฏชัดขึ้นในใจผมทีละน้อย

ตอนยังเล็ก แม่มักใช้เรื่องของน้าเล็กมาเล่าเป็นนิทานให้ผมฟังอยู่เป็นประจำ

หากจะว่ากันด้วยใจเป็นธรรมแล้ว ตอนยังเล็กน้าเล็กของผมนับว่าแสบไม่เบา เรื่องที่เขาเคยทำสมัยยังเด็กจะว่าไปทุกเรื่องต่างล้วนเอามาเล่าเป็นนิยายได้

ตอนสิบขวบเขาปั่นจักรยานตราเฟิ่งหวงไปบ้านญาติที่ตั้งอยู่บนทางเขา ไกลออกไปสิบกว่ากิโลเมตรเพียงลำพัง พอพลบค่ำ เขาก็อย่างกับคนอารมณ์แปรปรวน ยืนกรานจะกลับบ้านให้ได้ ไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ไม่ฟัง พอทุกคนเผลอ เขาก็แอบย่องขึ้นรถ ทันทีที่สองเท้าออกแรงถีบ ล้อรถก็หมุนเร็วจี๋ไม่ต่างอะไรกับกงล้อไฟใต้ฝ่าเท้านาจา ควบจักรยานไล่กวดพระจันทร์กลับบ้านเร็วอย่างกับฟ้าแลบ

ผลก็คือหลังจากขี่ไปได้ครึ่งทาง พอมาถึงบริเวณร่องน้ำ เขาก็พบว่าที่นั่นมีอะไรบางอย่างผิดปกติ ภายใต้แสงจันทร์ ถนนเล็กๆ เบื้องหน้ากลับกลายเป็นสีแดงเข้มราวกับอาบนองไปด้วยเลือด

เขาเบรกรถดู ที่อยู่บนถนนคดเคี้ยวเบื้องหน้าคืองูลายสาบคอแดงสีสันฉูดฉาด งูพวกนั้นลำตัวเขียวลำคอแดงฉาน ตอนนี้กำลังชูคอจ้องมาทางเขา หากมองดูจากไกลๆ จะเห็นว่าบนพื้นไม่ต่างอะไรกับปูลาดไว้ด้วยพรมสีแดง

เส้นทางกลับบ้านเพียงหนึ่งเดียวถูกฝูงงูปิดกั้นจนไปต่อไม่ได้ ทำยังไงดี

น้าเล็กกัดฟัน อาศัยนิสัยบุ่มบ่ามแบบเด็กๆ กุมแฮนด์จักรยานทั้งสองข้างแน่น ควบจักรยานเร็วจี๋ พุ่งตรงเข้าใส่ฝูงงู สองล้อบดขยี้จนพวกมันจนเนื้อตัวแหลกเหลว บ้างก็ถูกลากเข้าไปพันกับซี่ล้อจักรยานจนถูกตัดขาดเป็นสองท่อน เลือดสดๆ แตกฉานซ่านเซ็น เลอะเทอะเปรอะเปื้อนทั่วใบหน้าร่างกาย เปลี่ยนรถจักรยานให้กลายเป็นสีแดงฉาน

งูลายสาบคอแดงเป็นงูเพียงไม่กี่ชนิดที่ไล่ฉกคน มันก็เหมือนกับงูเห่าที่ชูคอแผ่แม่เบี้ยก่อนพุ่งฉกคน แต่เพราะงูชนิดนี้เลื้อยหักศอกไม่เป็น ดังนั้นเวลาเจอพวกมัน ขอแค่วิ่งซิกแซกเป็นตัวZ มันก็ไล่ตามไม่ได้แล้ว

แต่ในตอนนั้นเพราะด้านหน้าเป็นแค่ถนนสายเล็กๆ น้าเล็กจึงไม่อาจปั่นจักรยานซิกแซกไปมา หากปั่นเป๋ไปแค่นิดเดียว ดีไม่ดีอาจพลัดตกลงไปในร่องน้ำ น้าเล็กในเวลานั้นได้ยินเพียงเสียงสวบสาบดังไล่มาจากทางด้านหลัง ไม่อาจบอกได้ว่ามีงูเลื้อยตามมากี่มากน้อย ทำได้เพียงออกแรงปั่นจักรยานสุดกำลัง พอกลับมาถึงบ้านได้ ขาทั้งสองข้างก็อ่อนระทวยจนเดินแทบไม่ตรงทาง ครั้นหันมองกลับไปที่รถ เขาก็พบว่าซี่ล้อจักรยานหักพังไปหลายซี่

ผมอดไม่ได้ที่จะขอคำยืนยันจากน้าเล็กถึงความจริงในเรื่องนี้ น้าเล็กพยักหน้าน้อยๆ บอกว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องจริง อีกทั้งยังบอกว่าการที่งูลายสาบคอแดงจำนวนนับพันมารวมตัวอยู่บนพื้นก่อเกิดเป็นภาพประหลาดนั้นนับเป็นปรากฏการณ์มหัศจรรย์

นับแต่นั้นเป็นต้นมา เขาก็เริ่มสนใจพวกสัตว์ต่างๆ ที่อยู่ในป่า เริ่มเรียนรู้วิธีล่าสัตว์จากตาของผม และเพราะรู้จักวิธีล่าสัตว์มากมาย ถึงเอาตัวรอดจากเคราะห์หามยามร้ายในครั้งนั้นมาได้

ยิ่งได้พูดคุยกัน ความสัมพันธ์ระหว่างผมก็น้าเล็กก็ยิ่งใกล้ชิดสนิทสนม ในหัวผมมีแต่ความรู้สึกสับสนวุ่นวาย พอคิดถึงเรื่องประหลาดเมื่อสามสิบปีก่อน ผมก็อดถามออกมาไม่ได้ “น้าเล็ก แม่บอกว่าคนแก่ในหมู่บ้านที่เคยเห็นทีมสำรวจต่างบอกว่าคนที่เป็นหัวหน้าไม่มีตา?”

รอยยิ้มเย็นชาที่ยากสังเกตเห็นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของน้าเล็ก“เมื่อกี้ฉันก็พูดไปแล้ว ทีมสำรวจพวกนั้นไม่ใช่คน…”