ทดลองอ่าน สุขสมปมอำมหิต 2

ที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือชายที่เธอคิดว่าน่าจะอยู่ในวัยสี่สิบ เขาแต่งตัวด้วยเสื้อแจ็กเก็ตหนัง เสื้อยืดสีดำ และกางเกงยีน เธอเห็นแค่เพียงรางๆ ว่าเขาตัวสูง มีผมสีทองเข้มดูกระเซิงเล็กน้อย เธอไม่รู้เหมือนกันว่านายตำรวจอาวุโสควรจะดูเป็นอย่างไร แต่ที่แน่ๆ คือไม่ใช่แบบนี้

หญิงสาวผมสีเข้มคนหนึ่งที่นำรถไปจอดไกลๆ เดินตัดพื้นกรวดมาที่บันไดบ้าน เธอคนนี้สวมกางเกงสีดำแบบอนุรักษนิยม

ขณะยืนอยู่หน้าประตู ลอร่ารู้สึกว่าร่างกายโซเซ ตำรวจนายนั้นโผขึ้นบันไดอีกสองขั้นที่เหลือมาประคองแขนเธอไว้อย่างนุ่มนวลแต่หนักแน่น

“ระวังครับ เลดี้เฟลตเชอร์ ให้เราพาคุณไปนั่งก่อน”

ลอร่าเห็นตำรวจนายนั้นพยักพเยิดให้ผู้หญิง แล้วเธอก็ลอดตัวผ่านพวกเขาเดินหายไปในโถงทางเดิน

“ฉันต้องขอโทษด้วยค่ะ” ลอร่าบอก “ปกติฉันไม่ได้ดูแย่แบบนี้ อีกเดี๋ยวก็ดีขึ้นแล้ว”

“ไม่หรอกครับ คุณแค่ช็อกเฉยๆ ห้องนั่งเล่นไปทางไหนครับ”

ลอร่ารู้สึกโล่งใจอย่างแปลกประหลาดที่ได้ยินสำเนียงชาวเหนือ เหมือนเธอไม่ได้ยินใครพูดสำเนียงนี้มาเป็นชาติแล้ว มันชวนให้เธอนึกถึงตอนที่ชีวิตยังดีงามอยู่

ตำรวจนายนั้นช่วยจับเธอตรงข้อศอกขวาประคองเหมือนกลัวเธอจะล้มพับไป เธอนำทางเขาเดินไปตามโถงผนังหินไปที่ห้องรับแขก เธอไม่เคยชอบห้องนี้เลย เพราะมันมีแต่ผนังบุไม้สีเข้มหดหู่กับเฟอร์นิเจอร์สีทึมๆ แต่ครั้งนี้มันกลับดูเข้ากับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หญิงสาวอีกคนคงจะหาห้องครัวเจอแล้ว เพราะเธอคนนั้นเดินกลับมาพร้อมน้ำเปล่าแก้วหนึ่ง

ตำรวจนายนั้นพาลอร่าไปที่โซฟาและรอจนกระทั่งเธอนั่งลง น้ำถูกวางไว้บนโต๊ะข้างๆ เธอรู้สึกหนาว ฟืนสุมไว้แล้วพร้อมจุดไฟ แต่เธอไม่อยากจะลำบากลุกไปจัดการเลย

“เลดี้เฟลตเชอร์ ผมคือหัวหน้าสารวัตรสืบสวนทอม ดักกลาส และนี่คือจ่าสืบสวนเบ็กกี้ โรบินสัน จากตำรวจนครบาล อีกเดี๋ยวจะมีหัวหน้าผู้กำกับการฝ่ายสืบสวนซินแคลร์ตามมาด้วย แต่ตอนนี้เขาติดอยู่บนถนนสาย M40 อีกสิบนาทีน่าจะถึงครับ”

เจ้าหน้าที่ตำรวจทั้งสองนั่งลงบนโซฟาฝั่งตรงข้าม ทอมสูดหายใจลึก ชัดเจนว่าเขาไม่รู้สึกเพลิดเพลินกับช่วงเวลานี้เลย

“ผมเสียใจจริงๆ ที่พวกเราไม่ได้อยู่ที่นี่ตอนคุณกลับมาบ้าน ทำให้คุณต้องฝ่าดงนักข่าวเข้ามาเองแบบนั้น คงเป็นเรื่องเครียดน่าดู ถ้าคุณจะรู้สึกผวาบ้างเล็กน้อยผมก็ไม่แปลกใจอะไร คุณคงจะทราบแล้วว่ามีคนพบศพสามีคุณที่บ้านในลอนดอนเมื่อช่วงบ่ายวันนี้ ทางเรารู้สึกเสียใจอย่างสุดซึ้ง”

ลอร่าหลับตาและขบริมฝีปากเพื่อไม่ให้มันสั่น เธอนั่งก้มหน้าแนบอก พยายามปิดบังความรู้สึก แต่ไม่สำเร็จ กระดาษทิชชูในมือเธอตอนนี้ถูกฉีกเป็นชิ้นๆ อยู่บนตักได้อย่างไรก็ไม่ทราบ เธอจำไม่ได้เลยว่าฉีกมันตอนไหน น้ำมูกเริ่มจะไหลอีกแล้ว เธอขยำเศษกระดาษทิชชูเป็นก้อน ใช้มันเช็ดตาเช็ดจมูก เธอรู้สึกว่ามีคนยื่นกระดาษทิชชูแผ่นใหม่ใส่มือ และรู้ดีว่าเป็นการเสียมารยาทที่ไม่ขอบคุณจ่าตำรวจหญิงอายุน้อยนายนั้น แต่เธอไม่มีแก่ใจจะหันไปมองดูหรือพูดอะไรกับพวกเขา เธอได้แต่หยิบทิชชูขึ้นมาซับน้ำตาและน้ำมูกที่ไหลไม่หยุด

หัวหน้าสารวัตรสืบสวนเริ่มพูดอีกครั้ง เธอพยายามตั้งใจฟัง “เจ้าหน้าที่ตำรวจถูกเรียกไปที่อพาร์ตเมนต์ในอีเกอร์ตันเครสเซนต์ประมาณบ่ายสองโมง คุณนายเบริล สตับส์เป็นคนโทรแจ้ง เธอเป็นผู้พบศพสามีคุณประมาณหนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น”

ลอร่าเงยหน้าพรวด มือทิ้งลงบนตัก “เบริลเหรอ เธอไปทำอะไรที่นั่นตอนเช้าวันเสาร์”

จ่าตำรวจเป็นผู้ตอบ “เธอกลับไปเอากระเป๋าค่ะ แต่ดีนะคะที่เธออยู่ที่นั่น เอาจริงๆ เธอช่วยให้พวกเราติดต่อคุณได้ พวกเราพยายามไปดักคุณที่สนามบินแล้ว…ที่จริงสายการบินต้องประกาศเรียกคุณตั้งแต่บนเครื่อง แต่คุณคงจะไม่ได้ยิน ต้องขอโทษด้วยนะคะ ถ้าไม่คลาดกัน บางทีอะไรๆ อาจจะไม่วุ่นวายขนาดนี้”

ลอร่าตอบเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน “เกรงว่าฉันจะหลับมาตลอดทางเลยค่ะ ไม่ได้ยินประกาศอะไรเลย”