ทดลองอ่าน รหัสลับเสวียนจีถู บทที่ 2

เผยเสวียนจิ้งครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนกล่าวว่า “ไม่เป็นไร คุณชายน้อยก็ทำตัวเป็นดวงตาของข้าเถอะ”

“ดวงตา?”

“ถูกต้อง ตามที่ข้าคาดเดา ในห้องหนังสือของท่านตาของเจ้าน่าจะเก็บเบาะแสบางอย่างเอาไว้ แต่ว่าตอนนี้ข้าเข้าไปที่นั่นไม่ได้ ดังนั้นคงทำได้เพียงขอให้คุณชายน้อยช่วยไปตรวจดูแทนข้า แม้ว่าเจ้าไม่รู้เป้าหมายที่แท้จริง เหมือนไร้เป้ายิงศรอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เป็นไร ข้าคิดว่า…วิธีที่ดีที่สุดคือให้คุณชายน้อยจดจำเครื่องเรือนและสิ่งของต่างๆ ที่จัดวางในห้องหนังสือแล้ววาดออกมาเป็นภาพเสียเลย รวมทั้งตำแหน่งทิศทางก็ระบุให้ชัดเจนด้วย จากนั้นข้าจะสอบถามรายละเอียดแต่ละอย่างๆ ตามในภาพจากเจ้า เช่นนี้แม้จะอ้อมค้อม แต่ก็น่าลองสักครั้ง”

ลูกนัยน์ตาต้วนเฉิงซื่อกลอกไปมาหลายรอบ รับคำอย่างเด็ดเดี่ยว “ได้! ตกลงทำตามนี้!”

“โดยเฉพาะภาพอักษรที่แขวนบนผนังและข้าวของบนโต๊ะที่ต้องเน้น”

“ข้าเข้าใจ!” สีหน้าต้วนเฉิงซื่อทั้งหน้ากำลังพูดว่าอย่าพูดจาเยิ่นเย้อ วางใจมอบหมายเรื่องนี้ให้ข้าเถอะ

เผยเสวียนจิ้งกล่าวว่า “คุณชายน้อยรีบกลับบ้านเถิด ระวังถูกบิดาจับได้ว่าแอบหนีออกมา…”

“ไม่กลัว” ต้วนเฉิงซื่อถาม “พี่สาวนักพรตให้เวลาข้าสามวัน สามวันให้หลังข้าจะไปหาท่านได้ที่ใด”

“ข้าถือพรตอยู่ที่อารามจินเซียนในตรอกฝู่ซิง หากคุณชายออกมาได้…”

“ไม่มีปัญหา สามวันให้หลังข้าจะไปหาพี่สาวที่อารามจินเซียน”

เผยเสวียนจิ้งยิ้มให้ต้วนเฉิงซื่อแล้วพนมมืออย่างอ่อนช้อย “ขอบคุณคุณชายต้วนมาก”

ต้วนเฉิงซื่อยิ้มจนใบหน้าบานเหมือนดอกไม้ “ข้ากลับก่อนล่ะ” เดินไปไม่กี่ก้าวก็หันกายกลับมาอีก จ้องมองเผยเสวียนจิ้งพลางถามว่า “พี่สาวนักพรต ท่านเชื่อว่าในทะเลมีนางเงือกหรือไม่”

ดวงตาทั้งสองประสานกัน เผยเสวียนจิ้งพบว่าประกายตาของผู้เยาว์นี้ใสดั่งพุน้ำแร่ คล้ายว่าสามารถฉายนำปัญญาเหนือโลกียะ

นางพยักหน้าอย่างจริงจัง “ข้าเชื่อ”

ต้วนเฉิงซื่อกลับบ้านไปอย่างสมปรารถนา